Λοιπόν παραθέτω σήμερα, προς γνώση έναν παλιό κινέζικο θρύλο, που είναι τόσο Ελληνικά επίκαιρος. Κάποτε ο μαθητής ρώτησε τον δάσκαλό του. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση; Πολύ μικρή, ωστόσο έχει μεγάλες συνέπειες, του απάντησε. Έλα να σου δείξω την Κόλαση…
Μπήκαν σε ένα δωμάτιο, όπου μια ομάδα ανθρώπων κάθονταν γύρω από μια τεράστια χύτρα γεμάτη ρύζι. Όλοι όμως έμοιαζαν απελπιστικά πεινασμένοι. Ο καθένας είχε από ένα παράξενο κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή κι έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι που οι άνθρωποι δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα τους. Η πείνα και το άγχος από την προσπάθεια ήταν κάτι φοβερό.
Έλα, είπε μετά ο δάσκαλος. Τώρα θα σε πάω στον Παράδεισο… Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η ίδια χύτρα ρυζιού και άνθρωποι με τα ίδια περίεργα κουτάλια. Εκεί όμως όλοι έμοιαζαν πραγματικά ευτυχισμένοι. Δεν καταλαβαίνω δάσκαλε. Γιατί εδώ είναι όλοι ευτυχισμένοι, ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχείς; Τη στιγμή που η κατάστασή τους είναι πανομοιότυπη… Εδώ παιδί μου, έμαθαν να ταΐζουν ο ένας τον άλλον. (Οι μοναχοφάιδες τόσα χρόνια πέρασαν στην «κόλαση» κι ακόμη μυαλό δεν έχουν βάλει!!!).
