Είδα Το Τούρκικο
Μερικές φορές, για να αφουγραστείς το zeitgeist της εποχής, για πιάσεις τον παλμό της κοινωνίας στην οποία ζεις, πρέπει να κάνεις ένα διάλειμμα από την πολιτισμική σου απομόνωση, να βγεις από την προσεκτικά χτισμένη κουλτουρόφουσκα όπου ζεις, και να διαβείς μονοπάτια πιο mainstream, χιλιοπατημένα. Γιατί θες να δεις το Τούρκικο, μου λέγαν. “Για να αφουγκραστώ το zeitgeist”, τους απαντούσα, και “για να το γράψω στο Twitter”. Το zeitgeist, ωστόσο, αποδείχθηκε βουβό.
Το λοιπόν, ετούτο το σίριαλ είναι στα τούρκικα, παίζεται στις 9 το βράδυ από τον ΑΝΤ1 (καραπράιμ-τάιμ) και κάθε επεισόδιο διαρκεί περίπου επτά χρόνια. Έχει μία υπόθεση που δεν την κατάλαβα, κυρίως επειδή παίζουν περίπου διακόσιοι πενήντα ηθοποιοί που προφανώς έχουν όρο στο συμβόλαιό τους να εμφανίζονται όλοι σε κάθε επεισόδιο, αλλά ο αληθινός πρωταγωνιστής είναι η Ιστανμπούλ, μια πόλη καταπράσινη και πεντάμορφη, δυο όχθες με γέφυρες και βίλες, όπου όλοι είναι πλούσιοι, μοιάζουν σαν Έλληνες και μιλάνε μια πολύ στριφνή γλώσσα που ο ήχος της με ενοχλεί γαστρεντερικά.
Δυστυχώς συμπέρασμα δεν έβγαλα ως προς το γιατί αυτό το πράγμα είναι τόσο πετυχημένο και γιατί το βλέπουν τόσο φανατικά γριές, νεαρές, παιδιά και παππούδες. Τα Παπακαλιάτεια production values, η φαλάκρα του Ονούρ, η “Σταρ Ελλάς 1994” ομορφιά της Σεχραζάντ, ο γάργαρος Βόσπορος, η διαρκής οιμωγή της νιανιά μουσικούλας από πίσω; Ποιος ξέρει. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν ήταν καν γραφικό, για να γελάσω με όλους αυτούς που το βλέπουν και να νιώσω ανώτερος και εξυπνότερος. Δεν ήταν καν αστείο.
