Άρθρο της Άννας Ζανιδάκη συγγραφέας –ποιήτρια
Αναρωτιόμαστε όλοι τι άλλαξε ,τι δεν υπακούει στη δική μας αισθητική εικόνα. Κι όμως τίποτα δεν έρχεται μόνο του, όπως και το γήρας, στους ανθρώπους, σύμφωνα με τις ηλικιακές μεταβάσεις ,που υπόκειται η ανθρώπινη εξέλιξη, κατά το πέρας της ζωής μας. Δε θέλει και πολύ σκέψη ,για να δει ο άνθρωπος, πόσο κακό έχει κάνει στον ίδιο του τον εαυτό, στη φύση, ακόμα και στο ίδιο του το αίμα.
Τα διαζύγια ,οι εξελίξεις οι δυσάρεστες ,ακόμα και οι απρόσμενες, δεν έκαναν την εμφάνισή τους ,έτσι τυχαία ,ραγδαία και αναπάντεχα. Τα πάντα είχαν τη ροή τους, φυσική ή μη, με τεχνάσματα ή όχι ,ερχόμαστε να αντιταχθούμε και να παραταχθούμε σε θέσεις ,στάσεις ζωής, θετικές ,αντιφατικές, μα πάντα υπερυψώνοντας το λάβαρο της επανάστασης. Μα όχι της θετικής, της ευεργετικής, της αυτοαποκαλούμενης, αίσιας και καλοπροαίρετης εξέλιξής μας, μα κυρίως της υπεροχής, της ενδεδειγμένης και προκαλούμενης δήθεν ισότητας, ισοτιμίας, αλλά με λανθασμένα και υποκινούμενα κίνητρα.
Απόλυτα αποδεκτή και έντιμη παραδοχή το να υπάρχει ισοτιμία και ισότητα μεταξύ όχι μόνο των δύο φύλων, αλλά και εντός ,εκτός, κοινωνικών ομάδων και σε συντροφιές. Η θέληση και η επιδίωξη, κάτω από το φάσμα της υπεροχής και της ανάδειξης δύναμης, ρωμαλότητας και κυρίως, αντρικού γοήτρου, καταφέρνει μόνο και μόνο να ευνουχίζει σώματα, ψυχές ,μυαλά και καρδιές.
Το βασικότερο μας μέλημα θα πρέπει να είναι και να εντάσσεται στα πλαίσια και στα όρια και τα περιθώρια, που εμείς θα επιτρέψουμε, θα παραδώσουμε εμείς το δικό μας κομμάτι, χωρίς να καταφέρουμε να το διαχειριστούμε, δίνοντας και παραδίνοντας τις σκέψεις και τους τρόπους συμπεριφοράς μας, ως έρμαια ,ανίκανα προς χειραγώγηση και διαχείριση αυτών.
Η κοινωνία μας θέλει πλέον άβουλα ,αμέτοχα και απλά παρατηρητές και κομπάρσους, άτομα χωρίς καν τη δική τους παραμικρή αντίσταση και πάλη. Μα όλοι εμείς, η ομάδα η κοινωνία των σκεπτόμενων ατόμων και των θελημένων παρεμβάσεών μας ,τόσο σε τοπικά επίπεδα ,όσο και γενικά της Χώρας μας, θα αντιταχθούμε και θα παραταχθούμε ενάντια και χωρίς παρωπίδες, στην αλλαγή της προκαθήμενης λανθασμένης νοοτροπίας του ωχαδερφισμού ,χωρίς να αποτελέσουμε τα συγκοινωνούντα δοχεία ,για μια μετάλλαξη ,μια συμπεριφορά και έναν κακοφτιαγμένο τρόπο ζωής και απαλλαγής μας από τις ευθύνες ,που σίγουρα όλοι μας έχουμε και πρέπει να τις δούμε ,ενεργά και αποτελεσματικά.
Τα όνειρα πρέπει πάλι να αποκτήσουν την ίδια δύναμη και ισχύ ,που κάποιοι θέλησαν και να τα ευνουχίσουν και να τα αφανίσουν. Μα εμείς το χρωστάμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας ,τα νιάτα και το ΜΕΛΛΟΝ ΜΑΣ.
