«..αν η ζωή είναι ένα σχολείο, η απώλεια είναι ένα βασικό μάθημα του σχολικού προγράμματος..» E. Kubler-Ross
Γράφει η Μαρίνα Κατσικίδου Ψυχολόγος ΑΠΘ- Ψυχοθεραπεύτρια Gestal
[email protected]
Στην πορεία της ζωής ο καθένας από μας έχει βιώσει απώλεια. Η απώλεια είναι ένα αναπόφευκτο κομμάτι της ζωής, είτε πρόκειται για το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, είτε για αποξένωση από φίλους και οικογένεια, είτε για ασθένεια, αναπηρία ή ανεργία. Η απώλεια αφορά οποιοδήποτε χωρισμό από πρόσωπο, μέρος, πράγμα ή δραστηριότητα με τα οποία έχουμε συνδεθεί και τα οποία αποτελούν σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας ή της αίσθησης του εαυτού μας.
Η απώλεια είναι άρρηκτα συνδεμένη με πένθος που είναι μια διαδικασία επεξεργασίας της. Το πένθος είναι η αρχή στη διαδικασίας της «ανάρρωσης», μας βοηθάει στην προσαρμογή και αποδοχή της νέας πραγματικότητας. Η αποδοχή της απώλειας, πως η ζωή δεν γυρνάει πίσω όσο επώδυνο και αν είναι αυτό, μας επιτρέπει να σταθούμε και να κάνουμε νέα βήματα στη ζωή. Στο πένθος υπάρχουνε στάδια επεξεργασίας της απώλειας, τα στάδια αυτά παρατήρησε και υπογράμμισε η εξαιρετική ψυχολόγος Elisabeth Kubler-Ross στην πολυετή ενασχόληση της με ανθρώπους με ανίατες ασθένειες. Τα στάδια του πένθους ξεκινάνε με την άρνηση στο σοκαριστικό γεγονός και περνάνε σε οργή πως αυτό το γεγονός δεν μπορεί να υφίσταται, συνεχίζουνε με τη διαπραγμάτευση μήπως και μπορεί να αλλάξει κάτι και στην πορεία συναντάνε την αναπόφευκτη κατάθλιψη πως δυστυχώς δεν υπάρχει πίσω γυρισμός, στο τέλος παραδίνονται και ανακουφίζονται με την αποδοχή πως η πραγματικότητα είναι μόνο αυτή. Πολλές φορές όμως υπάρχει το φαινόμενο παθολογικού πένθους, όταν κάποιος ζει στο παρελθόν και υπηρετεί πιστά την εικόνα που υπάρχει στο μυαλό του η οποία απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Πως μπορούμε να βοηθήσουμε την απώλεια;
Με την αποδοχή πως το γεγονός αυτό είναι υπαρκτό, με το να βιώνουμε τον πόνο του θρήνου και να προσαρμοζόμαστε στο νέο περιβάλλον από όπου λείπει ο Εκλειπών, ο οποίος εσωτερικεύεται και παραμένει μέσα στην καρδιά με πολύ όμορφες αναμνήσεις και με την επένδυση της συναισθηματικής ενέργειας σε νέα βήματα και δράσεις. Η ζωή παρόλες τις απώλειες συνεχίζεται γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα της ύπαρξης μας..
Κάπου στην πορεία μιας απώλειας, την επεξεργασία και την αποδοχή της, συνειδητοποιεί κανείς πως η ζωή μας διδάσκει συνεχώς πως δεν υπάρχει εξέλιξη χωρίς να χάνεται κάτι. Είμαστε αυτοί που είμαστε όχι μόνο χάρη σε όλα αυτά που έχουμε πετύχει αλλά και σε όλα όσα χάσαμε και στον τρόπο που βρήκαμε κουράγιο να τα αντιμετωπίσαμε…
