Γράφει η Μαρίνα Κατσικίδου Ψυχολόγος ΑΠΘ- Ψυχοθεραπεύτρια Gestal
[email protected]
“Το πρώτο αναπτυξιακό καθήκον στη ζωή ενός παιδιού είναι να καθιερωθεί μια βασική αίσθηση εμπιστοσύνης. Πρέπει να μάθει πως ο άλλος (μητέρα, πατέρας, ο έξω κόσμος) είναι ασφαλής και αξιόπιστος. Αυτή η βασική αίσθηση εμπιστοσύνης είναι ένα βαθύ ολοκληρωτικό αίσθημα. Αν μπορούμε να εμπιστευτούμε τον κόσμο, μπορούμε να μάθουμε να εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας. Να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου σημαίνει ότι μπορείς να εμπιστεύεσαι τις προσωπικές σου δυνάμεις, ιδέες, ερμηνείες, αισθήματα και επιθυμίες…” Είναι ένα απόσπασμα από το βιβλίο του John Bradsaw «Ο γυρισμός στο μέσα μας παιδί», μου άρεσε πολύ πως ο συγγραφέας εύστοχα μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του και χαρτογραφεί τις καταστάσεις και τα συναισθήματα που επηρεάζουν τη ζωή, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία.
O Fritz Perls ιδρυτής της ψυχοθεραπείας Gestalt έχει πει πως η αντίληψη του κόσμου έξω είναι 80% η προβολή μας και το άλλο 20% είναι και πάλι προβολή. Δηλαδή βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τον εαυτό μας, με την εσωτερική μας όραση, με όλα αυτά που μάθαμε ή βιώσαμε. Είναι σαν να φοράμε εσωτερικά «γυαλιά ηλίου» και αναλόγως του χρώματος του γυαλιού χρωματίζεται η αντίληψη του έξω κόσμου. Τώρα φανταστείτε πως αυτά τα γυαλιά δεν έχουν τα χρώματα της εμπιστοσύνης, σκεφτείτε τι μπορεί να συμβεί..
Σε ένα εξελικτικό στάδιο για μια υγιή ανάπτυξη του παιδιού η εμπιστοσύνη είναι ένα βασικό εργαλείο στην επαφή με τον έξω κόσμο. Το παιδί χωρίς εμπιστοσύνη φοβάται να κάνει τα πρώτα βήματα για να εξερευνήσει τον κόσμο και ως συνέπεια να γνωρίσει τον εαυτό του και τις δυνατότητές του. Αυτό έχει ως συνέπεια ένας ενήλικας να μεγαλώνει με καχυποψία, ανασφάλεια και συνεχή έλεγχο για οτιδήποτε και τότε σίγουρα δεν βιώνει χαρά..
Πως μαθαίνουμε την εμπιστοσύνη; Η πρώτη εμπειρία μας είναι με τους γονείς, έτσι αν ένα παιδί έχει αναξιόπιστους γονείς μέσα του αναπτύσσεται μια αίσθηση δυσπιστίας και ο κόσμος μοιάζει επικίνδυνος, εχθρικός και απρόβλεπτος. Τότε το παιδί πρέπει να είναι πάντα άγρυπνο και να ελέγχει τα πάντα, νιώθει ανασφάλεια. Αυτό είναι ένα κώδων κινδύνου για τους γονείς στο να προσέξουν τις ευθύνες τους απέναντι στα παιδιά, τη δέσμευση και τη συνέπεια των πράξεων ή υποσχέσεων. Όσο για ενήλικες που ακόμα μέσα τους υπάρχει αυτό το φοβισμένο παιδί είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν πως η άμυνα της καχυποψίας πλέον δεν χρειάζεται γιατί ότι έγινε έγινε και δεν γυρνάει. Υπάρχει όμως το τώρα και εμπιστεύοντας τον εαυτό ή έστω κάποιες ικανότητες που έχετε μπορείτε να δώσετε μια ευκαιρία στον εαυτό σας και κατ’ επέκταση στη ζωή για να σας χαμογελάσει.. Αυτό το χαμόγελο ξεκινάει με μια πίστη στον εαυτό και σε ότι καλό έχει ή μπορεί να φέρει η ζωή.. εμπιστοσύνη.
