Αθανάσιος Τσακνάκης
Καθηγητής Ξένων Γλωσσών – Συγγραφέας
Η πρώτη ματιά στα γεγονότα τής Αιγύπτου γεννά και το πρώτο λογικό ζεύγος ερωτημάτων: οι εκδηλώσεις αποκτήνωσης τού ανθρώπου προβάλλονται επειδή όντως αποτελούν ένα σπάνιο για τις ημέρες μας φαινόμενο ή μήπως κατακλύζουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως προπέτασμα καπνού, πίσω από το οποίο κινούνται ανενόχλητοι οι μηχανισμοί «αναδιάρθρωσης» τής «σωτηρίας» τής Πατρίδας μας; Μία δεύτερη ματιά, ωστόσο, γεννά ένα δεύτερο ζεύγος ερωτημάτων, εξίσου βασανιστικό και εξίσου εύλογο: οι αιγυπτιακές ταραχές αντικατοπτρίζουν μία βελτιωμένη έκδοση των αντίστοιχων ελληνικών, που σκόπευαν στην τελευταία κυβερνητική αλλαγή, ή μήπως υποδηλώνουν κάποια πρώτη δοκιμή νέων «συνταγών σωτηρίας», οι οποίες έχουν και την μορφή τής «ύπουλης προειδοποίησης»; Χωρίς να αποκλείουμε το ενδεχόμενο ύπαρξης και άλλου τύπου ερωτημάτων, ας εξετάσουμε τα προαναφερθέντα. Κατά πρώτον, τίποτε πρωτοφανές ή εκπληκτικό δεν συμβαίνει αυτή την στιγμή στην Αίγυπτο. Από τότε που διαπιστώσαμε ότι μέσα στην ίδια την Πατρίδα μας, δίπλα στις κατοικίες μας, κάτω από τα βλέμματά μας, εγκληματικά στοιχεία παντελώς ξένα προς τον Ελληνισμό ήταν σε θέση να εφαρμόσουν, αδίστακτα και κυρίως άφοβα, επάνω στις κατάφορτες από κόπους πλάτες μας τις πλέον καταστροφικές πρακτικές τους, θα αποτελούσε εκ μέρους μας τουλάχιστον αφέλεια να παρατηρούσαμε «έκθαμβοι» και «απορημένοι» τα βάρβαρα αιγυπτιακά δρώμενα. Κατά δεύτερον, η συζητούμενη επιβολή νέων μέτρων εις βάρος τού λαού μας έχει ήδη εξαγγελθεί από τις «δυνάμεις σωτηρίας», άρα κανένα προπέτασμα καπνού δεν είναι πλέον απαραίτητο για να την καλύψει. Συνεπώς, ακόμη και αν κάποιοι, μάλλον ελάχιστοι, εξακολουθούν πράγματι να εκπλήττονται από τον αιγυπτιακό αναβρασμό ή επιμένουν να μην κατανοούν τα πρόσφατα «χαιρετίσματα» των επίδοξων σωτήρων μας, το πρώτο ζεύγος ερωτημάτων δεν φαίνεται να μας είναι ιδιαίτερα χρήσιμο. Ένας βαθύτερος προβληματισμός, όμως, μας φέρνει αντιμέτωπους με το δεύτερο ζεύγος ερωτημάτων. Αφενός, το ενδεχόμενο να εφαρμόζεται και στην Αίγυπτο ένα «πρόγραμμα» κυβερνητικής αλλαγής, καίτοι μας αφορά, αφού στην γειτονική χώρα κατοικούν μόνιμα χιλιάδες Ελλήνων, δεν αποτελεί, ωστόσο, δείγμα συγκλονιστικού νέου, αφού και στην Πατρίδα μας βιώσαμε παρόμοιες διαδικασίες, των οποίων οι επιπτώσεις στην καθημερινή ζωή μας ήταν οι αναμενόμενες: καμία ουσιαστική αλλαγή, ούτε στις πρακτικές ούτε στις νοοτροπίες ούτε στους σχεδιασμούς. Στην Αίγυπτο, βέβαια, σημειώνονται και δεκάδες δολοφονιών αλλά, επιτέλους, η Ελλάδα μας κάτι έχει περισώσει από τις γηγενείς αξίες της, μεταξύ των οποίων είναι και ο σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή. Αν, παρά ταύτα, επιμένουμε να «ανησυχούμε» για το πολιτικό μέλλον τής Αιγύπτου, ας προσπαθήσουμε τουλάχιστον να ανησυχούμε εξίσου και για το δικό μας πολιτικό μέλλον, εκτός εάν επιθυμούμε να ζήσουμε εκ νέου το θλιβερό κατάντημα τής δεκαετίας τού ’80, μίας αξιοθρήνητης εποχής, κατά την οποία «εκπαιδευτήκαμε» να εκφράζουμε αστόχαστα την αλληλεγγύη μας προς κάθε υπαρκτό ή ανύπαρκτο λαό τού σύμπαντος και ταυτόχρονα να λησμονούμε προκλητικά, σχεδόν επαγγελματικά, την υποχρεωτική αλληλεγγύη μας προς κάθε Έλληνα τού εσωτερικού ή τού εξωτερικού. Αφετέρου, η πιθανότητα, που αποδίδει στον αιγυπτιακό αλληλοσπαραγμό τον εύστοχο τίτλο τής «προειδοποίησης προς γνώση και συμμόρφωση», φαίνεται να είναι εξαιρετικά εύλογη. Η συνταγή τής παράδοσης των Αθηνών, και όχι μόνον, στα αιμοσταγή ένστικτα εγκληματικών συμμοριών, στις υστερόβουλες κινητοποιήσεις επιχορηγούμενων επαναστατών και στον επιβλαβή ψυχισμό φθονερών πτηνεγκεφάλων δεν είχε μόνον «επιθυμητά» αποτελέσματα, αφού έκτοτε άρχισε να αυξάνεται ο αριθμός των Ελλήνων που αφυπνίζονται, προβληματίζονται, αντιδρούν και απαιτούν την δίκαιη εφαρμογή των δημοκρατικών νόμων που τους παρέχουν το αναφαίρετο δικαίωμα τής προστασίας τής ζωής, τής ελευθερίας, τής ασφάλειας και τής αξιοπρέπειάς τους εκ μέρους τής Πολιτείας. Ενόψει, λοιπόν, τής νέας «χειρουργικής επέμβασης» που ετοιμάζουν οι «σωτήρες», αλλά και τής δεδομένης μαζικότερης αντίστασης των Ελλήνων, η μέσω Αιγύπτου «φιλική» προειδοποίηση δεν πρέπει να θεωρείται απίθανη. Εξάλλου, επάνω στην κακορίζικη ράχη μίας πνευματικά αποξηραμένης, ηθικά καταρρακωμένης και πολιτιστικά αφυδατωμένης πλειονοψηφίας, κάθε εκβιαστής και κάθε τοκογλύφος έχει την άνεση, αλλά και το θράσος, να χοροπηδά μανιωδώς, επιστρατεύοντας και χρησιμοποιώντας προς αυτόν τον σκοπό ένα πλήθος ιδεολογικών αποπατημάτων περί «θρησκευτικής καταπίεσης», «κοινωνικού αποκλεισμού», «μισαλλοδοξίας» και άλλων πεμπτοφαλαγγιτικών υποπροϊόντων. Ευχόμενοι η ανωτέρω πιθανότητα να μην προσεγγίζει ούτε κατ’ ελάχιστο την αλήθεια, οφείλουμε να θυμηθούμε όλοι και να υπενθυμίσουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι εδώ δεν είναι Αίγυπτος και εμείς δεν είμαστε Αιγύπτιοι. Δηλαδή, με απλά λόγια: οι «σαρικλήδες» και τα «γιουσουφάκια» ας ψάξουνε αλλού για μεροκάματο. Η ζωή και η τιμή τού κάθε Έλληνα είναι ιερές και αδιαπραγμάτευτες. Ίσως οι δανειστές μας να κατορθώσουν, τελικά, να μας πάρουν και τα τελευταία μας ευρώ, εφόσον μάλιστα ισχυρίζονται ότι τους τα χρωστάμε, ίσως μας υποχρεώσουν να βιώσουμε την οικονομική φτώχεια και την υλική ανέχεια, αφού δεν προσέξαμε όταν έπρεπε, ίσως κρυώσουμε, ίσως ταλαιπωρηθούμε, ίσως κακοπάθουμε. Αν όμως κάποιοι, κάπου, κάποτε, σκεφτούν να μας στερήσουν την γη, την γλώσσα και την αξιοπρέπειά μας, ας ανακαλέσουμε στην μνήμη μας τον Σπαρτιάτη Αγησίλαο τον Μέγα, ο οποίος, όταν ρωτήθηκε μέχρι πού φτάνουν τα σύνορα τής Πατρίδας του, έσεισε επιδεικτικά το δόρυ του και αποκρίθηκε με αυτοπεποίθηση: «μέχρι εκεί που φτάνει αυτό!». Και αν σε κάποιους «ευαίσθητους» ο Αγησίλαος πέφτει πολύ «βαρύς», ας θυμηθούν, τουλάχιστον, τον Ανδρέα Παπανδρέου: «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες!».
