Οι τρεις αφορμές για βοήθεια προς τους Συνανθρώπους μας
Αθανάσιος Τσακνάκης
Καθηγητής Ξένων Γλωσσών – Συγγραφέας
Η ΠΡΩΤΗ: Μελετώντας κάποια κείμενα τού Αυτοκράτορα Ιουλιανού, σταμάτησα σε μία επιστολή του. Διάβασα και ξαναδιάβασα το ακόλουθο μικρό, αλλά μεστό σε νόημα, απόσπασμα: «Οφείλουμε να προσφέρουμε από τα υπάρχοντά μας σε όλους τους ανθρώπους, στους καλούς με περισσότερη απλοχεριά, στους φτωχούς και στους άπορους κατά τρόπο που να καλύπτονται οι ανάγκες τους. Επιπλέον, θα έλεγα, και ας είναι παράδοξο, ότι θα ήταν άγια πράξη να προσφέραμε και στους εχθρούς μας ενδύματα και τρόφιμα, επειδή η βοήθεια δίνεται στον άνθρωπο, και όχι στον χαρακτήρα».
Η ΔΕΥΤΕΡΗ: Ένας καλός συνάδελφος και καλός χριστιανός μού ανακοίνωσε την φετινή απόφαση των μελών τής οικογένειάς του να μην ανταλλάξουν δώρα μεταξύ τους, αλλά, ενόψει τής κρίσης, να διαθέσουν τα ανάλογα χρήματα για να κάνουν δώρα σε δύο οικογένειες που δοκιμάζονται σκληρά από την ανεργία. Όταν τον ρώτησα πώς κατέληξαν σε αυτή την απόφαση, μού έδειξε ένα απόσπασμα τής Καινής Διαθήκης, όπου διάβασα τα ακόλουθα: «Καθένας, που υψώνει τον εαυτό του, θα ταπεινωθεί, ενώ όποιος ταπεινώνει τον εαυτό του, θα υψωθεί».
Η ΤΡΙΤΗ: Πέτυχα στην αγορά έναν καλό φίλο, πιστό μουσουλμάνο, ο οποίος κρατούσε στα χέρια του τέσσερα-πέντε δέματα. «Ετοιμασίες για την Πρωτοχρονιά;», ρώτησα. «Όχι. Είναι για τα Χριστούγεννα», απάντησε. «Δηλαδή;», ξαναρώτησα. «Έχω έναν γείτονα, πολύτεκνο. Πρόσφατα έχασε την δουλειά του. Έκρινα ότι του αξίζει να γιορτάσει τα Χριστούγεννα κάνοντας και φέτος δώρα στα παιδιά του». Επέστρεψα στο γραφείο μου, άνοιξα το Ιερό Κοράνιο και διάβασα: «Αλίμονο σε όσους προσεύχονται με αμέλεια και επίδειξη, αρνούμενοι να εκπληρώσουν την ελεημοσύνη».
Δεν γνωρίζω σε πόσους από εσάς, αγαπητοί αναγνώστες, δόθηκαν παρόμοιες αφορμές για έντονη σκέψη. Σκέψη και πράξη, φυσικά. Οι γιορτές, που έρχονται, θα είναι δύσκολες για πολλούς αδελφούς μας: άνεργους, απολυμένους, χρεωμένους, φυλακισμένους, άπορους, άστεγους, αρρώστους. Μοιραζόμαστε τον ίδιο ήλιο, τον ίδιο αέρα, τον ίδιο ουρανό. Μοιραζόμαστε την ίδια πόλη, την ίδια ζωή, την ίδια κοινωνία. Τι λέτε; Να μοιραστούμε και την ίδια «κρίση»; Να ξεπεράσουμε τους εαυτούς μας; Να ελαττώσουμε τα δικά μας για να αυξηθούν τού κακότυχου αδελφού μας; Ή, μήπως, να συνυπογράψουμε κ’ εμείς ένα μνημόνιο αλαζονείας, σκληρότητας, υποκρισίας, αδιαφορίας και απανθρωπιάς, για το οποίο θα ντρεπόμαστε μετά από λίγο καιρό; Σας θυμίζω τον αθάνατο Κωστή Παλαμά: «Χρωστάμε σε όσους ήρθαν, πέρασαν, θα έρθουνε, θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί». Και κάνω έκκληση στην γαλανόλευκη συνείδησή σας…
