17 Νοεμβρίου 1973. Τριανταεπτά χρόνια μετά
Η δικτατορία πλέον βρισκόταν στον 6 χρόνο και υπήρχε παντού η αίσθηση της κούρασης, μια κούραση που βγαίνει σε όλους τους σκεπτόμενους ανθρώπους όταν καταπιέζονται συνέχεια. Μετά από λίγο αρχίζει ακόμη και ο φόβος να γίνεται αβάστακτος. Όπως μια χύτρα που είναι έτοιμη να σκάσει από την πολλή πίεση έτσι και στην Ελλάδα η πληοψηφία των πολιτών δυσανασχετούσαν από τις γελοίες απαγορεύσεις, τον καθημερινό φόβο του ρουφιάνου, την άδικη κακομεταχείριση ανθρώπων που ταλαιπωρούνταν αφάνταστα επειδή κάποιος μακρινός συγγενής τους που πιθανόν να μην είχαν γνωρίσει ποτέ προσωπικά, ήταν απλά αριστερός ή είχε συμμετάσχει σε κάποια διαδήλωση διαμαρτυρίας. Καταπληκτικές ιστορίες που αφηγούνται άνθρωποι που τις έζησαν και τώρα γελάνε αλλά τότε τους έπνιγαν. Πρωτοστάτες όπως σε όλες τις χώρες της γης οι νέοι άνθρωποι, μαθητές και φοιτητές που με την έπαρση της νιότης τους και την δικαιολογημένη αντίδραση τους στο κατεστημένο είναι οι πρώτοι που διαμαρτύρονται, ξεσηκώνονται και τολμούν εκεί που οι περισσότεροι έχουν παραδοθεί. Και στην ιστορία της Εξέγερσης του Πολυτεχνείου άρχισαν να πέφτουν τα ταμπού και οι μύθοι. Ο μύθος του πολιτικού ξεσηκωμού όπου η πραγματικότητα ήταν αντίθετη. Κανένα κόμμα δεν συμμετείχε στην εξέγερση. Δεν είχε ούτε καν την σκέψη να πράξει κάτι τέτοιο. Αυθόρμητα μια ομάδα νέων κυρίως φοιτητών βρισκόταν στην Σόλωνος για την εκδήλωση ενός βιβλίου όπου και δέχθηκαν την επίθεση της Αστυνομίας. Τρέχοντας να σωθούν μερικοί από αυτούς κατέφυγαν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου και από στόμα σε στόμα μαζεύτηκαν και άλλοι φίλοι και συμφοιτητές για να τους βοηθήσουν. ( Τότε δεν υπήρχαν κινητά τηλέφωνα ). Έτσι άρχισε η εξέγερση του Πολυτεχνείου από ανθρώπους που τότε ζητούσαν τα πιο απλά πράγματα. Τα κόμματα στην παρανομία βέβαια έκπληκτα καπηλεύτηκαν άλλο λίγο άλλο πολύ την εξέγερση αυτή ( πάντα έτσι δεν γίνεται ) Η Στρατιωτική Χούντα ανίκανη να αξιολογήσει την κατάσταση κατέφυγε σε ακραία μέτρα ενώ μετά τόσα χρόνια κάποιοι ξεχασμένοι «γέροι στρατιωτικοί με τιμή» τολμούν πλέον να περιγράψουν τις τραγελαφικές καταστάσεις που έζησαν όπως η πρόταση Συνταγματάρχη «να βομβαρδίσουν το Πολυτεχνείο με μαχητικά αεροπλάνα!» πράγμα που ακόμα και οι ηγέτες της τότε κυβέρνησης φρίκαραν όταν το άκουσαν. Δυστυχώς η ηλίθια παρόρμηση του επικεφαλής Λοχαγού της ίλης των αρμάτων που βρισκόταν μπροστά στο Πολυτεχνείο να πέσει πάνω στην σιδερένια πόρτα καταπλακώνοντας νεαρά παιδιά έγραψε ακόμη μια μαύρη σελίδα στην καταραμένη αδελφοκτόνο ιστορία μας. Γι αυτό όσοι ακόμη τολμούν να μιλάνε με γελοίες συγκρίσεις ας θυμηθούν ότι λαός που σκοτώνει τα παιδιά του δεν αξίζει να επιβιώνει! Ένας από αυτούς που έχασαν τη ζωή τους ήταν ο Γιώργος Γεριτσίδης, γεννημένος στην Ξάνθη. Δημοκράτης, αντιπολεμικός, υποστηρικτής του Κινήματος Ειρήνης και του Γρηγόρη Λαμπράκη, θα χάσει τη ζωή του στα γεγονότα του Πολυτεχνείου, δολοφονημένος από τους χουντικούς. Φαίνεται ότι ήταν ένα από τους χιλιάδες εργαζόμενους που συνέρρευσαν στο Πολυτεχνείο για να συμπαρασταθούν στο αντιδικτατορικό κίνημα και να εκφράσουν τα δημοκρατικά τους συναισθήματα. Δολοφονήθηκε το μεσημέρι της 17ης Νοεμβρίου στον περίγυρο του κλοιού που είχαν δημιουργήσει οι στρατιωτικές δυνάμεις προκειμένου να εμποδίσουν τους πολίτες να φτάσουν στο Πολυτεχνείο, όπου από τις πρωινές ώρες είχαν εισβάλει. Από τους νεκρούς του Πολυτεχνείου οι περισσότεροι είχαν χάσει τη ζωή τους κατά τις οδομαχίες εκτός του Πολυτεχνείου.
Στη συνέχεια η δολοφονία του συγκαλύφθηκε με τρόπο ώστε να φαίνεται ότι έχασε τη ζωή «προς εκτέλεσιν υπηρεσίας» (!!!). Στην έκθεση Τσεβά ο Γεριτσίδης καταγράφεται ως ο 10ος νεκρός της εξέγερσης: «Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις προς εκτέλεσιν υπηρεσίας περί ώραν 12.15′ της 17.11.1973 δεχθείς ομοίως βλήμα αδέσποτον άρματος μάχης εις την κεφαλήν».
