Του ποιητή «Κάνε άλμα πριν τη φθορά»
Γράφει ο Μιχάλης Σπανίδης
Ανοιχτή επιστολή στα Πρόσωπα- Πολίτες- Δημότες του ευρύτερου γεωγραφικού χώρου της Ξάνθης.
Φιλόκαλοι της σκέψης μας- φιλόκαλοι της πράξης μας.
Από τα Λόγια και τα Χρόνια τα Χαμένα του 1974
στα Λόγια και τις Πράξεις του 2010.
«Νυν αυτε με μοιρα κιχανει.Μη μαν ασπουδι γε και ακλειως απολοιμην,αλλα μεγα ρεξας τι και εσσομενοισι πυθεσθαι».
(Μα τώρα πια με βρίσκει η μοίρα. Όμως να μην χαθώ δίχως αγώνα, δίχως δόξα, παρά μεγάλο κάτι αφού έχω κάνει, που να το μάθουν κι όσοι θα ρθουν ύστερα στον κόσμο).
Κρατάμε την ανάσα μας. Στοιχηματίζουμε στην ανατροπή του όλο και πιο μίζερου, όλο και σκληρότερου τοπίου που μας περιβάλει.
Η Κρίση είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αλλάξουμε όλα εκείνα που μας πλήγωσαν πριν από την κρίση.
«Η Κρίση είναι φωτιά που καίει το άχυρο και δυναμώνει το ατσάλι. Στο τέλος θα ξέρουμε ποιο από τα δυο είμαστε». Προϋπόθεση όμως η ανατροπή της κομματοκρατίας. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, εκφαυλισμένοι θεσμοί, πτωχευμένη παιδεία, αποπνικτικός ορίζοντας, απουσία αυτοσεβασμού. Όλος τους ο πόνος, η εξουσία. Πως θα ξαναπάρουν τις καρέκλες και θα γευτούν τα καλά της εξουσίας και αν δεν φτάνουν οι καρέκλες, όπως λέει και ο παιδικός μου διαχρονικός φίλος ο Θωμάς, τις γυρίζουν ανάποδα, στα τέσσερα, για να κάτσουν όλοι. Σκοπός να θηρεύουν το άμεσο με τα ζάρια πειραγμένα.
Πάντως η αλήθεια είναι μια. Το δυναμικό προσωπικό της κομματοκρατίας είναι υψηλού επιπέδου. Τους βλέπεις όλους και νιώθεις μια ασφάλεια. Ησυχάζεις. Με τέτοιους ατσίδες ο τόπος μας μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Πάντως, ευτυχώς, στη μεταπολιτευτική δημοκρατία μας, ο καθείς δικαιούται να υποστηρίζει τις απόψεις του, ακόμα και τις απόψεις των αφεντικών του.
Οι ζηλωτές της λιτότητας. Ένας θεσμός υπανθρώπων, που η απύθμενη βλακεία τους κάνει τα πράγματα ακόμα πιο επικίνδυνα.
Από το φυλάττειν Θερμοπύλας, φτάσαμε στο φυλάττειν αστερόεσσα. Επαγγελματίες σαλτιπάγκοι, να βγάζουν λόγους δεκάρικους. Αντί όπως οι στρουθοκάμηλοι,να βάλουν τις μουτσούνες τους στην άμμο για να μην τους βλέπουμε, έχουν το θράσος να μας προκαλούν. Μ έναν ανεκδιήγητο πλειστηριασμό υποσχέσεων. Χωρίς όραμα και με παρωπίδες. Ανίκανοι κι επικίνδυνοι. Με συνομιλητές αποκλειστικά αχυράνθρωπους και κλακαδόρους. Με πολύχρωμες γλάστρες που μαζεύονται για να πουν καμιά σαχλαμάρα. Ο ορισμός της αερολογίας. «Εμφιαλωμένη Δημοκρατία» που λέει και ο φιλόκαλος φίλος μου Σταύρος. Από τη συμμετοχική δημοκρατία στη συμμετοχική υπνοθεραπεία.
Μια ωραία ατμόσφαιρα. Ιδιαίτερα όταν γεμίζουν τα πορτοφόλια και αυξάνονται οι τραπεζικές καταθέσεις.
Ο κάθε άνθρωπος εξάλλου έχει την κλίση του. Εγω πάντως είμαι αριστερός. Εννοώ στον καβάλο!!!
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΙΣ ΡΙΖΕΣ- ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ.
