.JPG)
Γράφει ο ορθοπεδικός
Ζίαντ Μπάχας
Σμύρνης 3- 5 Ξάνθη
Πρόκειται για ένα μεταβολικό νόσημα που προκαλεί οξείες, ιδιαίτερα επώδυνες κρίσεις αρθρίτιδας στις αρθρώσεις του άκρου ποδιού, του γόνατος, της ποδοκνημικής, της άκρας χειρός και του καρπού, με συχνότερη εντόπιση το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού (70% των περιπτώσεων).
Συνήθως προσβάλλει μόνο μία άρθρωση στο 90% των ασθενών και αν δεν αντιμετωπιστεί, οι κρίσεις μπορεί να γενικευτούν, να γίνουν συχνότερες και να διαρκούν περισσότερο.
Η ουρική αρθρίτιδα προκαλείται από την υπερβολική συγκέντρωση ουρικού οξέος στο αίμα (πάνω από 7 mgr/dl) και στους ιστούς. Το ουρικό οξύ αποτελεί ένα φυσιολογικό προϊόν του μεταβολισμού. Μία κατηγορία χημικών ουσιών που ονομάζονται πουρίνες και αποτελούν σημαντικό συστατικό του DNA, μεταβολίζονται προς ουρικό οξύ το οποίο τελικά αποβάλλεται από τους νεφρούς. Οι πουρίνες συντίθενται από τον ίδιο τον οργανισμό αλλά λαμβάνονται και με την τροφή.
Σε ορισμένους ανθρώπους το ουρικό οξύ αυξάνεται υπερβολικά είτε γιατί ο οργανισμός το παράγει σε μεγάλες ποσότητες ή λαμβάνει πολλές πουρίνες με την τροφή, είτε γιατί οι νεφροί τους δυσκολεύονται να το αποβάλλουν.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην διαλύεται πλέον στο αίμα αλλά να αθροίζεται και να δημιουργεί κρυστάλλους. Αυτοί οι κρύσταλλοι επικάθονται στις αρθρώσεις και προκαλούν φλεγμονή. Εκτός από αυτό, μπορούν να αθροιστούν και στους νεφρούς προκαλώντας νεφρική βλάβη ή νεφρολιθίαση.
Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι ασθενείς με υπερουριχαιμία αναπτύσσουν ουρική αρθρίτιδα. Αντίθετα, αυτό συμβαίνει μόνο στο 20% περίπου. Αυτό δείχνει ότι υπεισέρχονται πολλοί παράγοντες στην εκδήλωση της νόσου, μεταξύ των οποίων και η κληρονομικότητα.
Η ουρική αρθρίτιδα είναι πέντε φορές συχνότερη στους άνδρες απ ότι στις γυναίκες ενώ είναι σπάνια στα παιδιά. Συνήθως εμφανίζεται κατά τη μέση ηλικία και στις γυναίκες ειδικά μετά την εμμηνόπαυση. Αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης παρουσιάζουν οι παχύσαρκοι, οι υπερτασικοί και όσοι καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες πρωτεΐνης (δηλαδή κρέας) και αλκοόλ.
Όταν παρουσιαστεί, η εικόνα της ποδάγρας είναι χαρακτηριστική. Ο πόνος είναι εντονότατος και συχνά ξυπνάει τον ασθενή. Το δέρμα πάνω από την πάσχουσα περιοχή είναι κατακόκκινο και ευαίσθητο. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι ακόμη και το βάρος του σεντονιού πάνω στην πάσχουσα περιοχή είναι ανυπόφορο.
Ο ιατρός κατά κανόνα θέτει τη διάγνωση σχετικά εύκολα. Οπωσδήποτε θα ελέγξει τα επίπεδα του ουρικού οξέος στο αίμα, αν και δεν είναι απαραίτητο να είναι αυξημένα. Ενδεχομένως να χρειαστεί να παρακεντήσει την άρθρωση ώστε να αναζητήσει κρυστάλλους ουρικού οξέος στο αρθρικό υγρό ή να ζητηθεί ακτινογραφία.
Σκοπός της θεραπείας είναι η ανακούφιση του ασθενούς από τον ισχυρό πόνο και η αντιμετώπιση της φλεγμονής. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η ουρική αρθρίτιδα είναι μια εξαιρετικά επώδυνη κατάσταση με δυνητικές επιπλοκές, αλλά αντιμετωπίζεται με κατάλληλη θεραπεία.
