«Συννεφιασμένη Κυριακή, μοιάζεις με την καρδιά μου, που έχει πάντα συννεφιά, Χριστέ και Πα, Χριστέ και Πανοπουλέ μου». Είχε λίγη συννεφιά το μεσημέρι της Κυριακής, συννέφιασε ακόμη περισσότερο με την ήττα της Ξάνθης στην Λειβαδιά. Και τι ήττα; Στην Ξάνθη ο κόσμος αδυνατεί να δεχτεί ότι η ομάδα μπορεί και να πέσει, αλλά οι αριθμοί είναι ψυχροί. Βάλε και το άγχος. Αυτό το συνονθύλευμα παικτών δεν… βλέπεται, δεν είναι Ξάνθη. Δεν είναι ΑΟΞ!!! Τόσο μπορούν, τόσο παίζουν, μήπως κρατήσαμε και κανέναν καλό για να λέμε ότι έχουμε ομάδα; αναρωτιούνταν χθες σε όλες τις καφετέριες όπου οι φίλαθλοι έβλεπαν το ματς. Και από την ανάσταση του 0- 1, βρεθήκαμε ξανά όλοι μαζί στην Μεγάλη Παρασκευή!!! Τα αίτια είναι βαθύτερα, έχουν άκρες στο… καλοκαίρι, αλλά τι να λέει τώρα η ανάλυση; Κρίμα για τον κόσμο που αγωνιά και στενοχωριέται. (Και μην τολμήσουν να ανοίξουν τις πόρτες στα επόμενα παιχνίδια γιατί αυτό θα είναι η μεγαλύτερη κοροϊδία ever!!!)
