Πέμπτη βράδυ, πήγα σε ένα ταβερνάκι με κάτι φίλους. Είναι μια κακή συνήθεια, κληροδοτημένη από το παρελθόν, από τότε που είχαμε ακόμη λεφτά. Έ λοιπόν αντί να διασκεδάσω εξοργίστηκα διότι δεν εύρισκα τραπέζι. «Μα είναι δυνατόν», είπα μέσα μου, «Όλοι αυτοί οι σπάταλοι Ξανθιώτες, δεν έχουν αντιληφθεί ότι έχουμε οικονομική κρίση;
Δεν άκουσαν τα νέα φορολογικά μέτρα της κυβέρνησης να τους κοπεί η όρεξη κάτσουν σπίτι τους να βρει κανένας άνθρωπος τραπέζι;» Τέλος πάντων, θα αλλάξουμε, που θα πάει. Ή θα αλλάξουμε ή θα βουλιάξουμε… Προς το παρόν μόνο βουλιάζουμε…
