Γράφει ο Νικόλαος Φωτιάδης*
Ο Δημήτριος Βούλγαρης, με το προσωνύμιο «Τζουμπές», (εξαιτίας του ποδήρη μανδύα που φορούσε) γεννήθηκε στην Ύδρα στις 20- 12- 1802 και ήταν γιος του κοτζαμπάση του νησιού Γεωργίου Βούλγαρη.
Από μικρός αναμείχθηκε στην πολιτική ζωή της Ύδρας και έλαβε μέρος στις ναυτικές επιχειρήσεις του 1821.
Μετά την άφιξη του Όθωνα διετέλεσε Δήμαρχος της Ύδρας, μετά την 3 η Σεπτεμβρίου 1843 διορίστηκε Γερουσιαστής και τον Απρίλιο του 1947 ανέλαβε το Υπουργείο Ναυτικών στην Κυβέρνηση Κωλέτη και αργότερα στο Υπουργείο Οικονομικών στην Κυβέρνηση Κανάρη.
Πρωθυπουργός της Ελλάδος έγινε για πρώτη φορά το 1855, διαδεχόμενος τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο, την κρίσιμη περίοδο του Κριμαϊκού πολέμου. Λόγω διαφωνίας του με τον Όθωνα παραιτήθηκε και ανέλαβε πάλι την Πρωθυπουργία (μετά την έξωση του Όθωνα τον Οκτώβριο του 1862) ενώ σε λίγο ξέσπασε η Κρητική Επανάσταση.
Ο Δημήτριος Βούλγαρης, παρά την αναμφισβήτητη ευφυΐα του, δεν άφησε θετικά ίχνη στον Κοινοβουλευτικό βίο της χώρας μας, παρά μόνο φαυλότητα και αντισυνταγματικές πρακτικές. Πολλές φορές ψήφιζε νόμους, χωρίς η Βουλή να βρίσκεται σε απαρτία. Η κοινή γνώμη εξεγέρθηκε και ο Χαρίλαος Τρικούπης δημοσίευσε στην Εφημερίδα «Καιροί» το περίφημο άρθρο του «Τις πταίει;» το 1875.
Οι παραμένοντες με τον Βούλγαρη Βουλευταί κατακρίθηκαν και αποκλήθηκαν «στηλίται», όπως οι στιγματισθέντες κατά την αρχαιότητα, των οποίων τα ονόματα αναγράφονταν σε ατιμωτικές στήλες.
Προ της γενικής κατακραυγής ο βασιλιάς Γεώργιος απέλυσε τον Βούλγαρη, η δε Βουλή των παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο για «πλαστογραφία και αντιποίηση αρχής». Δύο εκ των Υπουργών του, ο γαμπρός του Νικολόπουλος και ο Βαλασόπουλος, καταδικάστηκαν για δωροληψία. Τα γεγονότα αυτά προκάλεσαν κατάθλιψη στο Δημήτριο Βούλγαρη, που πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου του 1877.
Ο Νικόλαος Λεβίδης, στα «Απομνημονεύματά του» γράφει για τον Υδραίο Δημήτριο Βούλγαρη: «Συνετός μεν αλλά βίαιος και εκδικητικός άμα τοις μεν φίλοις ενδοτικός τοις δε αντιπάλοις ανένδοτος τε και επικίνδυνος…»
* Αντ/γος ε.α.
Επίτιμος Υδκτής Δ Σ.Σ.
* Η αναφορά στον Πολιτικό Δημήτριο Βούλγαρη είναι όσο ποτέ επίκαιρη. Από την εποχή της «Ψωροκώσταινας» υπήρχαν «υψηλόφρονες» πολιτικοί που πέθαναν στην ψάθα και φιλοχρήματοι- καταχρασταί που οδηγήθηκαν στην φυλακή.
«Στηλίτες» υπάρχουν και σήμερα, με τη διαφορά ότι κανείς δε πάει φυλακή, για να ικανοποιηθεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα του Ελληνικού Λαού.
