Δίκτυο Λόγου και Πράξης
Ανάμεσα σε πλήθος κόσμου την Παρασκευή 17 Ιουνίου 2011 και ώρα 7.30 το απόγευμα εγκαινιάσθηκε το «Μονοπάτι της Ζωής», που δημιουργήθηκε πίσω από το Νησάκι, στην παρακοσύνθια περιοχή, με την εθελοντική εργασία πολιτών της πόλης. Νωρίτερα στην Πλατεία της Ζωής, από τις 6 το απόγευμα λειτουργούσε έκθεση εικαστικών δημιουργημάτων και λογοτεχνικών βιβλίων Ξανθιωτών και Ξανθιωτισσών. Ακολούθησε βράβευση των εθελοντών που εργάστηκαν για το έργο και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με πολύ μουσική από διάφορα συγκροτήματα.
Γράφει η Μαίρη Δαληκριάδου
Τι αναφέρει ο Συντονιστής του Δικτύου Θανάσης Μουσόπουλος για το Μονοπάτι της Ζωής: «Πριν από ένα χρόνο περίπου, τότε κοντά που ξεκίνησε την πορεία του το Δίκτυο, παράλληλα είχε αρχίσει να υλοποιείται ένα όνειρο. Όταν το Μάη του 2010 με το Γιώργο Κωτούλα, το Μιχάλη Σπανίδη και τον Αντώνη Μουσαδέ αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε πάνω στις ιδέες μου και τα όνειρά μου για το Δίκτυο, ο Γιώργος κάθε λίγο και λιγάκι μας έβαζε σφήνα για το «μυλαύλακα» και για το Μιχάλη Δερμετζόπουλο που είχε βαλθεί να τον «ζωντανέψει».
Σε λίγες μέρες, αφού βγάλαμε το πρώτο κείμενο του Δικτύου, πήγα με το Γιώργο στο μυλαύλακα και γνώρισα το Μιχάλη.
Όταν ήμαστε μικροί στις όχθες του Κόσυνθου ψαρεύαμε και κολυμπούσαμε, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο – εγώ από τους δεύτερους. Σκαρφαλώναμε στις πλαγιές, κατεβαίναμε από την Καλαμού και την Αρχαγγελιώτισσα σ’ αυτά τα μέρη, πηγαίναμε στην περιοχή Υδραγωγείου, που λέγαμε. Ήταν για μας τους μικρούς μια κοντινή παραλία και τόπος διαφυγής και διασκέδασης. Μου έμεινε χαραγμένος βαθιά ένας καταρράκτης. Αργότερα η περιοχή ταυτίστηκε με το Δημοτικό Κήπο, μετά το Νησάκι και τα Παπάκια.
Ο μυλαύλακας και ο Μιχάλης Δερμετζόπουλος, η γυναίκα του Βάσω και ο Γιώργος Κωτούλας ενώθηκαν μέσα μου με όσα παλιά θυμόμουν, έγιναν πραγματικά ένα αληθινό «Μονοπάτι της Ζωής».
Σιγά σιγά, αφού στο Δίκτυο υιοθετήσαμε τούτο το εγχείρημα, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τι ακριβώς γινόταν εκεί από τους δύο πρωτομάστορες και τους δεκάδες εθελοντές που δούλευαν ασταμάτητα να φτιάξουν πλάκες να καλύψουν το μυλαύλακα στα σημεία που χρειαζόταν, να φαρδύνουν τα δρομάκια, να δώσουν ομορφιά, αγνότητα, καθαρότητα και ασφάλεια στην όλη περιοχή.
Ήταν απαραίτητο η όλη διαδρομή να καλυφθεί από ένα γλυκό μύθο. Αυτό ο Κωτούλας το συνέλαβε με τη φαντασία και τους στίχους του, ο Ξάνθος και η Ξανθίππη, ιστορία και μύθος, φύση και άνθρωπος σε μια στενή αρμονία.
Και ήρθε το επόμενο βήμα, το Ανοιχτό Θέατρο, όπου μπορούν να δίνονται κάθε είδους παραστάσεις σε ένα κοινό κοντά διακοσίων καθημένων ανθρώπων. Και το επόμενο βήμα, η εικαστική παρέμβαση με τα γλυπτά έργα ανακυκλούμενων υλικών του Θάνου Μαυροδή, που αναδεικνύουν το Δίκτυο και το γλυκό μύθο του Ξάνθου και της Ξανθίππης.
Και έπεται συνέχεια, με τις τριανταφυλλιές, τα δέντρα και τα άλλα φυτά, που προσιδιάζουν στο Μονοπάτι της Ζωής. Κοντά στην όλη προσπάθεια από την πρώτη στιγμή στάθηκαν θερμά απλοί άνθρωποι, αλλά και ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, περιοδικά, διαδικτυακά μέσα.
Από τότε που έφτασαν σε ένα σημείο ολοκλήρωσης τα έργα, άρχισαν οι επισκέψεις, ο θαυμασμός από μικρούς και μεγάλους, ντόπιους και επισκέπτες, σχολεία, ομάδες οργανωμένες και συλλόγους. Ανθρώπους που περιδιαβαίνουν, θαυμάζουν, καθαρίζουν, βελτιώνουν. Ίσως κάποιοι που κάνουν και καμιά ζημιά. Στο χέρι μας είναι να αγαπήσουμε και να φροντίσουμε το μέρος αυτό που ανήκει στους πολίτες, στο λαό, στο δήμο – που έλεγαν οι πρόγονοί μας.
Αν μας ρωτήσετε τι είναι το Μονοπάτι της Ζωής, θα σας λέγαμε ότι είναι μια απόδειξη αυτού που σαν Δίκτυο Λόγου και Πράξης ονειρευόμαστε και σκεφτόμαστε : είναι μια τρανή απόδειξη άμεσης, συμμετοχικής και δημιουργικής δημοκρατίας.
Η αρχή για ένα γλυκό μονοπάτι της ζωής, το Μονοπάτι της Ζωής. Ανήκει στον καθένα / καθεμιά ξεχωριστά που δούλεψε και ταυτόχρονα σε όλους μαζί.
Ο Μιχάλης Σπανίδης μιλά για το Μονοπάτι της ζωής
Φιλόκαλοι της σκέψης μας-Φιλόκαλοι της πράξης μας.
Επιτρέψτε μου να σας καλωσορίσω απόψε εδώ με το παρακάτω ποίημα του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουί: « Όταν έρθει το αύριο, η ζωή θα είναι κάτι που μπορεί να το λατρέψουμε όπως ακριβώς είναι: απλή ή περίπλοκη, μουντή ή πολύχρωμη………. χωρίς θείες κρίσεις και κριτήρια…Κι αν η χαρά είναι απολύτως αναγκαία, ας φωτίσει την καρδιά και τα λαγόνια .Όποιος καεί με τη χαρά φυσάει και τη ζωή». Ξεκινώ με δύο στίχους από την Ιλιάδα του Ομήρου:
« Νύν αυτέ με μοίρα κιχάνει. Μη μάν ασπουδί γε και ακλειώς απολοίμην,
Αλλά μέγα ρέξας τι κα ι εσσομένοισι πύθεσθαι».…Όμως να μην χαθώ δίχως αγώνα, δίχως δόξα, Παρά μεγάλο κάτι αφού έχω κάνει ,που να το μάθουν κι όσοι θάρθουν ύστερα στον κόσμο…Από τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα, στα λόγια και τις πράξεις του δικτύου.
Από τον μηδενισμό της μεταπολίτευσης του ΄74,
στον βυθισμό μας στη μειονεξία, στην ανημπόρια, στην καθυστέρηση,
στην αθόρυβα βύθιση στα απόνερα του Ευρωπαικού Κεκτημένου μας.
Τριανταπέντε χρόνια κομματοκρατίας, να αντιγράφουμε τη Δύση, να πιθηκίζουμε τα πάντα, με τις πολιτιστικές μας επιδόσεις να είναι αποκλειστικά μιμητικές.
Να έχει γίνει ο λαός πραμάτεια, εμπόρευμα στα ενεχυροδανειστήρια των τοκογλύφων. Να έχουμε πάψει να παράγουμε ετερότητα.
Πριν έναν χρόνο ακριβώς ,αρχές του Ιούνη του 2010 ο Θανάσης, ο Γιώργος, ο Αντώνης και εγώ ο Μιχάλης ο ομιλών, συμμετέχοντες σε μια δημιουργική βραδιά κατάνυξης στο καταφύγιο του Γιώργου, καταλήξαμε στην δημόσια πρότασή μας, ότι η ετερότητα του πολιτισμού μας έχει τον δυναμισμό και τη γονιμότητα της ενεργητικής μετοχής, στο ιστορικό γίγνεσθαι του σήμερα…
Ανοίξαμε μια πλατιά αγκαλιά αυθεντική και ειλικρινής, με τα μάτια να κοιτάζουν στα μάτια.Έχουμε τα όνειρα μας για όπλα μας.
Είπαμε ότι δεν πρόκειται να ανεχθούμε άλλο μετριότητες.
Είπαμε ότι εκείνοι που μπορούν να αλλάξουν την πορεία του τόπου είναι πρωτίστως οι πολίτες.
Πολίτες που θα αναλάβουν τις ευθύνες τους και θα αποφασίσουν να αντισταθούν με τις δικές τους καθημερινές πράξεις και συμπεριφορές.
Το χτίσιμο, η ελπίδα μέσα στο σκοτάδι, αρχίζει από εκείνους, οι οποίοι συλλαμβάνουν το πρόβλημα και έχουν τη δύναμη μέσα τους να πουν ναι στη ζωή.
Από ανθρώπους που κάνουν απλά καλά τη δουλειά τους και καταφάσκουν στη ζωή.
Δίκτυο λόγου και πράξης. Καρνάγιο σκέψης σε συνθήκες ελευθερίας και ορθού λόγου.
Να πρωτεύει η ποιότητα, η αριστεία, η δημιουργική φαντασία.
Εργαστήριο της τοπικής κοινωνίας και δοκιμαστήριο της Ξανθιώτικης αυτόνομης δημιουργίας. Σημαίνει κάτι παραπάνω από το ορατό.
Σημαίνει να διαθέτεις ψυχικά αποθέματα και ηγετικά προσόντα που να επιτρέπουν την τρέλα, την παρέα, μιαν ορισμένη υπέρβαση, έτσι ώστε να παίρνεις από το χέρι ή να κουβαλάς στην πλάτη την Ξάνθη για να την κάνεις συνταξιδιώτη.
Πολιτισμός της καθημερινότητας.
Υιοθετεί τον πιο οικολογικό, υγιεινό και πολιτισμένο τρόπο μετακίνησης.
Κατάφερε να δώσει νέα πνοή, διατηρώντας τον ιστορικό χαρακτήρα ενός ζωντανού κυττάρου γνώσης και ιδεών.
ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΞΗΣ ΑΠΟ ΔΩ ΚΑΙ ΠΕΡΑ
Παραδίνοντας στις 17 Ιουνίου 2011 το Μονοπάτι της Ζωής στο Δήμο Ξάνθης και έτσι στο Λαό της περιοχής, μπαίνει το Δίκτυο Λόγου και Πράξης σε μια νέα φάση. Ήδη δρομολογήθηκαν σχετικά με αυτό οι Φωλιές Βιβλίου που θα εγκατασταθούν σε ανοικτούς και κλειστούς χώρους της πόλης και της περιοχής. Πρόθεση των ανθρώπων του δικτύου είναι να εξαπλωθεί το Δίκτυο Λόγου και Πράξης σ’ όλο το νομό Ξάνθης και στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Το Ανοικτό Θέατρο που παραδόθηκε στο Μονοπάτι της Ζωής, είναι ένας χώρος Δοκιμασίας του Λόγου και Πειραματισμού της Πράξης.
Καρνάγιο σκέψης σε συνθήκες ελευθερίας και ορθού λόγου.
Να πρωτεύει η ποιότητα, η αριστεία, η δημιουργική φαντασία.
Εργαστήριο της τοπικής κοινωνίας και δοκιμαστήριο της Ξανθιώτικης αυτόνομης δημιουργίας.
Θανάσης Μουσόπουλος / Συγγραφέας
Όταν ήμαστε μικροί στις όχθες του Κόσυνθου ψαρεύαμε και κολυμπούσαμε, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο – εγώ από τους δεύτερους. Σκαρφαλώναμε στις πλαγιές, κατεβαίναμε από την Καλαμού και την Αρχαγγελιώτισσα σ’ αυτά τα μέρη, πηγαίναμε στην περιοχή Υδραγωγείου, που λέγαμε.
Μιχάλης Στυλιανίδης /Δήμαρχος Ξάνθης
Εγώ έχω έρθει εδώ πριν ξεκινήσουμε και συζητήσαμε τις σκέψεις και το όνειρο των ανθρώπων του δικτύου λόγου και πράξης, οι οποίοι και έφτιαξαν το μονοπάτι της ζωής. Είναι γεγονός πως στην αρχή ήμουν πάρα πολύ επιφυλακτικός αλλά σήμερα είμαι απόλυτα ικανοποιημένος διότι έχει τελειώσει αυτή η προσπάθεια και στέλνω και ένα μήνυμα διότι εδώ έχει γίνει και ένα πείραμα ένα πολύ πετυχημένο πείραμα για το πώς ο άνθρωπος μπορεί να συνεργαστεί αρμονικά με την φύση και το αποτέλεσμα να είναι πραγματικά θαυμάσιο. Μέχρι τώρα λέγαμε πως όπου πατάει πόδι ανθρώπου φέρνει την καταστροφή του περιβάλλοντος εδώ τώρα αποδεικνύεται το αντίθετο. Νομίζω πως είναι η αρχή ώστε να ευαισθητοποιηθούμε όλοι και να προχωρήσουμε και να κάνουμε και άλλε τέτοιε παρεμβάσεις.
