Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2015 και ώρα 19.00 & 21.00. Προβολές στο Λαογραφικό & Ιστορικό Μουσείο Ξάνθης. Aguirre, der Zorn Gottes – Αγκίρε, η Μάστιγα του Θεού / 1972, 93´ Σε αυτό το ποτάμι, ο Θεός δεν τελείωσε ποτέ την δημιουργία του.
Σκηνοθεσία: Werner Herzog
Μια από τις δέκα καλύτερες ταινίες όλων των εποχών!! Το 1560, μια ομάδα Ισπανών τυχοδιωκτών (κονκισταδόρες), υπό την αρχηγία του Γκονζάλες Πιζάρο, ξεκινά από τα υψίπεδα του Περού, με σκοπό το μυθικό βασίλειο του Ελ Ντοράντο. Εξαιτίας των αντίξοων συνθηκών, ο Πιζάρο επανδρώνει μία νέα αποστολή προς ανεύρεση τροφίμων. Αρχηγός αυτής της αποστολής στέφεται ο Αγγίρε (Klaus Kinski ίσως η επιβλητικότερη φυσιογνωμία στην ιστορία του σινεμά, στη καλύτερη στιγμή της καριέρας του). Στο δρόμο όμως η ομάδα πέφτει στους κινδύνους της απομακρυσμένης ζούγκλας.
Ένα αριστουργηματικό έπος από τον Herzoq, ενός από τους σημαντικότερους εκφραστές του “Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου”. Οπερετική σκηνοθεσία η οποία ακολουθεί από κοντά με ένα λιτό, αλλά άμεσο τρόπο την πορεία αυτής της αποστολής, που με οδηγό τον παράφρονα Αγγίρε ταξιδεύει προς τη κατάκτηση του ονείρου του Ελ Ντοράντο.
Η εξουθένωση, η απελπισία της πείνας, η λαχτάρα του χρυσού, ο φόβος των Ινδιάνων είναι τα «εφόδια», που θα οδηγήσουν την ομάδα στην παραίσθηση και την τρέλα. Μέσα σ’ αυτή τη μικρή καταδικασμένη ομάδα αντιπροσωπεύονται διάφορες ομάδες ανθρώπων. Οι μέσοι Ισπανοί στρατιώτες, πιστοί ή όχι στο Βασιλικό Στέμμα, Ινδιάνοι- δούλοι, γυναίκες, σιωπηλές μορφές που βιώνουν την οδύνη των γεγονότων, ο κλήρος, ενώ παράλληλα γίνονται αναφορές στην κακοποίηση και εκμετάλλευση των Ινδιάνων, την υποκρισία της εκκλησίας, την προδοσία και την απληστία. Ωστόσο, μέσα σ’ αυτό το τσούρμο ταλαιπωρημένων Ισπανών «κατακτητών» ξεχωρίζει η τρομερή προσωπικότητα του Αγγίρε, που φωτίζεται από την καθηλωτική ερμηνεία του Kinski. Προδότης; Τρυφερός πατέρας; Τυχοδιώκτης; Ονειροπόλος; Τρελός;
Το σίγουρο είναι πως το αφοπλιστικό του βλέμμα, το ιδιόρρυθμο περπάτημα, το παραλήρημα του, η ελπίδα του για δύναμη και δόξα μας καθιστούν και εμάς ακόλουθους του σ’ αυτή τη μάταιη αναζήτηση υστεροφημίας.
Η κινηματογράφηση γίνεται άλλοτε με κάμερα στο χέρι και πολύ κοντά στους ηθοποιούς, δίνοντας την αίσθηση πως είναι κι αυτή ένας απ’ αυτούς, είτε με γενικά πλάνα που προκαλούν δέος, κυρίως στην κινηματογράφηση της φύσης, χαρακτηριστική εμμονή του Γερμανού σκηνοθέτη. Σε ένα τέτοιο σκηνικό παρακμής, η ταινία αναδεικνύει την ακατανίκητη επιθυμία του ανθρώπου για δύναμη και πλούτο, η οποία τελικά τον οδηγεί στη μοναξιά και στη τρέλα.
Πάνω απ’ όλα είναι ένα πεσιμιστικό σχόλιο γύρω από τη σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης.
Γυρισμένη εξολοκλήρου σε φυσικό χώρο, κάτω από πραγματικά αντίξοες συνθήκες, στις ζούγκλες της Νότιας Αμερικής και στις περουβιανές Άνδεις, η ταινία δοκίμασε τεχνικούς και ηθοποιούς φτάνοντας τους στα όρια. Ότι βλέπετε είναι αληθινό όπως ακριβώς το δράμα των Ισπανών κατακτητών. Δέκα χρόνια αργότερα με το Fitzcarraldo, ο Herzoq θα επαναλάβει το υβριστικό πείραμα, σέρνοντας ένα ολόκληρο πλοίο πάνω στα βουνά και μέσα στη ζούγκλα.
Για την ταινία έχει γυριστεί και ντοκιμαντέρ που εξηγεί τις δυσκολίες, τις απώλειες και τις σχέσεις ηθοποιού και σκηνοθέτη. Ο Herzoq είχε απειλήσει με πιστόλι τον Kinski να τελειώσει τις σκηνές του και οι Ινδιάνοι είχαν προσφερθεί να τον δολοφονήσουν για λογαριασμό του σκηνοθέτη! “Εγώ η οργή του θεού θα παντρευτώ την κόρη μου και μαζί θα δημιουργήσουμε την πιο αγνή δυναστεία που γνώρισε ποτέ το ανθρώπινο γένος. Μαζί θα κυβερνήσουμε όλη αυτή την ήπειρο. Είμαι η οργή του θεού. Ποιος άλλος είναι μαζί μου;”
