Στο φανάρι μπροστά στο εργατικό κέντρο Ξάνθης σταματά μια σούπερ μερσεντές την πλησιάζει κουτσαίνοντας ένας ζητιάνος (από τους πολλούς που κυκλοφορούν τελευταία στην πόλη) με λερωμένα, σκισμένα ρούχα, ξυπόλυτος, αξύριστος, φαλακρός, χωρίς μισά δόντια, απλώνει το χέρι:
– Κύριε σας παρακαλώ δώστε μου λίγα χρήματα να πάρω κάτι να φάω.
Ο οδηγός τον κοιτάζει με ένα ξαφνιασμένο βλέμμα, και του λέει:
– Αν θα σου δώσω 50 ευρώ, πες μου την αλήθεια, θα τα ξοδέψεις στα ποτά και τα τσιγάρα;
– Μα τι λέτε κύριε, είμαι 48 χρονών και ποτέ δεν κάπνιζα, ούτε έπινα.
– Καλά, αν θα σου δώσω 100 ευρώ, είμαι σίγουρος ότι θα πας να τα φας με τις παλιογυναίκες.
– Μα τι λέτε κύριε, είμαι 48 χρονών, είκοσι χρόνια παντρεμένος με 2 παιδιά και ποτέ δεν πήγα με άλλη γυναίκα.
– Τότε άκου θα σε πάω στο σπίτι μου, και θα πω στη γυναίκα μου να μας σερβίρει ένα πλούσιο γεύμα, θα φάμε θα πιούμε και στο τέλος θα σου δώσω και 200 ευρώ. Συμφωνείς;
– Μα κύριε ντρέπομαι, κοιτάξτε τα χάλια μου, τι θα πει η κυρά σας. Τι θα πει…
– Αυτό που έχει σημασία είναι τι θα της πω εγώ: Κοίτα πού καταλήγουν οι άντρες που δεν καπνίζουν, δεν πίνουν, και δεν απατούν τις γυναίκες τους.
