Του Δημήτρη Γκαγκαλίδη
…Ήμασταν στο μονοπάτι του βουνού, σε μια κρυψώνα κυνηγημένες. Δίπλα μας κυλούσε νερό από μικρό καταρράκτη. Περισσότερες από 100 γυναίκες και είχαμε καμιά 10ρια παιδιά, ηλικίας 2 έως 7 χρονών.
Αποφασίσαμε να τα πνίξουμε μην τυχόν και κλάψει κάποιο ή μιλήσει κι έτσι οι Τούρκοι θα ανακάλυπταν την κρυψώνα και θα μας έπιαναν.Τότε η καθεμία από εμάς πήρε το παιδί της άλλης και το έπνιξε, σφίγγοντας το λαιμό του και αφήνοντας να μπει μέσα στο στόμα του νερό απ’ τον καταρράκτη.
Κάποιο κοριτσάκι 6-7 χρονών όταν είδε το τι γινότανε, μας παρακάλεσε να μην της βγάλουμε από το λαιμό κάτι χαϊμαλιά που είχε και μας είπε στα Τούρκικα : όταν με πνίγετε να μη βγάλετε από το λαιμό μου τα χαϊμαλιά…».
(Βαρβάρα Σαλτσίδου, γεννημένη 1902, Μάρτιος 1966).
