Αυτό θα σκεφτείς μόλις ακούσεις τους Five Star Hotel από τη Θεσσαλονίκη.
Το πιο σοβαρό πρόβλημα με τις ελληνικές μπάντες (το λες και παθογένεια) είναι ότι λίγες, αν όχι ελάχιστες, τα 40-κάτι χρόνια που μπορούμε να μιλάμε για εγχώρια ροκ ή έστω ποπ σκηνή, με τα τραγούδια που γράφουν, ακόμη και αν δεν βαυκαλίζονται την παρθενογένεση (σιγά, αυτό ποτέ δεν υπήρξε το ζητούμενο) δύσκολα δείχνουν ικανές όχι να μηρυκάσουν αλλά να αφομοιώσουν τις επιρροές τους και να ακουστούν αυτό που κάποιοι θα έλεγαν τίμιες, και κάποιοι άλλοι αυθεντικές. Δεν έχει να κάνει (μόνο) με το ταλέντο. Έχει να κάνει με κάτι που δεν ξέρεις τι ακριβώς είναι, αλλά το καταλαβαίνεις μόλις τα ακούς. Ακούγοντας το ντεμπούτο («This Sound») των Θεσσαλονικιών Five Star Hotel εύκολα ψυλλιάζεσαι ότι γι’ αυτούς η Αγία Ποπ Τριάδα είναι οι Saint Etienne, οι Belle & Sebastian και οι Inspiral Carpets. Στα τραγούδια τους αναγνωρίζεις αμέσως τη χορευτική διάθεση των πρώτων, τη μελωδική ψυχή των δεύτερων και την πάρτι όρεξη των τρίτων, και γι’ αυτό σου αρέσουν, σε «πιάνουν», όπως λένε, από την πρώτη νότα. Μόλις πάντως ακούσεις την τελευταία, θα ξέρεις κάτι πολύ σημαντικότερο: Ότι οι Five Star Hotel κάτι πολύ περισσότερο από το συγκρότημα με το καλύτερο ελληνικό ποπ σινγκλ («Underground») από την εποχή του «Fake» των Raining Pleasure. Και αυτό δεν είναι λίγο.
