Ο Ξανθιώτης, την επόμενη της γιορτής του δέχεται ένα μεγάλο κουτί ως δώρο από άγνωστο αποστολέα. Το ανοίγει και βλέπει ότι μέσα ήταν ένας παπαγάλος.
«Ωραία», σκέφτεται, «ένα πανέμορφο πουλί. Για συντροφιά είναι ό,τι πρέπει».
– Μιλάς καθόλου; ρωτάει χαμογελαστός τον παπαγάλο.
– Τι λε ρε καραγκιόζη; Εγώ αν μιλάω ή εσύ ρε μπούφο που δεν μπορείς να ολοκληρώσεις ένα νόημα, ρε βλήμα, ρε έτσι, ρε αλλιώς, ένα υβρεολόγιο απίστευτο, σαν ναύτης Μασσαλίας.
Ο δικός μας τα έχασε.
– Σε παρακαλώ, σταμάτα μας ακούει η γειτονιά.
– Σε πειράζει η γειτονιά ρε άχρηστε; Ωρύεται ο παπαγάλος. Και δεν σε πειράζει που δεν μπορείς να ξεκολλήσεις από τον καναπέ, παράσιτο, χαμένε, ρε έτσι, ρε αλλιώς, ξανά ένα ακατάσχετο υβρεολόγιο με όλο και μεγαλύτερη ένταση στη φωνή.
Ο άνθρωπος δεν ήξερε τι να κάνει. Προσπαθούσε να σταματήσει τον παπαγάλο αλλά εκείνος τον έβριζε φωνάζοντας όλο και περισσότερο. Στην απόγνωσή του ανοίγει το πορτάκι και σπρώχνει τον παπαγάλο στην κατάψυξη του ψυγείου. Ο παπαγάλος και μέσα από την κατάψυξη συνέχιζε να βρίζει.
Ξαφνικά μετά από λίγα λεπτά ο παπαγάλος σταμάτησε και απλώθηκε σιωπή. Ο νέος του ιδιοκτήτης ανακουφίστηκε στην αρχή αλλά αμέσως σκέφτηκε: «Ρε συ το σκότωσα το πουλί. Εντάξει βρίζει αλλά όχι και να το σκοτώσω. Μπορώ να το επιστρέψω». Κι ανοίγει αμέσως την κατάψυξη. Ο παπαγάλος βγήκε διστακτικός, με σοβαρό ύφος και ψιλοτρέμοντας.
– Λυπάμαι για την επιθετική συμπεριφορά μου και ζητώ συγγνώμη γι αυτή. Ομολογώ ότι παρεκτράπην και δηλώνω ότι θα κάνω προσπάθεια να διορθωθώ στο μέλλον.
Τον κοιτάει ο άλλος άναυδος.
Και πριν προλάβει να ρωτήσει τι συνέβη ο παπαγάλος ρωτάει.
– Μπορώ όμως να μάθω τι σου είχε κάνει το καημένο το κοτόπουλο;
