Χριστός Ανέστη!
Μετά το Πάσχα είμαστε εδώ.
Ούτε πόλεμο να είχαμε.
30 Έλληνες έχασαν την ζωή τους σε τροχαία δυστυχήματα στην έξοδο.
Και είναι μειωμένος ο αριθμός κατά 30% συγκριτικά με πέρυσι.
Καλά μου έλεγε μια γιαγιά πριν τέσσερα χρόνια:
«Από τα δύο Κ και το ένα Ρ να είμαστε μακριά.
Από Καρδιά, Καρκίνο και Ρόδα» μου είπε.
Από αυτά φεύγουν οι περισσότεροι στην Ελλάδα.
Άδικο είχε;
Κατά τα άλλα δεν ξέρω αν θα πάμε τελικά σε εκλογές στις αρχές Ιουνίου.
Προς το παρόν ετοιμαζόμαστε για την πρωτομαγιά που είναι γιορτή των λουλουδιών.
Και μην ακούω συνθήματα του τύπου: «Δεν είναι αργία είναι απεργία».
Φέτος πέφτει και αργία άλλωστε (Κυριακή).
Περισσότερους συναντώ στα λιβάδια παρά στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου.
Φταίνε και οι εργατοπατέρες.
Μια ζωή κοιτούσαν την πάρτη τους.
Και οι εργαζόμενοι άφηναν τους συνδικαλιστές να κάνουν δημόσιες σχέσεις με τους πολιτικάντηδες, αντί να αγωνίζονται για το εργατικό κίνημα.
Έχει αποκτήσει μαλλιά Ραπουνζέλ η γλώσσα μου:
«Η ανοχή έγινε ενοχή στην Ελλάδα».
Δεν μιλούσαμε για τα κακώς κείμενα και τώρα μας κυνηγάνε.
Τα κόπρανα όπου και να τα βάλεις βρωμάνε.
Εμ πώς να το κάνουμε;
Κατά τα άλλα, ούτε ο καιρός δεν είναι με το μέρος μας.
Μόνο η αναστημένη φύση μου θυμίζει ότι έχουμε τέλη Απριλίου.
Κατά τα άλλα φθινοπωρινό το σκηνικό.
Άντε να ζεσταθεί λίγο το κοκαλάκι μας.
