Ήμουν μαθητής της τελευταίας τάξης του εξαταξίου. Η πρώτη μου αντίδραση το σάστισμα και το κλάμα.
Σήμερα τόσες δεκαετίες μετά, ψάχνω να βρω κάποια ποιήματα, που θα ταίριαζαν στη μέρα εκείνη.
Α
Ένα απόσπασμα (γραμμένο 1983/1999) από τη συλλογή «Δρόμοι Ελλήνων» (2005):
ΒΛΕΜΜΑ ΗΡΩΩΝ
………………………………
Ο τοίχος,
Τα ματωμένα πέλματά σου.
Ο τοίχος,
Πήρε τον ήχο των φράσεων.
Ο τοίχος,
Πανί, σημαία, φλάμπουρο.
Τιμή σε σένα Ελλάδα,
Ορθοί που πέφτουν οι νεκροί σου,
Ορμώντας απ’ την καρδιά βαθιά,
Να σκορπίσουν κομμάτια ήλιο στο διάστημα.
Β
Ένα ποίημα παλιότερο, γραμμένο στην περίοδο της δικτατορίας, από τη συλλογή «Διοίκηση Αλλοτρίων» (1982):
«Αν κάποτε σημαία δείτε να κυματίζει,
Το ξέρω πως θα ειδοποιήσετε το 100
Ή των Πρώτων Αντικοινωνικών Βοηθειών,
Για να προλάβετε επανάσταση
Κατά του καθεστώτος των κονταριών».
Οι σημαίες γεννούν αγέρα και θύελλα,
Τα κοντάρια τίποτα…
Γ
Από την ίδια συλλογή και το επόμενο ποίημα:
Καλότυχος που, στο δρόμο,
Φυλακές θα συναντήσεις
Και «γεια σου!»
Θα σου πουν
Τα παλικάρια από μέσα,
Στους τοίχους γαντζωμένοι.
Καλότυχος, αν, από μέσα,
Γαντζωμένος
Στης φυλακής τους τοίχους,
Μπορέσεις
Ένα «γεια σου!»
Να πεις σ’ αυτόν που περιμένει
Κάτι πια κι από σένα.
Ή μέσα,
Ή έξω:
Καλότυχος, τον ήλιο που θα δεις
Να λάμπει
Ρόδινο.
Καλότυχος, ή μέσα, είτε έξω…
ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ
ΞΑΝΘΗ, 21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2023
