Μαίρη Δαληκριάδου
Μια πολύ όμορφη εξόρμηση πραγματοποίησε ο πολιτιστικός σύλλογος περιοχής Βυζαντινού Φρουρίου Κομοτηνής στο χωριό Κίρκη το οποίο ανήκει στο νομό Έβρου αλλά διοικητικά ανήκει στην Μητρόπολη Μαρωνείας και Κομοτηνής.
Η εκδρομούλα περιελάμβανε 4 η ώρα αναχώρηση από την Κομοτηνή προς το χωριό Κίρκη και τον Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στον οποίον ο Μητροπολίτης Μαρωνείας και Κομοτηνής Παντελεήμονας τέλεσε τους Δ χαιρετισμούς.
Αμέσως μετά ακολούθησε γεύμα σε γνωστό εστιατόριο του χωριού.
Για το χωρίο Κίρκη
Ιστορία
Το χωριό κατοικούνταν από την αρχαιότητα και αυτό φαίνεται από τα αγνώστου χρονολογίας ευρήματα που ανακαλύφτηκαν στην περιοχή. Δύο χιλιόμετρα βορειοανατολικά της Κίρκης βρέθηκε ένα ύψωμα με οχυρωματικό περίβολο, συνολικού μήκους 198 μ., που περικλείει την κορυφή του λόφου, που είναι κτισμένος από ακανόνιστες πέτρες χωρίς συνδετικό υλικό και στα περισσότερα σημεία του έχει διαλυθεί. Λίγο χαμηλότερα υπάρχει και δεύτερος περίβολος, συνολικού μήκους 80 μ., που διασώζει και τετράγωνο πύργο Δέκα χιλιόμετρα ανατολικά της Κίρκης είναι το Mοναστήρι Λόφος (βουνό Tσεπέλ- καγιά) που σε ορισμένα σημεία στενεύει στα 15-20 μ. και διακρίνονται ανάμεσα στους βράχους τοίχοι που δημιουργούν έναν περίβολο. Στο εσωτερικό του υπάρχουν και άλλοι τοίχοι, σκαλοπάτια, ένα “πιθάρι” μέσα σε βράχο και θεμέλια κυκλικών κτισμάτων. Oι μόνες χρονολογικές ενδείξεις παρέχονται από το γνωστό ανάγλυφο του Mουσείο Kομοτηνής, το σημαντικότερο εύρημα της περιοχής, που χρονολογείται στα μέσα του 5ου αι. π.X. Πρόσφατα βρέθηκαν βορειοανατολικά του χωριού, σε μια πλαγιά βραχώδη, τάφοι που ανήκουν στην αρχαία θρακική φυλή των Κικόνων και χρονολογούνται από τον 11ο έως τον 6ο αιώνα π.Χ. Η άποψη του αρχαιολόγου Γ. Μπακαλάκη για το χωριό είναι πως η Κίρκη υπήρχε από τον 2ο αιώνα π.Χ. σύμφωνα πάντα με τα αρχαιολογικά ευρήματα.
Στις αρχές του 20ού αιώνα στον οικισμό λειτουργούσε ελληνική αστική σχολή με 50 μαθητές. καθώς και παρθεναγωγείο στο οποίο φοιτούσαν 40 μαθήτριες.
Ονομασία
Μέχρι και σήμερα είναι γνωστή η ονομασία Κίρκη, ωστόσο η ονομασία του χωριού ήταν Χιρκάς ή Κιρκάκιοϊ μέχρι το 1920. Η ονομασία του προέρχεται από Κιρκ – χαν (στα τούρκικα) που μεταφράζεται ο αριθμός 40 που έφερε το Χάνι της Κίρκης, από τη Ρωμαϊκή και μετέπειτα Βυζαντινή εποχή.
Μεταλλεία
Η Κίρκη είναι γνωστή κυρίως για τα εγκαταλελειμμένα μεταλλεία της. Υπάρχουν πολλές εμφανίσεις μεταλλείων μολύβδου-ψευδαργύρου βόρεια και ανατολικά της Κίρκης και αποτελούνταν από δύο συγκροτήματα: το μεταλλείο εξόρυξης, 6 χλμ βόρεια και το εργοστάσιο εμπλουτισμού του μεταλλεύματος, 3 χλμ ανατολικά της Κίρκης. Τα μεταλλεία ήταν υπό Γερμανική κατοχή και μετά την ήττα των Γερμανών στο πόλεμο, αυτά περιήλθαν στο ελληνικό δημόσιο που τα λειτούργησε μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1960. Από το 1974 μέχρι το 1980 και από το 1990 μέχρι το 1997 λειτούργησαν από ιδιωτική εταιρία και απασχολούσαν κατοίκους των γύρω χωριών. Το πιο γνωστό μεταλλείο βρίσκεται 6 χλμ βόρεια και είναι το μεταλλείο μεικτών θειούχων Άγιος Φίλιππος και συγκεκριμένα το εργοστάσιο επεξεργασίας του μεταλλεύματος. Οι εγκαταστάσεις, εκτός από το μεταλλείο Άγιος Φίλιππος και το εργοστάσιο εμπλουτισμού του μεταλλεύματος, περιελάμβαναν και δύο μονάδες παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος, κτίρια για διάφορα συνεργεία, χημικά εργαστήρια και αποθήκες, καθώς επίσης και πολλά οικήματα για το εργατικό και υπαλληλικό προσωπικό, μεταξύ των οποίων και πολυτελείς βίλες για το ανώτατο προσωπικό. Όλα τα ανωτέρω δημιούργησαν αργότερα στη μεταπολεμική περίοδο πολλούς μύθους γύρω από αυτή τη δραστηριότητα και από την οικονομικότητα των κοιτασμάτων της περιοχής. Στο μεταλλείο Άγιος Φίλιππος εξορύχτηκαν συνολικά περίπου 200.000–220.000 τόνοι μεταλλεύματος που είχαν υποστεί επεξεργασία στο εργοστάσιο εμπλουτισμού. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα σχετικά μικρό μεταλλευτικό έργο, το οποίο όμως δημιούργησε σημαντικά περιβαλλοντικά προβλήματα. Η μεταλλευτική δραστηριότητα και το κυάνιο που χρησιμοποιούσε χωρίς κρατική έγκριση είχε επιπτώσεις στο περιβάλλον αλλά και στην υγεία των εργαζομένων και κατοίκων της περιοχής, με αποτέλεσμα το κλείσιμο των μεταλλείων και την ερήμωση αυτών. Σήμερα αυτό που βλέπει κανείς είναι ένα ερειπωμένο κτίριο με σπασμένα τζάμια το οποίο ο χρόνος το έχει σχεδόν αποτελειώσει, ωστόσο ακόμα αποτελεί κίνδυνο γα τη υγεία και τη ζωή των ανθρώπων και το περιβάλλον.
