Γράφει η Μαίρη Δαληκριάδου
Πραγματικά με τα λύπης διαπιστώνουμε ότι πλέον το έθιμο της φωτιάς του Αι Γιάννη το οποίο γινόταν παραμονή τη εορτής της μνήμης του Γενεθλίου του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου έχει εκλείψει τελείως από την Ξάνθη…
Τα παλαιότερα χρόνια από τότε που ήμασταν παιδιά σε κάθε γειτονιά υπήρχε και μία φωτιά τις απογευματινές ή τις βραδινές ώρες στις 23 Ιουνίου όταν όλοι τιμούσαμε τον Αι Γιάννη αλλά και γενικότερα τα ήθη και έθιμα του τόπου μας!!!
Τώρα πλέον τα έθιμα τα βλέπουμε μόνο γραμμένα στο χαρτί ή στο ίντερνετ
Ενημερωτικά: Στις 24 Ιουνίου η Εκκλησία τιμά τη μνήμη του Γενεθλίου του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Κατά τον Ευαγγελιστή Λουκά, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος ήταν έξι μήνες μεγαλύτερος από το Χριστό. Αφού λοιπόν η Εκκλησία όρισε τη γέννηση του Θεανθρώπου στις 25 του Δεκέμβρη, δηλαδή στις χειμερινές τροπές του ηλίου, επόμενο ήταν το Γενέθλιον του Ιωάννη του Προδρόμου να συμπέσει στις 24 του Ιουνίου, δηλαδή στις θερινές τροπές του ηλίου. Έτσι διατηρήθηκαν ορισμένες συνήθειες που έχουν σχέση με το θερινό ηλιοτρόπιο και την αντίληψη ότι κάτι συμβαίνει στον ήλιο αυτή την ημέρα και μας επηρεάζει.
Την παραμονή της γιορτής, το κύριο έθιμο της ημέρας ζωντανεύει σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας: οι γειτονιές ανάβουν μεγάλες φωτιές στα σταυροδρόμια. Μάλιστα, οι φωτιές έχουν ανταγωνιστικό χαρακτήρα για τις γειτονιές, καθώς υπάρχει πάντα ο ανταγωνισμός ως προς το ποια πυρά θα είναι μεγαλύτερη και πιο εντυπωσιακή, γεγονός που δυσκολεύει πιο πολύ όλους όσοι θα πηδήξουν από μέσα της.
Μέσα στις φωτιές ρίχνουν τα στεφάνια της Πρωτομαγιάς. Οι φωτιές λέγονται φανοί ή κάψαλα, γι’ αυτό και η ημέρα της γιορτής λέγεται του Αγίου Ιωάννου του Φανιστή, ή του Φωταρά, του Λαμπαδάρη κτλ.
Την παραμονή της γιορτής, λοιπόν, μεγάλοι και παιδιά ανάβουν φωτιές και πηδούν τρεις φορές πάνω από τις φλόγες, κάνοντας ευχές για καλή υγεία και για απαλλαγή από κάθε κακό. «Το έθιμο αυτό προβάλλει μια άλλη διάσταση της πνευματικής καθάρσεως, είναι η καθαρτήρια δύναμη της φωτιάς», γράφει ο π. Ιωάννης Σουρλίγγας. Η φωτιά έχει τη δύναμη της κάθαρσης από τα αρχαία χρόνια, και είναι στοιχείο που προστατεύει τον άνθρωπο.
Ακόμη, την ίδια μέρα το πρωί, οι νοικοκυρές κόβουν ρίγανη για να την χρησιμοποιήσουν στην κουζίνα. Την «Αγιαννιώτικη ρίγανη» την μαζεύουν πριν από την ανατολή του ήλιου, διότι έτσι η ρίγανη θα έχει μαγική δύναμη. Εξάλλου, οι αντισηπτικές ιδιότητες της ρίγανης, καθώς και το γεγονός ότι διατηρεί τα τρόφιμα, τής είχαν αποδώσει «μαγικές δυνάμεις».
Ο Άγιος Ιωάννης, όμως, λέγεται και «Κλήδονας», χάρις σε ένα πανάρχαιο έθιμο. Η λέξη υπάρχει από την εποχή του Ομήρου, καθώς «κλήδων» ονομαζόταν ο προγνωστικός ήχος, και κατ’ επέκταση το άκουσμα σιωνισμού ή προφητείας, ο συνδυασμός τυχαίων και ασυνάρτητων λέξεων ή πράξεων κατά τη διάρκεια μαντικής τελετής, στον οποίο αποδιδόταν προφητική σημασία.
Ο «Κλήδονας» είναι μια λαϊκή μαντική διαδικασία, από τις πιο τελετουργικές όλων των παραδόσεων του τόπου μας, σύμφωνα με τον οποίο αποκαλύπτεται στις άγαμες κοπέλες η ταυτότητα του μελλοντικού τους συζύγου. Την παραμονή του Αγίου Ιωάννη, οι ανύπανδρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού, όπου αναθέτουν σε κάποια ή σε κάποιες από αυτές να φέρουν από το πηγάδι ή την πηγή το «αμίλητο νερό». Η κοπέλα και η συνοδεία της πρέπει να ολοκληρώσουν την αποστολή αυτή, τηρώντας απόλυτη σιωπή.
Επιστρέφοντας στο σπίτι όπου τελείται ο Κλήδονας, το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα προσωπικό της αντικείμενο, το λεγόμενο «ριζικάρι». Στη συνέχεια το δοχείο σκεπάζεται με κόκκινο ύφασμα, το οποίο δένεται γερά με ένα κορδόνι («κλειδώνεται») απαγγέλοντας ένα στιχάκι για να τους βοηθήσει ο Άγιος Ιωάννης στην προφητεία και τοποθετείται σε ταράτσα ή άλλο ανοιχτό χώρο. Εκεί παραμένει όλη τη νύχτα υπό το φως των άστρων. Οι κοπέλες επιστρέφουν ύστερα στα σπίτια τους. Λέγεται ότι τη νύχτα αυτή θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο. Το έθιμο αυτό, σημειωτέον ότι απαντάται και στα ορεινά χωριά της Κυνουρίας, κυρίως σε εκείνα που έχουν προγόνους νησιώτες.
