Ο κ. Φίλης μετά τις δηλώσεις για τις «πενταροδεκάρες» που θα στοιχίσει ο Φ.Π.Α. στην ιδιωτική εκπαίδευση, δηλώνει τώρα ότι ο αφανισμός και τα δεινοπαθήματα των ποντίων προγόνων μας, δεν είναι γενοκτονία, αλλά εθνοκάθαρση.
Κύριε Φίλη. Οι ανιστόρητες δηλώσεις σας περί εθνοκάθαρσης δεν αξίζουν ούτε για πενταροδεκάρες, όταν μάλιστα το Ελληνικό Κοινοβούλιο, καθώς και Κοινοβούλια άλλων κρατών έχουν αναγνωρίσει την γενοκτονία των ποντίων.
Τί σημαίνει όμως «γενοκτονία» και τί «εθνοκάθαρση»;
Σύμφωνα με το λεξικό του Μπαμπινιώτη, «γενοκτονία» είναι η βάση σχεδίου συστηματική και ολοκληρωτική εξόντωση φυλής ή έθνους και «εθνοκάθαρση» ο μαζικός αφανισμός ή εκδίωξη των μελών μιας εθνότητας από μια περιοχή για γεωπολιτικούς λόγους.
Ο ελληνικός όρος «γενοκτονία» είναι ταυτόσημος με τον διεθνώς χρησιμοποιούμενο όρο genocid που προέρχεται από τις ελληνικές λέξεις γένος και κτείνω (=φονεύω) και αποδίδει τα μαζικά εγκλήματα που στόχο έχουν τη συστηματική, με βίαια κυρίως μέτρα, επιδιωκόμενη εξόντωση ολόκληρης φυλής ή τμήματος αυτής σε ορισμένο τόπο.
Σύμφωνα με τη διακήρυξη του ΟΗΕ από την 9η Δεκεμβρίου 1948, ως γενοκτονία καλείται μία από τις ακόλουθες πράξεις που λαμβάνει χώρα με στόχο την ηθελημένη καταστροφή ή τον αφανισμό ενός μέρους ή μιας ολόκληρης εθνικής, φιλετικής ή θρησκευτικής ομάδας ανθρώπων:
*Την δολοφονία μελών της ομάδας αυτής.
*Την πρόκληση σοβαρών σωματικών ή ψυχολογικών τραυμάτων σε μέλη της ομάδας.
*Την ηθελημένη επέμβαση στις συνθήκες ζωής της ομάδας αυτής, με στόχο τον φυσικό αφανισμό τους.
*Την επιβολή μέτρων με στόχο τον εμποδισμό των γεννήσεων εντός της ομάδας αυτής.
*Την βίαιη μετατόπιση παιδιών από την ομάδα αυτή σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων.
Για την «εθνοκάθαρση» ο επίσημος ορισμός που δίνεται από τα Ηνωμένα Έθνη (1993) είναι «το να καταστήσει κάποιος μια περιοχή εθνικά ομογενοποιημένη, χρησιμοποιώντας μέσα, όπως τη βία και το φόβο, προκειμένου να διώξει από την περιοχή εκείνους τους ανθρώπους που ανήκουν σε μια άλλη εθνική ή φυλετική ομάδα».
Ο όρος «γενοκτονία» συνιστά συγκεκριμένο έγκλημα του διεθνούς ποινικού δικαίου, ενώ ο όρος «εθνοκάθαρση» δεν έχει λάβει ακόμη μια ρητή νομική αναγνώριση.
Προπάτορες και πρόγονοί μας. Συγχωρείστε τους ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΟΥΣ.
Βασίλειος Χαραλαμπίδης
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
Ακολουθεί ένα παλιότερο δημοσίευμα του Δικηγόρου κ. Βασίλη Χαραλαμπίδη για το ίδιο θέμα
Η ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑ ΤΩΝ ΠΟΝΤΙΩΝ: ΜΥΘΟΣ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ;
Η απάντηση στην ερώτηση αυτή είναι μία και μοναδική, γιατί γράφτηκε με το αίμα χιλιάδων Ελλήνων του Πόντου.
Απάντηση στην ερώτηση αυτή δίνει το βιβλίο του θείου μου, Παπά-Βασίλη Φυτόπουλου, με τίτλο ΄΄ΔΕΙΝΟΠΑΘΗΜΑΤΑ ΤΩΝ ΠΡΟΓΟΝΩΝ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ΄΄, λες και ήξερε, όταν το έγγραφε το 1999, ότι εν έτη 2013 βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου (κ.Ρεπούση) και εν έτη 2015 ο Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων (κ. Φίλης), θα αμφισβητούσαν την αλήθεια και θα μιλούσαν για μύθους που δημιουργούνται από τον λαό και για εθνοκάθαρση.
Ο Παπά-Βασίλης, αιωνία του η μνήμη, διετέλεσε Ιερέας της Ιεράς Μητροπόλεως Ξάνθης και Περιθεωρίου και Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Μητροπόλεως Ξάνθης. Στην συγγραφή του βιβλίου οδηγήθηκε από τις διηγήσεις του πατέρα του Παπά-Γιώργη Φυτόπουλου και της μητέρας του Ευθυμίας και από τους αυτόπτες μάρτυρες των γεγονότων, Παπά-Κωνσταντίνο Φυτόπουλο και την θεία του, παπαδιά, Χρυσή Φυτοπούλου, τον εξάδελφό του παπά Βασίλη Φυτόπουλου και την παπαδιά του Κυριακή Φυτοπούλου και από τον παππού του παπά-Γιώργη Τσιτουρίδη, πατέρα της μητέρας του Ευθυμίας.
Όλοι αυτοί επέζησαν από την κοσμοχαλασιά και τις θηριωδίες των Τούρκων και μάλιστα του Τοπάλ-Οσμάν και των τσετέδων του.
Από το βιβλίο αυτό θα παραθέσω ορισμένα μόνο αποσπάσματα, καθώς είναι πολλά τα γεγονότα που εξιστορούνται και δεν μπορούν να χωρέσουν στην στήλη μιας εφημερίδας.
Γράφει λοιπόν ο Παπά-Βασίλης:
Οι Τουρκικές αρχές για να μην συνενωθούν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί με τους Ρώσους και δημιουργήσουν Ποντιακή αυτονομία και πρόβλημα στο Τουρκικό στρατό, απεφάσισαν την εκτόπιση των κατοίκων. Έτσι την 16η Νοεμβρίου 1916, κατόπιν διαταγής, όλοι οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί διατάχθηκαν να πάρουν ό,τι μπορούσε να κουβαλήσει στον ώμο ο καθένας και να ακολουθήσουν τον δρόμο τον οποίο θα τους υποδείκνυαν οι χωροφύλακες (τσαντηρμάδες). Έτσι άρχισε ο Γολγοθάς των κατοίκων στον δρόμο της αναγκαστικής εκτόπισης. Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε; Τι μπορούσαν να πάρουν αυτά τα αθώα θύματα από τις περιουσίες τους στην πλάτη; Λέει λοιπόν η θεία μου η Χρυσή. Εγώ ήμουνα παντρεμένη στο διπλανό χωριό Γάραλη και το χωριό αυτό, τη Γάραλη, θα μας συγχώνευαν στο 8ον ταπούρ (μπουλούκι), που θα περνούσε να μας πάρει. Το κάθε ταπούρ υπολόγιζαν ότι είχε 10.000 χιλιάδες άτομα εκτοπιζομένων. Το τι έγινε δεν περιγράφεται. Η 23ην Νοεμβρίου του 1916 ήταν η ημέρα της εξόδου μας από το χωριό. Θρήνος και κλάματα και μοιρολόγια από παντού. Όλοι ήσαν εναντίον μας, λέει η θεία Χρυσή, λες και ήμασταν τα αποβράσματα της κοινωνίας. Ο χειμώνας άρχισε από πολύ νωρίς. Να βρέχει και να χιονίζει, το κρύο και η παγωνιά έφτασε 20-25 βαθμούς κάτω από το μηδέν. Τι να πάρεις; Τι να φορέσεις για να προφυλαχτείς από το χιονόνερο και το παγωμένο χιόνι, το οποίο έφτανε το ένα μέτρο και αλλού τα 2 μέτρα; Μετά από 3-4 ώρες πορεία αρχίσαμε να βλέπουμε να πετιούνται στους δρόμους τα βαριά είδη που κουβαλούσαν για να μπορούν να βρίσκονται μαζί με τον όγκο των εκτοπιζομένων. Αλλοίμονο σε εκείνο που έμεινε πίσω. Άκουες ένα μπαμ από τους καβαλάρηδες ζαπιέδες και έμενε επί τόπου. Αυτός που έτρωγε την σφαίρα έμενε μες τα χιόνια και κανείς δε γύριζε να δει ή να συμπαρασταθεί, γιατί ο θάνατος παραμόνευε και για σένα…Το πρωί, όταν δόθηκε το σύνθημα να ετοιμαστούμε για την πορεία, μερικοί δεν είχαν αντέξει την παγωνιά το βράδυ και ξεψύχησαν. Τους αφήσαμε να τους σκεπάσει το χιόνι σαν σάβανο και φύγαμε… Ύστερα από 10-12 μέρες, αφότου φύγαμε από το χωριό και ήμασταν στο δρόμο του Ερζυγκάν-Μελετινής, το βράδυ ξεψύχησε η μικρή μου κόρη Σόνια, στην αγκαλιά μου που ήταν 9 χρονών… Η κακοκαιρία συνεχιζόταν. Είμαστε καταμεσής του χειμώνα και το παγωμένο χιόνι πέφτει συνεχώς και το θερμόμετρο κατεβαίνει και αυτά τα απάνθρωπα κτήνη δεν μας άφηναν πουθενά να αναπαυθούμε, μας κλωθογύριζαν από χαράδρα σε χαράδρα, κύκλο τα βουνά. Από τους 10.000 ανθρώπους που ήμασταν περισσότεροι από τους μισούς πάγωσαν και ξεψύχησαν μέσα σε αυτές τις ερημιές, χαράδρες και τα παγωμένα και απάτητα φαράγγια… Οι επιτηρητές μας οι τσαντηρμάδες κάνανε νυκτερινές έρευνες, ερευνούσαν και ψάχνανε γυναίκες και κορίτσια μοναχά και απροστάτευτα. Τα καημένα άκουγες τα ουρλιαχτά τους και τον αγώνα τους και στο τέλος επικρατούσε ησυχία. Τις ξεκοίλιαζαν και τις σκότωναν γιατί δεν ενέδιναν….Κοντεύαμε τέλος Μαρτίου. Χόρτα και τσουκνίδες φύτρωναν παντού και σαλιγκάρια και τρέχαμε και αρπάζαμε και δίναμε μάχη ποιος θα το πρωτοαρπάξει για να το φάει άλλοτε άψητο και άλλοτε ψημένο. Από τις 10.000 άνθρωποι που ήμασταν στο ταπούρ, ζήτημα εάν μείναμε 2-3.000 ψυχές, οι άλλοι πάγωσαν ή πέθαναν από την πείνα ή τις αρρώστιες, ενώ άλλοι πέθαναν από την κόπωση και την ταλαιπωρία, αφού επί μήνες έσερναν τα πόδια τους, εξαντλημένοι και νηστικοί και έπεφταν και ξεψυχούσαν στο ατέλειωτο δρόμο του μαρτυρίου. Άλλους πάλι τους τουφέκιζαν και άλλους ξεκοίλιζαν με τις κάμες τους… Τι σκληρότητα, Θεέ μου, τι απανθρωπιά, τι κτηνάνθρωποι και δαιμονικοί που ήσαν οι δήμιοί μας, που για ψύλλου πήδημα σκότωναν άνθρωπο, δεν αξίζαμε ούτε όσο ένα κοτόπουλο. Αυτοί ήταν οι άρχοντες της ζωής και του θανάτου… Από το Νοέμβριο 1916 φθάσαμε τον Ιούλιο 1917. Επί οκτώ μήνες και περισσότερο μας περιέφεραν πάνω κάτω. Από τους 10.000 εκτοπισθέντες, που είχε το ταμούρ μας, μείναμε 1.000-2.000… Έτσι επήλθε η γενοκτονία του Ελληνικού Χριστιανικού Ορθόδοξου λαού του Πόντου…Από τους 500-600 χιλιάδες ψυχές των εκτοπισθέντων μόνο το 20 τοις εκατό έχει γλυτώσει. Αιτία; Η πείνα, η παγωνιά, οι κακουχίες, οι ομαδικές εκτελέσεις, είτε σφάζοντάς τους, είτε καίγοντάς τους μέσα στα σπίτια και στις εκκλησίες τους, οδηγώντας τους στα υπόγεια, στα ποτάμια στη θάλασσα, στις πεζοπορίες τις ατέλειωτες επί ολόκληρους μήνες. Πέθαναν, σέρνοντας τα πόδια τους, πηγαίνοντας στο πουθενά! Γιατί δεν υπήρχε προορισμός… Η γενοκτονία επιτελέσθηκε και ξεκληρίσθηκε ο Ελληνικός Χριστιανικός Ορθόδοξος Λαός του Πόντου.
Θα κλείσω ακριβώς με τον τρόπο με τον οποίο έκλεισε και ο Παπά-Βασίλης το βιβλίο του:
Ας είναι αιωνία η μνήμη των, και ο Πανάγαθος Θεός ας τους δεχθεί στην αγκαλιά του και να τους κατατάξει στο χορό των Αγίων του.
Αιωνία η μνήμη σας προπάτορες και πρόγονοί μας και συγγενείς αδελφοί μου. Και ας γίνει η θυσία σας ευάρεστη στον Κύριο και ο Άγιος θεός ας σας χαρίσει τόπον στον παράδεισο.
Αυτή η αναφορά μου ας γίνει ένα μνημόσυνο για σας και ενθύμηση για την θυσία σας και το μαρτύριό σας.
Αιωνία σας η μνήμη. Αμήν.
Βασίλειος Κ. Χαραλαμπίδης
ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ
