Γράφει ο Μιχάλης Σπανίδης εκδότης / βιβλιοπώλης
Ακόμα τρείς μήνες, και παντού μόνο βελάσματα του συρμού. Πουθενά μερικές σκέψεις, που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως αντίστιξη στο απύθμενο βάθος του στείρου και υποκριτικού ηθικισμού. Μόνη τους ελπίδα, τα συσσωρευμένα αντισώματα κυνισμού που καθημερινώς αναπτύσσουν.
Δείγματα γραφής για την ποιότητα της πολιτικής πράξης και για το ήθος του επί χρήμασι δημοκόλακα. Στέρφοι και στερούμενοι εντελώς από έναν ακρογωνιαίο λίθο, από έναν προσωρινό απολογισμό, έστω από δυο φράσεις άγραφες. Άλλαξαν και προτιμήσεις.
Άφησαν το κουλούρι και πήγαν στην μπακέτα και το κριτσίνι. Εγκλεισμός στο φολκλόρ του εγωκεντρισμού τους. Κομψοί, διανύουν ανενόχλητοι την άσφαλτο του κέρδους, καθοδηγώντας το πέρασμα του κοπαδιού στο τεράστιο μαντρί για να το αρμέξουν ξανά. Βολικά σχήματα και προσωπικοί καημοί, φουντάρουν σε βάθη σοβαροφάνειας.
Επιμένουν στην περιγραφή των εμπειριών τους, εξάπτοντας την φαντασία. Στο όνειρο που καρτερούν, το απίθανο διαρκεί. Χαμόγελα και γραβάτες για να θαμπώνουν τον ορίζοντά μας προβάλλοντας εποχές του όπισθεν.
Εποχές απερίσκεπτες, φθηνής καινοτομίας. Εποχές που στενάζουν ανάμεσα σε νέφη και σε έλη. Συνωστισμός στην κλειδαρότρυπα της αδιαφάνειας, βάζοντας το βλέμμα κάτω από τον πήχη. Ξαναανακαλύπτουν την παράλογη ευτυχία να αναγνωρίζουν την ασημαντότητά τους και να την υποτάσσουν στην ακατανόητη ανωτερότητα των στιγμών.
Ξεχνούν βεβαίως τις δημόσιες αμαρτίες τους σε αυταπάτες απροσπέλαστες. Τινές όμως εξ ημών, όχι.
