Στεκόμουν κάπου σε ένα κεντρικό σημείο της Ξάνθης όπου κάποια στιγμή με πλησιάζει ένα 19 αγόρι καλοντυμένο με ένα στρατιωτικό σάκο στην πλάτη, με καλημερίζει προς στιγμήν σκέφτηκα ίσως να θέλει κάποια πληροφορία όμως μου λέει σας παρακαλώ κυρία μπορείτε να με βοηθήσετε δεν έχω λεφτά μαζί μου και πεινάω να μου δώσετε μερικά ψιλά να πάρω ένα κουλούρι έστω να ξεγελάσω την πείνα μου. Τον καλοκοιτάζω ξανά και ξανά δεν μου φαινόταν για ζητιάνος (όπως αυτοί οι επιτήδειοι που τριγυρνούν στα εμπορικά και στις καφετέριες). Μου λέει έχασα το τρένο και αναγκάστηκα να πάρω το πιο ακριβό το ιντερσίτι για να έρθω στην Ξάνθη είμαι από τον Ναύπλιο είμαι φαντάρος εδώ και τώρα δεν έχω λεφτά. Πέρασε η ώρα του πρωινού στο στρατόπεδο αλλά εγώ έχω να φάω από χτες.
Φυσικά χωρίς δεύτερη κουβέντα του έδωσα 5 ευρώ (εδώ τα δένουμε αλλού και αλλού σε αυτό θα κολλήσουμε) Και αναρωτιέμαι που φτάσαμε να μην έχουν οι γονείς να δώσουν στο παιδί τους 50 ευρώ να έχει..