Γράφει η Μαίρη Δαληκριάδου
Με έκπληξη ακούω αυτά τα νέα μέτρα και αναρωτιέμαι άραγε ζούμε στην σωστή χώρα ή θα πρέπει τελικά να δούμε τι θα κάνουμε. Και άντε εμείς κουτσά στραβά θα τα βολέψουμε, τα παιδιά μας και μιλώ για όλα τα παιδιά, θα έχουν μέλλον στην ήδη καταστραμμένη Ελλάδα; Ή θα αναγκαστούν να ξενιτευτούν για να επιζήσουν.
Διαβάζω λοιπόν τα νέα μέτρα: μείωση 22% στον κατώτατο μισθό.
Αυτή η εξέλιξη κατακρεουργεί τις αποδοχές των εργαζομένων είτε αυτοί θα πληρώνονται με μισθό είτε με ημερομίσθιο και μάλιστα ανεξαρτήτως ποιας συλλογική σύμβασης εργασίας πληρώνοντας μέχρι τώρα.
Θα θίξει και τους εργαζόμενους με καθεστώς εθνικής συλλογικής σύμβασης εργασίας όσο και αυτούς που πληρώνονται με κλαδικές και επαγγελματικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Δηλαδή στην πραγματικότητα πρόκειται για κατάργηση και με νομοθετικό τρόπο των ελαχίστων ορίων ασφαλείας των κατώτερων μισθών και ημερομισθίων.
Εάν ένας εργαζόμενος άγαμος που πληρώνεται με το κατώτερο όριο, δηλαδή τον μισθό των 751 ευρώ, με την περικοπή του 22% θα φτάσει στα 601 ευρώ μικτές αποδοχές, μείον τις κρατήσεις που έχουν αυξηθεί με τις αλλεπάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις θα έχει καθαρά στην τσέπη του 462 ευρώ τον μήνα. Μιλάμε δηλαδή για ένα ποσό λίγο πάνω από τα 10 ευρώ την ημέρα στη τσέπη του εργαζόμενου.
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως πολύ μικρή σημασία είχε η σχετική συζήτηση για τον 13 ο και 14 ο μισθό με την έννοια ότι η περικοπή του βασικού μισθού και των ημερομισθίων οδηγεί στο να υπάρχουν μισθοί πείνας και όταν μιλήσουμε για καθαρά ποσά κάνουμε λόγο για 10 και 15 ευρώ με τα οποία καλείται να περάσει την κάθε μέρα μια οικογένεια.
Καλημέρα μας και ο θεός βοηθός
