Σαν αποβλακωμένοι οι συμπολίτες Ξανθιώτες παρακολουθούν τις ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις που διαδραματίζονται την τελευταία εβδομάδα, την κρισιμότερη μεταπολεμικά εποχή που διανύει η χώρα μας. «Φεύγει, δεν φεύγει ο Γ. Παπανδρέου», «εκλογές σε ένα μήνα, ή σε τέσσερις», «κυβέρνηση συνεργασίας ή μεταβατική» και άλλα πολλά ακούγονται από τις τηλεοράσεις. Πολλές και διάφορες οι προβλέψεις, ανάλογα, δυστυχώς, με το τι εξυπηρετεί τα κομματικά αλλά και προσωπικά συμφέροντα κάποιων.
Την ίδια ώρα στην χώρα παραμένει η αβεβαιότητα, με τους πολιτικούς να «αλληλοτρώγονται» στην Βουλή κι έναν ολόκληρο λαό, μέσα στα τόσα οικονομικά προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει, να μην έχει τρόπο, να μην μπορεί να αντιδράσει. Αυτή, δυστυχώς, είναι η τραγική εικόνα των τελευταίων ημερών.
Και να μου το λέγανε παλιότερα δεν θα το πίστευα ότι η άλλοτε περήφανη Ελλάδα μας, με τις όποιες δυσκολίες- τις οποίες όμως κάθε φορά ξεπερνούσε- θα έφτανε σήμερα στο χείλος του γκρεμού; Πέραν του γεγονότος ότι, με τα συνεχόμενα «είπα- ξείπα» του ΓΑΠ έχουμε γίνει περίγελως ακόμη και στην γειτονική Τουρκία.
Παρακολουθώντας μάλιστα τη Βουλή τις τελευταίες μέρες, ένιωσα εξαπατημένος και προδομένος από τον Γ. Παπανδρέου, που, ακόμη και την ύστατη στιγμή, δεν στάθηκε στο ύψος των κρίσιμων περιστάσεων να παραιτηθεί, δεν όρθωσε το ανάστημά του και δεν μίλησε ξεκάθαρα και ντόμπρα. Περίμενα περισσότερα και από τον ίδιο και από τον ενταύθα φίλο του Σωκράτη Ξυνίδη.
