«Η βιοηθική στα όρια της αρχής και του τέλους της ανθρώπινης ζωής» ήταν το θέμα που παρουσίασε ο Δρ Θεολογίας κ. Βασίλειος Φανάρας προχθές στο Ίδρυμα Θρακικής Τέχνης και Παράδοσης το οποίο συνδιοργάνωσε την εκδήλωση με τον Οργανισμό Νεότητας και Πολιτισμού της Ιεράς Μητρόπολης Ξάνθης και τον Ιατρικό Σύλλογο Ξάνθης. Ο κ. Φανάρας παραχώρησε συνέντευξη στην XanthiNews για τα ζητήματα που ανέπτυξε σχετικά με τις μεταμοσχεύσεις, ενόψει και του νόμου που θα ψηφιστεί και θα είμαστε όλοι δότες οργάνων, την ευθανασία, την αποθήκευση βλαστοκυττάρων και την εξωσωματική γονιμοποίηση. Ο Δρ. Θεολογίας αναφέρθηκε στη θέση της Εκκλησίας για αυτά τα πολύ κρίσιμα ζητήματα και έθεσε προβληματισμούς, γιατί από πίσω τους βρίσκονται άνθρωποι με σάρκα και οστά και μια ψυχή που δεν χάνεται σύμφωνα με την ορθόδοξη πίστη μας.
Θέση της Εκκλησίας για: μεταμοσχεύσεις, εξωσωματική, βλαστοκύτταρα , ευθανασία
Ρεπορτάζ: Νάντια Νάκου
Αρχικά ο Δρ Θεολογίας κ. Βασίλης Φανάρας σημείωσε ότι «η βιοηθική ξεκινάει το 1965 όταν χρειάστηκε στην Αμερική όχι να μάθει κάποιος πως δουλεύει το μηχάνημα της αιμοκάθαρσης, αλλά είχαν παράδειγμα 50 άτομα να κάνουν αιμοκάθαρση και το μηχάνημα μπορούσε να το κάνει σε 30 άτομα. Δηλαδή η βιοηθική ηθική μπήκε στο ποιους θα διαλέξουμε να κάνουμε αιμοκάθαρση».
ΔΥΟ ΓΡΑΜΜΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ
Όλοι εν δυνάμει δότες οργάνων θα είμαστε σύμφωνα με νέο νόμο. Ποιο είναι το πρόβλημα που έχει η Εκκλησία ως προς το σοβαρό θέμα; Ο κ. Φανάρας απάντησε: «Είναι στον καθορισμό του εγκεφαλικού θανάτου. Πότε παίρνουμε το όργανο της καρδιάς, γιατί λέμε ότι εκεί κατοικεί η ψυχή και όλα αυτά μπαίνουν σε μια θεολογία. Οι γιατροί μας λένε ότι από τον πτωματικό δότη δεν μπορούμε να πάρουμε καρδιά. Θα πρέπει να μη ξεψυχήσει, όπως λέει η Εκκλησία. Η μία γραμμή στην Εκκλησία με τη διατριβή του Νικολάου Αρχιεπισκόπου Μεσογαίας με τίτλο: «Ελλήνων Μέλη» θεωρεί ότι αν διαπιστωθεί νέκρωση του στελέχους του εγκεφάλου μπορούμε να πάρουμε την καρδιά. Είναι δηλαδή μη αναστρέψιμη κατάσταση. Υπάρχει όμως και μια άλλη γραμμή που δεν εκπροσωπείται από ιεράρχες αλλά από γιατρούς και αγιορείτες που θεωρούν ότι πρέπει να αφήσουμε το νεκρό να ξεψυχήσει, τότε η καρδιά είναι άχρηστη. Δεν υπάρχει αντίρρηση από την Εκκλησία ή από αυτή τη συντηρητική γραμμή για να πάρουμε κερατοειδή, νεφρά, ήπαρ.
ΠΟΤΕ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΩΣΩΜΑΤΙΚΗ ΓΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ
Η διατριβή του κ. Φανάρα είναι για την υποβοηθούμενη αναπαραγωγή. Άρα γνωρίζει καλά το θέμα. Όπως σημείωσε υπάρχουν κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες: «Να προσέξουν να μην γίνεται σε υπέργηρα ζευγάρια. Να μην καταστρέφουμε τα πλεονάζοντα έμβρυα. Αν για παράδειγμα δημιουργήσουμε δέκα εξωσωματικά και εμφυτεύσουμε δύο και με την πρώτη πιάσουν, θα καταστρέψουμε τα άλλα οκτώ και τα πάμε για πειραματισμό. Αν δημιουργούνται δύο έμβρυα και τόσα εμφυτεύονται στη μήτρα δεν υπάρχει πρόβλημα από πλευράς Εκκλησίας. Να βοηθήσουμε το ζευγάρι να αποκτήσει παιδιά. Υπάρχουν πνευματικοί που έχουν δώσει την ευλογία τους. Επίσης πρόβλημα κατά τη θεολογία είναι να μην επιτρέπεται σε ομοφυλόφιλα ζευγάρια».
ΝΑ ΔΙΝΟΥΜΕ ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ
Θετικός εμφανίστηκε ο Δρ Θεολογίας ως προς το να δίνουμε όλοι βλαστοκύτταρα σε μια δημόσια τράπεζα εξηγώντας: «Γιατί από εκεί μπορούμε να πάρουμε όλοι. Από τη στιγμή όμως που δε δίνουμε δεν είμαι καθόλου αρνητικός και ας φαίνεται ότι υποστηρίζω κάτι άλλο, σ αυτά τα λεγόμενα family bank. Δηλαδή να δίνει κάποιος 1500- 2000 ευρώ και για 18- 20 χρόνια να αποθηκεύεται το αίμα από τον ομφάλιο λώρο του παιδιού του. Διότι σαν εκπαιδευτικός έχω χάσει τρεις μαθητές από λευχαιμία τα οποία θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν αν υπήρχαν όλα τα παραπάνω. Αν όλοι δίναμε σε δημόσια τράπεζα θα είχαμε όλοι αυτό το δικαίωμα. Έστω στην αναλογία αυτή δεν θα ήμουν αρνητικός και στα family banks που εκεί όμως παίρνει η οικογένεια που δίνει. Εκεί είναι το πρόβλημα. Και έχουμε μια αναλογία 1000 δείγματα σε ιδιωτική τράπεζα και 10 σε δημόσια τράπεζα όπου είναι δωρεάν. Υποδομή υπάρχει μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη».
ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ: ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Η Εκκλησία θεωρεί την ευθανασία ως αυτοκτονία. Είτε στην ενεργητική της μορφή, όταν δηλαδή κάποιος έχει σώας τας φρένας. Αλλά θέτει το ερώτημα ο κ. Φανάρας: «Δηλαδή πόσο σώας τας φρένας μπορεί να έχει κάποιος καρκινοπαθής ή παραπληγικός επί 27 χρόνια σύμφωνα με την ταινία «Η θάλασσα μέσα μου» και ζητάει να πάρει το υδροκυάνιο;»
Και κατέληξε με τον εξής προβληματισμό: «Υπάρχει και μια περίπτωση δασκάλας που έχει καρκίνο στο πρόσωπο και είναι παραμορφωμένο. Σ αυτήν την περίπτωση τι μπορούμε να κάνουμε; Να μην είμαστε δογματικοί. Από εκεί και πέρα όμως αν επιτρέψει την ευθανασία η Εκκλησία τι δείγμα θα δείξει στους άλλους; Όποιος έχει καρκίνο ουσιαστικά τι θα κάνει; Θα έχει ένα χαπάκι στο ντουλαπάκι και καθάρισε η υπόθεση. Τι διδάσκει ο πόνος στον άνθρωπο; Στην περίπτωση της δασκάλας έχουν εξαντληθεί τα όρια του πόνου της ανθρώπινης αξιοπρέπειας».
