Στην κεντρική μας πλατεία, κάτω από το ρολόι κάθε απόγευμα μιλούν οι νέοι. Νιώθουμε την ανάγκη, λένε, να βρεθούμε ο ένας δίπλα στον άλλο. Να μιλήσουμε, να νιώσουμε κοντά!
Σκέψου πόση ανάγκη είχαν οι πολίτες να μοιραστούν τις αγωνίες τους και πόσο κακό τους έκαναν όλα αυτά τα χρόνια οι διαχωριστικές γραμμές των κομμάτων και οι συνδικαλιστικές ηγεσίες!
Γι αυτό έπαψαν να εμπιστεύονται πολιτικούς, δημοσιογράφους και συνδικαλιστές. Έπαψαν όμως και να ελπίζουν!
Εκείνοι που προσπάθησαν να τους κρατούν διασπασμένους για να τους ελέγχουν καλύτερα τους απογοήτευσαν και τώρα η οργή περίσσεψε και βγήκαν στις πλατείες.
Παίζουν κιθάρες, χτυπούνε κατσαρόλες αλλά δεν δέχονται τα εμβλήματα που μέχρι χθες τους διασπούσαν. Ούτε πράσινα, ούτε κόκκινα ούτε μπλε…
Κάτι κόκκινες σημαίες που πήγαν να ανέβουν προχθές «τις κυνήγησαν» από την πρώτη στιγμή.
Άλλοι προσπάθησαν, κατά τις προσφιλείς τους μεθόδους, να μοιράσουν έντυπα. Αποπέμφθηκαν και αυτοί αμέσως. Δεν χρειάστηκαν ούτε ΜΑΤ ούτε καπνογόνα. Δεν χρειάστηκε βία. Απλώς οι ανεπιθύμητοι απομακρύνθηκαν και δεν επέμεναν.
Η επιβολή του διαφορετικού τρόπου από τους νέους της Ξάνθης τους ξάφνιασε όλους. Άλλοι τρέχουν να δώσουν το δικό τους «παρών» και άλλοι να συμπαρασταθούν σ αυτούς που περνάνε ώρες στις πλατείες.
Είναι πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται τώρα στον τόπο μας. Αν ενωθούν οι καρδιές των ανθρώπων μπορούν να προκύψουν άλλες σκέψεις, άλλες τακτικές άλλες πρακτικές.
Οι πολιτική την έχουν άσχημα…
