Φεβρουάριος 1943 Αθήνα Κατοχή Αθανάσιος Τσακνάκης Καθηγητής Ξένων Γλωσσών – Συγγραφέας Ο προσωπικός ιατρός τού Γερμανού διοικητή των στρατευμάτων κατοχής δεν είχε γίνει δεκτός στην κατοικία τού βαρύτατα ασθενούντος Κωστή Παλαμά. Στις 27 Φεβρουαρίου 1943, λοιπόν, ο στοχαστικός ποιητής πέρασε στην αιωνιότητα. Χιλιάδες Ελλήνων συνόδευσαν το ιερό φέρετρο στο κοιμητήριο, τραγουδώντας μεγαλόφωνα, ξανά και ξανά, τον Εθνικό Ύμνο, κάτω από τα τρομαγμένα και αμήχανα βλέμματα των πάνοπλων κατακτητών και των προδοτών συνεργατών τους. Εκείνη την ημέρα, κηδεύοντας τον Παλαμά, οι πατέρες μας ανάσταιναν την Ελλάδα. Κατακτητές και προδότες, όμως, θα υπάρχουν πάντοτε. Διαβάζοντας τους ακόλουθους στίχους τού Κωστή Παλαμά, ας κάνουμε την αυτοκριτική μας και ας αναρωτηθούμε: Έλληνες θα υπάρχουν πάντα; Στ’ ακάθαρτα κυλήστε μας τού βούρκου, και πιο βαθιά. Πατήστε μας με κάτι κι από το πόδι πιο σκληρό τού Τούρκου. Διαβασμένοι, ντοτόροι, σπιρουνάτοι, ρασοφόροι, δασκάλοι, ρουσφετλήδες, οικοπεδοφαγάδες, αβοκάτοι, κομματάρχηδες και κοτζαμπάσηδες και τής γραμματικής οι μανταρίνοι και τής πολιτικής οι φασουλήδες, ταρτούφοι, ραμπαγάδες, ταρταρίνοι! – Αμάν! Αγά, στα πόδια σου! Άκου! Στάσου! Βυζαντινοί, Γασμούλοι, Λεβαντίνοι. Ρωμαίικο, να! Με γεια σου, με χαρά σου. Σκύλος κοκκαλογλύφτης φέρνει γύρα, κρακ! τακ! τής γειτονιάς τους τενεκέδες. Ο ποσαπαίρνης με τον θεσιθήρα για την πατρίς καυγά στους καφενέδες. Οι γάτοι λυγεροί στα κεραμίδια ταιριάζουν ερωτόπαθους γιαρέδες. Φαγοπότι, ξαπλωταριό, τα ίδια. Τα θέατρα, τις ταβέρνες, τα πορνεία, φάμπρικες, μπάνκες, σπίτια, αποκαΐδια, τ’ ανταμώνει αττικώτατη αρμονία. Και κοιμισμένη στα όνειρά της βλέπει, μουρλή, γλωσσοκοπάνα Πολιτεία, τον Περικλή. Μα ο Χασεκής τής πρέπει.
