Ιερά Μητρόπολη Ξάνθης και Περιθεωρίου
Η Ευαγγελική παραβολή του Ασώτου αποτελεί το εξοχότερο θεολογικό δοκίμιο του τρόπου «υιοθεσίας» των ανθρώπων από τον Θεό. Ένας άνθρωπος έχει δύο υιούς. Ό νεότερος παραβιάζει τα θέσμια, αμφισβητεί την εξουσία του πατέρα του και αρνείται ουσιαστικά και την ίδια του την ύπαρξη, αφού ζητά τη χρήση του μεριδίου πού του αναλογεί από την περιουσία, σαν ό πατέρας του να ήταν νεκρός. Αλλά το κομμάτι αυτό αποκομμένο από το σύνολο της αλήθειας της ζωής του πατέρα δεν μπορεί να ζήσει, δεν μπορεί να καρποφορήσει. Ίο κομμάτι αυτό, όταν το παίρνουμε δυναστικά, αυθαίρετα, όντως και όταν θέλουμε, δεν μας οδηγεί στη ζωή, αλλά στην απόγνωση και την καταστροφή.
Και ό άσωτος φεύγει. Πηγαίνει για να ζήσει σε μια χώρα ξένη, όπου τα πάντα ξοδεύονται χωρίς να ανανεώνονται και μετά από λίγο μένει μονός. Οι φίλοι του έμειναν κοντά του όσο κράτησαν τα πλούτη του Αρχίζει να ζει την έκπτωση και την εξαθλίωση. Και όταν πηγαίνει να ζητήσει βοήθεια, τον σπρώχνουν πιο χαμηλά. Τον στέλνουν να βόσκει χοίρους, να ποιμάνει τα πάθη. Δεν παρανομεί απλώς, άλλα περιπίπτει σε μια διαρκούσα κατάσταση ανομίας.
Όμως, ή δοκιμασία του νεότερου υιού στη μακρινή χώρα φανέρωσε και το τι έκρυβε μέσα του, τι αντοχές είχε, τι έμεινε ανέπαφο, σι ποιόν να καταφύγει, που υπάρχει τροφή, ζωή και ανάσταση για όλους. Οι δοκιμασίες τις όποιες υφίσταται, καθίστανται αίτια επαναφοράς τής αγαθής μνήμης του πατέρα, μνήμη την οποία είχε θανατώσει πριν.
Και ό άσωτος παίρνει τον δρόμο της επιστροφής. Πριν ακόμα φθάσει στο σπίτι, ό πατέρας, πού ζούσε το μυστήριο της αναμονής, τον βλέπει από μακριά και τρέχει. Χωρίς να του πει τίποτα, πέφτει στην αγκαλιά του και τον καταφιλεί. Η αποδοχή του υιού από τον πατέρα αποδεικνύεται στην πράξη πλήρης και απροϋπόθετη. Έτσι νίκησε η πατρική αγάπη τον θάνατο.
Δε γνωρίζουμε πόση σχέση έχει ό καθένας μας με τον πατερά και τον νεότερο υιό. Αυτό όμως που γνωρίζουμε όλοι είναι ότι μπορούμε να γυρίσουμε στον Πατέρα μας και στην ιερή μας πατρίδα, γιατί Εκείνοι είναι ή ζωή, ή επικύρωση της αξιοπρέπειας μας, ή επανεύρεση τής ανθρωπιάς μας. Φθάνει να μιας συνετίζει ή αγία ταπείνωση και να μάς κυκλώνει το έλεος Του.
