Οι περισσότεροι δείχνουν ότι έχουν παραιτηθεί, λόγω της κρίσης
Γράφει η Νάντια Νάκου
Διανύουμε το τελευταίο δεκαήμερο του Νοέμβρη και ευτυχώς παρατάθηκε το καλοκαιράκι του φθινοπώρου. Μπαίνει ο χειμώνας και όμως δεν καταλάβαμε κρύο και παγωνιά. Σε μια Ελλάδα που δείχνει ότι έχει παραιτηθεί, λόγω της μεγάλης κρίσης που αντιμετωπίζει.
Από ότι βλέπω, οι περισσότεροι θέλουν να μην σκέφτονται ότι θα έρθουν χειρότερα. Θέλουν να έχουν την εργασία τους γιατί ακόμη και στο δημόσιο υπάρχει ο κίνδυνος των απολύσεων, έστω και αν συνεχώς βγαίνουν και διαψεύδουν τέτοιες ειδήσεις. Έγινε στην Μ. Βρετανία, δε θα γίνει στην Ελλάδα; Πάντως όταν γίνει αυτό το μεγάλο κακό για τους ενδιαφερόμενους και καλό για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους, σίγουρα θα έχουμε επανάσταση γιατί όλα επιτρέπονται, όχι όμως και να χαλάσεις τη σιγουριά του δημόσιου υπαλλήλου. Έκανε τόσες θυσίες για να βρει μια θέση στον ήλιο. Και σαφώς δεν το λέω με ειρωνική διάθεση. Γιατί ο ιδιωτικός τομέας στην χώρα μας ως επί το πλείστον είναι η χαρά του εργοδότη και η πίκρα του υπαλλήλου. Μισθός, άδειες και υγειονομική περίθαλψη ακούγονται σαν ανέκδοτα.
Γι αυτό μάλλον όταν θα απειληθεί η μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου θα έχουμε και μεγάλες κινητοποιήσεις. Πάντως μέχρι και στις απεργίες τους δεν έχουν μεγάλη συμμετοχή, λόγω των μεγάλων περικοπών που έχουν γίνει και των δανείων που έχουν πάρει (είχαν μπερεκέτια δώρων και επιδομάτων και τη σιγουριά βρέξει χιονίσει ότι θα πέσει το παραδάκι) και πλέον δεν μπορούν να κινούνται με άνεση, όπως πριν.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι θα έπρεπε να καταργηθεί η μονιμότητα του δημόσιου τομέα αλλά να μην αποφασίζουν οι αιρετοί (δήμαρχοι, περιφερειάρχες, υπουργοί) για τις αξιολογήσεις των υπαλλήλων αλλά να υπάρχει η αυτοκάθαρση και ο αυτοέλεγχος των υπηρεσιών όπως γίνεται με τις ΕΔΕ (Ένορκες Διοικητικές Εξετάσεις). Μακριά από διαπλοκές και ίντριγκες, γιατί όσο να ναι κυλάνε στο αίμα της φυλής μας οι εκδικήσεις των αρχαίων θεών μας (κατά την ελληνική μυθολογία).
Και αυτή η άποψη ξέρω ότι είναι δυσάρεστη για τους εφησυχασμένους- για να μην πω τίποτα πιο χοντρό- αλλά είναι πολύ ευχάριστη στους ευσυνείδητους οι οποίοι αναγκάζονται να υποστούν το βάρος των αργόσχολων συναδέλφων τους.
Ένας εκπαιδευτικός φίλος, μου είπε ότι είμαι κακιά γιατί υποστηρίζω τέτοιες απόψεις. Τα καλά και τα συμφέροντα της χώρας ή της καλοπέρασης μας να υποστηρίξω; Αυτό το ερώτημα ας απαντήσουμε όλοι και ας κάνουμε μια νέα αρχή. Ποτέ δεν είναι αργά.
Να μην ξεχνάτε η εργασία είναι χαρά όταν σκεφτόμαστε ότι χάρη σ αυτήν προσφέρουμε και στους άλλους και όχι μόνο στην πάρτη μας!
