Δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού τα παιδιά των φαναριών της Ξάνθης. Είναι η «πατρική παρότρυνση» ο εξαναγκασμός τις περισσότερες φορές που τα φέρνει στο παράθυρο του αυτοκινήτου μας. Η παιδική ηλικία και η παιδική αγνότητα παραμένει παρά την σκληροτράχηλη ζωή τους. «Θα κάνω διάλειμμα από τα φανάρια τώρα και λέω να πάω να φάω μια τυρόπιτα… Εσύ πού θα πας;» άκουσα να ρωτά το τσιγκανόπουλο από το Δροσερό ένα καλοντυμένο συνομήλικο παιδάκι στα φανάρια της πλατείας Ελευθερίας. Το παιδάκι κρατώντας το σφουγγάρι στο χέρι ξαναρώτησε αλλά δεν πήρε απάντηση από τον καλοντυμένο μαθητή. Τους «πατεράδες τέρατα» να μαζέψετε κ. Αστυνομικέ διευθυντά της Ξάνθης, όχι απλά να περνάτε από το σημείο. Να σταματήσει αυτού του είδους η παιδική εκμετάλλευση. Και οι υπόλοιποι θα πρέπει να μην την ενισχύουν προσφέροντας χρήματα στα παιδιά των φαναριών. (Σκληρή κίνηση αλλά είναι η μόνη λύση!).
