Το στόρι: ‘Όταν όλα στην επιφάνεια ενός κήπου φαντάζουν ειδυλλιακά, τι μπορεί να συμβεί αν σκάψει κάποιος σε βάθος 2 μέτρων; Ένας σοφός είπε κάποτε πως για να μάθεις τη ζωή πρέπει να κάνεις ένα παιδί, να φυτέψεις ένα δέντρο και να φτιάξεις ένα σπίτι… αλλά δεν είπε λέξη ούτε για τη σειρά, ούτε για το πώς τα καταφέρνει κανείς όλα αυτά. Ο Φαίδωνας είναι ένας νέος άνδρας που έχει αγγίξει όλους σχεδόν τους στόχους που είχε βάλει στην ζωή του. Πτυχίο, μια καλή δουλειά, ένα μικρό απόθεμα στην τράπεζα και ένα αυθεντικό αντίτυπο των «Watchmen» στην πρώτη τους έκδοση. Έλειπε μόνο ο βασικότερος. Ήθελε να ερωτευτεί, να κάνει οικογένεια και πολλά παιδιά. Η Αναστασία είναι καλλιτέχνιδα , όμορφη και δημιουργική. Συναντάει τον Φαίδωνα και ερωτεύονται τρελά. Από καθαρή τύχη βρίσκουν ένα ωραίο σπίτι με τεράστιο κήπο για να στεγάσουν την καινούρια τους ζωή και τα πολλά παιδιά που θέλουν να κάνουν… Όμως τα πράγματα δεν έρχονται πάντα ούτε όπως τα εύχεται κανείς , ούτε όπως τα περιμένει. Οι δύο αυτοί νέοι, ερωτευμένοι και γεμάτοι χαρά άνθρωποι, που δεν πιστεύουν στο «μάτι», τη «μαγεία» και τα «βουντού», βρίσκονται μπλεγμένοι μ ένα πτώμα στον κήπο τους, με την αστυνομία στην αυλή τους και με τη Μαφία μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Α!…και με μια μεγάλη τρύπα στον κήπο ανάμεσα στα γεράνια, που μόνος του έσκαψε ο Φαίδωνας για να φυτέψει ένα φοίνικα, που πίστεψε πως θα του άλλαζε τη ζωή. Μόνο που για κακή του τύχη έσκαψε… σε ξένο κήπο.
Την Τρίτη, είπα κι εγώ να διασκεδάσω λίγο…κινηματογραφικά. Πήρα λοιπόν το δημοσιογραφικό μου πρότυπο, Νάντια Νάκου, και την Μπάρμπυ Ευγενία και πήγαμε να δούμε το «Στο Βάθος Κήπος». Θα σου πω την αλήθεια φίλτατε αναγνώστη. Πήγα να δω τη συγκεκριμένη ταινία για χάρη του Βασίλη Ρίσβα, τον οποίο αγαπώ. Πήραμε λοιπόν τα αναψυκτικά μας, τα ντορίτος με το άθλιο τυρί στο χέρι, και πήγαμε στην αίθουσα. Ότι έπαιζε ο Αποστόλης Τότσικας το ήξερα και το έκανα γαργάρα για χάρη του Βασίλη. Ότι είναι ικανός να καταστρέψει μια ολόκληρη ταινία με την παρουσία του, το φανταζόμουν, τώρα πια όμως μπορώ να το πιστοποιήσω κιόλας. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Η ταινία σαν ταινία είναι… γκρι κωμωδία. Και το λέω αυτό γιατί υποτίθεται πως πήγα να δω μαύρη κωμωδία που μόνο μαύρη δεν ήταν. Θα μπορούσα να την χαρακτηρίσω άσπρη με μαύρες βούλες. Στη μισή ταινία δεν βλέπεις τι γίνεται γιατί ο φωτισμός δεν σε βοηθάει, και τα φωτισμένα πλάνα που υπάρχουν σκάνε μύτη απροειδοποίητα και σε κάνουν να θες να κλείσεις ραντεβού στον οφθαλμίατρο το αμέσως επόμενο πρωί. Hello! Υπάρχει και τεχνητό φως που ελέγχεται και βγαίνει από κάτι μηχανήματα που λέγονται προβολείς!!! Σκηνοθετικά δεν τρελάθηκα κιόλας. Κάτι είχα ακούσει και για εφέ, αλλά μάλλον τα πλάνα του οφθαλμίατρου που προανέφερα, δεν με άφησαν να τα δω. Δεν ξέρω που ήταν ο σκηνοθέτης όταν γινόταν και το μοντάζ, αφού αν και δεν είμαστε όλοι Κουτσογιαννόπουλοι, μερικά πράγματα τα βλέπουμε διάολε. Τρανταχτό παράδειγμα τα ρούχα του Βασίλη Ρίσβα, ο οποίος υποδύεται έναν ψιλικατζή. Βασίλη συγνώμη, αλλά θα τα πω. Ρε παιδιά, το πουκαμισάκι και το γιλεκάκι είναι η επίσημη στολή του ψιλικατζή στην πρωτεύουσα; Ε, δεν εξηγείται αλλιώς δηλαδή. Έχε χάρη που δεν είναι Τότσικας ο Ρίσβας και κοιτάς άλλα πάνω του! Ενδυματολογικά συν: Οι γραβάτες του Πουλικάκου, τα φορέματα της Βασιλακοπούλου, το στιλ του Ζαχαράκη και της κας Ρουσέα.
Η υπόθεση είχε να δώσει πολλά, οι περιττές σκηνές όμως με κούρασαν απίστευτα. Εντάξει είναι ένα ζευγάρι που θέλει να κάνει παιδί, αλλά είναι ανάγκη να βλέπουμε πόσες φορές γίνεται το μοιραίο; Εκτός αν έγραψε και σκηνοθέτησε ο Παπακαλιάτης και μας το κρατάτε κρυφό ρε παιδιά. Άσε που η πρωταγωνίστρια είχε ένα κόλλημα με τα ψάρια. Ε, είναι να έχεις ορέξεις με τέτοιο πράγμα συνέχεια; Άντρες όμως, τι να πεις. Και σε βόθρο να ήταν, εκεί θα το είχαν το μυαλό τους.
Είναι κρίμα πάντως γιατί δεν δόθηκε η ευκαιρία στους ηθοποιούς να δείξουν πόσο καλοί είναι. Για το Βασίλη Ρίσβα δεν θα αμφιβάλω ούτε στην άλλη ζωή, αλλά για τους υπόλοιπους κρατάω πισινές. Εκτός από την καταπληκτική Τζένη Ρουσέα, τον Δημήτρη Πουλικάκο που ξέρουμε τι αξίζει, την Ρουμπίνη Βασιλακοπούλου και τον Λαέρτη Μαλκότση. Κι εδώ έρχεται η ώρα του Αποστόλη Τότσικα. Κάθε φορά που τον βλέπω θέλω να βγάλω τα μάτια μου με τα ίδια μου τα χέρια, μου προκαλεί τάσεις αυτοκτονίας, πώς το λένε; Ακόμα και το «Οκ» χάλια το λέει, ενώ ο Ρίσβας δυο φορές έβηξε, και οι δυο άξιζαν για Όσκαρ. Και μη με πεις προκατειλημμένη φίλτατε αναγνώστη. Δεν είμαι η μόνη που το πιστεύει. Πάλι καλά που δεν αυτοκαταστράφηκε το υλικό και καταφέραμε να δούμε την ταινία να λες.
Από την άλλη ίσως είχα μεγάλες προσδοκίες, επειδή ό,τι αγγίζει ο Βασίλης Ρίσβας γίνεται χρυσός. Μάλλον ξέχασα πως το σενάριο ανήκε σε άλλα χέρια κι από ό,τι φάνηκε, τα ξένα χέρια είναι μαχαίρια. Μου άρεσαν οι σκηνές με τα «κοράκια» στον κήπο με τον Κώστα Ζαχαράκη να δίνει ρέστα ως αρχικοράκι του Γραφείου Τελετών «Ο Βαρκάρης», η πρωταγωνίστρια Ηλέκτρα Τσακαλία που θυμίζει κάτι από Σάλμα Χάγιεκ, η γλυκύτητα του Λαέρτη Μαλκότση ως αστυνόμος Μπεκάκης, και φυσικά η ΚΥΡΙΑ Τζένη Ρουσέα που ευτυχώς, έδωσε την αίγλη της στην ταινία.
Γενικά πάντως, είναι μια ταινία που βλέπεται ευχάριστα αρκεί να μην περιμένεις να δεις όσα υπόσχεται το τρέιλερ. Να την δεις σίγουρα φίλτατε αναγνώστη αν έχεις γούστο και σου αρέσουν οι δοκιμασμένες και παλιές καραβάνες. Α, και αν είσαι δεκαπέντε χρονών και κόβεις φλέβες για τον Τότσικα (και μόνο που λέω το όνομά του ανατριχιάζω). Εγώ επειδή έχω γούστο την είδα για τον Βασίλη Ρίσβα.
Να μη την δεις αν… έχεις κάτι καλύτερο να κάνεις. Γενικά όμως να την δεις γιατί είμαστε Έλληνες και στηρίζουμε τέτοιες προσπάθειες. Δεν θα κάνεις εσύ το ψυχικό. Το έκανε ο Κλεάνθης Δανόπουλος που «γύρισε» εκεί την ταινία.
Ατάκα της ταινίας : «Κάνε στην άκρη ερασιτέχνη κολεξιονέρ πτωμάτων», Κώστας Ζαχαράκης
