Γράφει ο Αθανάσιος Τσακνάκης
Το σαλάμι, κατά κοινή ομολογία, είναι ένα ιδιαίτερα ορεκτικό μεζεδάκι. Όσο πιο ωραίο και υγιεινό και πικάντικο είναι, τόσο περισσότερο ανοίγει την όρεξη των καλοφαγάδων. Εάν, όμως, επιχειρήσουμε να το καταβροχθίσουμε μονοκόμματο, τότε ή θα πνιγούμε ή θα δηλητηριαστούμε ή θα βαρυστομαχιάσουμε. Μπορεί, επίσης, μετά την πρώτη δαγκωματιά, να μπουχτίσουμε και να μας κοπεί η όρεξη και να το αφήσουμε στην ησυχία του. Όσοι, λοιπόν, γνωρίζουν από σαλάμι, προτιμούν να το τεμαχίζουν σε πολλά μικρά κομμάτια και, στην συνέχεια, να τα τρώνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μέχρι να το εξαφανίσουν ολόκληρο. Σωστά;
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω πόσοι Ξανθιώτες κατέχουν τα μυστικά τής σωστής σαλαμοφαγίας, αλλά νομίζω ότι έχω καταλάβει αρκετά καλά πόσοι δεν τα γνωρίζουν καθόλου: οι εκδότες των τοπικών εφημερίδων μας!
Η Ξάνθη μας, ανάμεσα στα τόσα προτερήματα που διαθέτει, έχει την μεγάλη τύχη να αποτελεί την έδρα πολλών τοπικών εφημερίδων. Χωρίς καμία κολακευτική διάθεση, θα ισχυριζόμασταν ότι, ως προς την ποιότητά τους, οι ξανθιώτικες εφημερίδες ξεπερνούν κατά πολύ τον μέσο όρο των ελληνικών (και πολλών ξένων) επαρχιακών εφημερίδων. Η καθημερινή ύλη τους εξυπηρετεί την δημοκρατική πολυφωνία, προωθεί τον ωφέλιμο διάλογο, συμβάλλει στην διάδοση ενός πλήθους πολύτιμων ιδεών και τροφοδοτεί με πλούσιο υλικό το ποικίλο πολιτιστικό, πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι τής πόλης μας. Φυσικό είναι, ωστόσο, μέσα σε ένα τόσο ευρύ ζυμωτήρι απόψεων και ιδεών, να εμφανίζονται πολιτικοί διαξιφισμοί, ιδεολογικές αντιπαλότητες και δημοσιογραφικές συγκρούσεις. Όλα τούτα είναι χαρακτηριστικά τού σκεπτόμενου ανθρώπινου γένους. Αν όλοι μας συμφωνούσαμε πάντοτε σε όλα, τότε θα μοιάζαμε περισσότερο με κάμπιες ή με μυρμήγκια, και όχι με νοήμονες ανθρώπους. Η θέση, η αντίθεση και η εμφάνιση τής νέας θέσης κινούν τον πανανθρώπινο πολιτισμό και εξασφαλίζουν την επίγεια πορεία τού ανθρώπινου γένους. Χωρίς αυτές δεν υπάρχει μέλλον ούτε ελπίδα βελτίωσης ούτε ζωή.
Οι ξανθιώτικες εφημερίδες, λοιπόν, συμβάλλουν σημαντικά στην εξασφάλιση τού πολιτικού, πολιτιστικού και κοινωνικού μέλλοντός μας, το οποίο εξυφαίνεται και μέσα από τις διάφορες ιδεολογικές συγκρούσεις τους. Αν, λοιπόν, βρεθεί κάποιος και θελήσει να μας αποστερήσει το μέλλον μας, τότε οπωσδήποτε θα φροντίσει να βλάψει με κάθε τρόπο τον τοπικό τύπο μας, δηλαδή την φωνή μας. Σωστά;
Αν, τώρα, παρομοιάσουμε τον τοπικό τύπο μας με ένα σαλάμι, και τον υποτιθέμενο καταστροφέα μας με έναν καλοφαγά, μήπως μπορείτε να φανταστείτε ποια μέθοδο θα ακολουθήσει ο δεύτερος προκειμένου να κατασπαράξει τον πρώτο; Νομίζω ότι μαντέψατε πολύ σωστά: θα επιλέξει την μέθοδο τού κατατεμαχισμού σε μικρά κομμάτια, τα οποία, όπως προείπαμε, τρώγονται πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Θα ήθελαν ποτέ οι αγαπητοί εκδότες των τοπικών εφημερίδων μας να θεωρηθούν φέτες σαλαμιού; Ή πιστεύουν ότι, αφού αρχίσει η φαγωμάρα, θα υπάρξουν φέτες που δεν πρόκειται να κατασπαραχθούν;
Αντί, λοιπόν, να παρασύρονται από επίδοξους σαλαμοφάγους και να συμβάλλουν ακούσια στην σταδιακή μείωση τού αριθμού των τοπικών εφημερίδων, θα ήταν επωφελέστερο και δημιουργικότερο να φρόντιζαν να αυξήσουν τον αριθμό των αναγνωστών τους. Αντί να ανοίγουν την όρεξη των καλοφαγάδων, στρεφόμενοι ο ένας εναντίον τού άλλου, ας καθίσουν γύρω από ένα τραπέζι (πριν βρεθούν επάνω στο τραπέζι) και ας μιλήσουν σαν κύριοι, γιατί εμείς, οι αναγνώστες τους, τους χρειαζόμαστε όλους. Όλους ανεξαιρέτως! Και συμφωνεί μαζί μας και ο παππούς μας, ο φιλόσοφος Διωτογένης ο Πυθαγόρειος: «Πώς ο ανθρώπινος βίος θα ήταν οσιότατος και νομιμότατος; Πρώτα, εάν κάποιος δεν είναι βιαστικός και δεν ορμά προς τα δικαστήρια, αλλά τα αναβάλλει για πολύ χρόνο, και επιμένει να ζητά εξώδικη επίλυση των διαφορών εκεί όπου ο αντίδικος ζητά δίκη, και εάν εκτιμά με ακρίβεια την ξένη ζημία και με μετριοπάθεια την δική του, διότι είναι δείγμα μετριοπαθέστερου ήθους να ρυθμίζεις μόνος σου τις διαφορές σου, και να μην λυπάσαι τόσο για την ζημία, όσο για την ντροπή, γιατί είναι χαρακτηριστικό φαύλου ήθους να θλίβεσαι για τα χρήματα, και αγαθού ήθους να θλίβεσαι για την ντροπή και την ατίμωση».
