Γράφει ο Μητροπολίτης μας κ.κ. Παντελεήμων
Σαν πελώρια κύματα τα πλήθη της Ιερουσαλήμ τρέχουν να υποδεχθούν το Μεσσία. «Ωσαννά! ωσαννά!», ξεσπούν ουρανομήκεις οι ζητωκραυγές. Δόξα και τιμή στο Σωτήρα που φθάνει. «Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου». Ο Χριστός όμως γνωρίζει πόσο θολές είναι οι πηγές του ενθουσιασμού του όχλου, πόσο επιφανειακά τα αισθήματά του. Τα γεγονότα που ακολούθησαν υπογράμμισαν με αφάνταστη τραγικότητα την αλλοπρόσαλλη και εγωπαθή ψυχολογία των μαζών. Όταν είδαν ότι τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως περίμεναν, ότι ο Ιησούς δεν ανακηρύχθηκε βασιλιάς, ο ενθουσιασμός τους μεταβλήθηκε σε αποκαρδίωση και περιφρόνηση. Οι πολλοί τον εγκατέλειψαν, αρκετοί δεν δίστασαν να σμίξουν τις φωνές τους με τους φανατικούς εχθρούς Του μπροστά στον Πιλάτο: «Άρον, άρον, σταύρωσον αυτόν». Αυτή η ψυχολογία των μεταπτώσεων δεν υπήρξε αποκλειστικότητα των Εβραίων. Χαρακτηρίζει λαούς και πρόσωπα. Τραγικές μεταπτώσεις ταλαιπωρούν την ψυχή μας και σε πολλές φάσεις της θρησκευτικής μας ζωής.
Όταν από τη μια μεριά ευλογούμε το Θεό και έπειτα πάνω στην εργασία μας, καταπατούμε το νόμο Του, δεν βαδίζουμε στα ίχνη του ιουδαϊκού όχλου; Όταν σήμερα οικογενειακώς υμνούμε την αγάπη Του και αργότερα, πάνω στα θέματα της περιουσίας, της ρυθμίσεως των διαφόρων οικογενειακών ζητημάτων, αφήνουμε να μας κατευθύνουν οι εχθροί Του – το πείσμα και το μίσος – δεν κάνουμε το ίδιο; Όταν αυτή την εβδομάδα προσκυνούμε το Σταυρό και τα Πάθη του, και τις άλλες ρίχνουμε στο βόρβορο την ψυχή μας, που την έπλυνε με το τίμιο Αίμα Του, δεν παρουσιάζουμε ανάλογη φρικτή εικόνα μεταπτώσεων; Όταν σήμερα υψώνουμε ικετευτικά τα βλέμματά μας στο Νυμφίο, και αργότερα τα εκτοξεύουμε γεμάτα φλόγες οργής εναντίον των αδελφών μας, που είναι αδελφοί του Χριστού, μέλη του μυστικού Σώματός Του, δεν κάνουμε κατ’ ουσίαν κάτι παρόμοιο; Όταν από τη μία μεριά το χέρι μας κράτα πανηγυρικά τα βάγια η τη λαμπάδα της Αναστάσεως, και κατόπιν στην καθημερινή βιοπάλη παίρνει το ψεύτικο μέτρο, τον παράνομο τόκο, την πέννα της συκοφαντίας για να μουντζουρώσει την υπόληψη του άλλου, δεν μιμούμεθα ουσιαστικά την άθλια στάση των εβραϊκών μαζών;
Ακόμη κι’ αυτοί που πιστά ακολούθησαν το Χριστό, οι μαθητές, οι απόστολοί Του, παρουσίασαν πτώσεις. Ο Πέτρος και ο Θωμάς προς στιγμήν λύγισαν, αλλά οι μεταπτώσεις τους δεν εξελίχθηκαν σε μόνιμη πτώση. Στις κρίσιμες στιγμές ο Χριστός τους βοήθησε να συναισθανθούν, να συνέλθουν. Θα κάνει το ίδιο και με μας, εφόσον στο βάθος η αγάπη μας κι η εμπιστοσύνη μας στρέφονται σ’ Εκείνον και όχι στα όνειρα του συμφεροντολόγου εαυτού μας. Ας μιμηθούμε αδελφοί τον ευγνώμονα ληστή που άνοιξε τον παράδεισο, βάζοντας ως κλειδί του το «Μνήσθητί μου Κύριε».
