όνειρα φυλακισμένα
σε ατσάλινα κελιά
σάπια λόγια μπερδεμένα
ανελέητα θεριά
σκέψεις καταχωνιασμένες
σε πηγάδια σκοτεινά
και ελπίδες σαλεμένες
στου θανάτου την βορά
μάτια που κοιτούν χαμένα
δίχως ίχνος λογικής
πλάσματα απελπισμένα
θύματα γενετικής
μηχανάκια κουρδισμένα
σ εξοντωτικούς ρυθμούς
σώματα αποχαυνωμένα
σ’ ανελέητους καιρούς
τούτη είναι η κοινωνία
δημιούργημα τρελών
βέβαιη αυτοκτονία
κεκλεισμένων των θυρών.
Σοφία Παπαδοπούλου
