Επί σειρά ετών, ίσως και δεκαετιών, πάντοτε κατά τον μήνα Δεκέμβριο, οι εφημερίδες και τα περιοδικά, άλλοτε μόνον τα έντυπα, σήμερα πλέον και τα ψηφιακά, δημοσιεύουν άρθρα υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Χριστούγεννα χωρίς Χριστό». Μέσα από αυτά τα εγερτήρια κείμενα, ευσυνείδητοι κληρικοί και λαϊκοί, από εκείνους τους σπάνιους, που δεν συνηθίζουν να υποκρίνονται ή να αμφιταλαντεύονται λικνιστικά μεταξύ Χριστού και Καίσαρα, επιχειρούν να αναδείξουν το φαινόμενο τού αποχριστιανισμού των Χριστουγέννων και τής μετατροπής τής εν λόγω μεγάλης θρησκευτικής εορτής σε έξαλλη υπερκαταναλωτική πανήγυρη, στην οποία πρωταγωνιστούν αγέλες άπληστων καταναλωτών και πλήθη φωσφοριζόντων καταναλωμάτων.
Οι επαναλαμβανόμενες προειδοποιήσεις των προαναφερομένων αρθρογράφων, καίτοι διατυπώνονται κυρίως με όρους θεολογικούς, θίγουν εμμέσως, αλλά σαφώς, και ένα σοβαρό κοινωνικό και πολιτικό ζήτημα, εκείνο τής ύπουλης απαξίωσης των σεπτών παραδόσεων τού ελληνικού έθνους και τής συγκεκαλυμμένης υποβάθμισης τής ιδιοπροσωπίας τού ελληνικού λαού. Ωστόσο, σε μία εποχή βαθύτατης παρακμής και εκούσιας κακοδαιμονίας, οι φωνές των φωτισμένων εξακολουθούν να είναι «φωνές βοώντων εν τη ερήμω» και εξακολουθούν να αδυνατούν να αφυπνίσουν όσους διακατέχονται από «σκοτασμό νοός, αναλγησία ψυχής και πώρωση καρδιακή».
Απεικάζοντας επιτυχώς τόσο τα «Χριστούγεννα χωρίς Χριστό», όσο και την έναντι τής επίσημης θρησκείας προκλητική αδιαφορία τής πλειονοψηφίας όσων επιλέγουν να δηλώνουν ότι είναι «χριστιανοί», η παραδοσιακή φάτνη τής κεντρικής πλατείας τής πόλης μας είναι μία «χριστουγεννιάτικη φάτνη χωρίς Χριστό». Το ερώτημα, που τίθεται εδώ, δεν είναι ποιοί και γιατί αποφάσισαν να μην τοποθετήσουν ή να εξαφανίσουν το άγαλμα τού Θείου Βρέφους, αλλά το πόσοι αντιλήφθηκαν τούτη την εξόφθαλμη προσβολή τής δεύτερης μεγαλύτερης ορθόδοξης χριστιανικής εορτής, καθώς και το πώς αντέδρασαν ως νομοταγείς Έλληνες και ως αληθινοί χριστιανοί. Με άλλα λόγια: η θρησκευτική ευαισθησία των χριστιανών τής Ξάνθης είναι υπέρτερη, ισοδύναμη ή μειονεκτική σε σχέση με την καταναλωτική – ή όποια άλλη – «ευαισθησία» τους;
Εάν, ωστόσο, αναγκαστούμε να δεχτούμε ότι επιδοτείται η περιφρόνηση προς τα Χριστούγεννα – όλα είναι πιθανά στις θλιβερές ημέρες μας – και ότι ο Δήμος μας επιδιώκει κάποια τέτοια επιδότηση, πράγμα που μάλλον κανείς δεν θα ήθελε ούτε καν να υποθέσει, τότε γιατί τοποθετήθηκε η φάτνη κάτω από το ρολόι τής κεντρικής πλατείας; Γιά «πλάκα»; Εάν, αντιθέτως, εξακολουθούμε να τιμούμε τα Χριστούγεννα, ως απαράγραπτη έκφραση τής ορθόδοξης πίστης, αλλά και ως ρωμαλέα έκφανση τής πατροπαράδοτης θρησκευτικότητας των Ελλήνων, τότε γιατί ενισχύουμε – έστω αφελώς – τον αποχριστιανισμό τους; «Τί λοιπόν προσθήκας αμαρτημάτων προστίθεμεν επί αμαρτήμασι χαλεποίς;» (Θεόδωρος Στουδίτης, «Επιστολές», 20).
Αθανάσιος Τσακνάκης
12/12/2017
