Στη σημερινή ευαγγελική περικοπή είναι συμπαθής η περίπτωση του Ιουδαίου άρχοντα, που έχοντας τηρήσει από τη νεότητα του όλες τις εντολές του Νόμου, ρωτά τον Ιησού τι του μένει ακόμη για να εξασφαλίσει την αιωνιότητα. Η απάντηση του Χριστού είναι καταλυτική, γνωρίζοντας τι κρατά συνήθως τον άνθρωπο γερά δεμένο στην γη: «Ένα ακόμη σου λείπει. Πούλησε όλα όσα έχεις και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, και έτσι θα έχεις θησαυρό κοντά στον Θεό, και έλα να με ακολουθήσεις».
Δε χωράει αμφιβολία ότι ο Ιουδαίος αυτός άρχοντας ήταν ευσεβής άνθρωπος, εφόσον τηρούσε τον Νόμο και είχε μέσα του την επιθυμία της τελειότητας. Ο λόγος όμως της Π. Διαθήκης καταλήγει, ολοκληρώνεται και κορυφώνεται στο Χριστό, ο οποίος αποκαλύπτει την απόλυτη απαίτηση του Θεού προς τον άνθρωπο.
Η απαίτηση αυτή δεν συνίσταται μόνο στην τήρηση κάποιων βασικών εντολών, αλλά στην πλήρη αποδέσμευση όλου του ανθρώπου από τα γήινα και την ένωσή του με τον Θεό. Η στάση του Ιουδαίου που λυπήθηκε βαθύτατα για την υπόδειξη του Χριστού και έφυγε μη μπορώντας να την ακολουθήσει, δείχνει πόσο δύσκολο είναι να δοθεί κανείς ολοκληρωτικά στο Θεό. Μαρτυρεί επίσης πόσο εύκολο είναι να δημιουργηθεί μια ψεύτικη ικανοποίηση μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου, ικανοποίηση που προέρχεται από την τήρηση ορισμένων, έστω βασικών εντολών.
Πιστεύει κανείς ότι εξόφλησε τους λογαριασμούς του με τον Θεό με το να τηρήσει μερικές τυπικές διατάξεις, με το να ακολουθήσει κανονικά όλες τις νηστείες, με το να εκκλησιάζεται συχνά, με το να μην είναι παραβάτης των βασικών εντολών.
Σε μια κρίσιμη όμως στιγμή της ζωής του που καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον Θεό και στα χρήματά του, τις ανέσεις του, δεν θυσιάζει τίποτε απ’ όλα αυτά, αποκαλύπτοντας έτσι ότι η θρησκευτικότητά του καλύπτει μόνο ένα μέρος της ζωής του και όχι στο σύνολό της, και όχι όλο το βάθος της, ότι συνίσταται στην ανώδυνη τήρηση των εντολών και όχι στην οδυνηρή υποταγή του όλου ανθρώπου στην απόλυτη απαίτηση του Θεού.
Ο Χριστός δεν κατηγορεί τον ευσεβή συνομιλητή του Ιουδαίο για ο,τι έκανε, αλλά για ο,τι παρέλειψε να κάνει. Δεν τον κατακρίνει για τις αρετές του, αλλά γιατί βλέπει ότι αυτές δεν εντάσσονται στο ολοκληρωτικό δόσιμο του στον Θεό, αλλά είναι μεμονωμένες εκδηλώσεις της ζωής του, αν και κατά πάντα σωστές και αξιέπαινες.
