Γράφει ο Ιχτσάν Αχμέτ Κεχαγιά
Εκφράζω ορισμένες σκέψεις οι οποίες δεν έχουν στόχο ούτε να προσβάλλουν, ούτε να δυσφημίσουν μα ούτε και να διαφημίσουν κανέναν.
1. Η χώρα μας έχει πάρει τέτοια κατρακύλα, ενώ οι κυβερνώντες έχουν πάθει τέτοια αναλγησία που απ’ ότι φαίνεται ο λαός δεν θα αργήσει να ξαναδιώξει τον Βασιλιά.
2. Ο μόνος τρόπος να αποκτήσει πλεόνασμα η χώρα είναι να έχουμε ισχυρή ιδιωτική οικονομία και σταθερή κρατική πρωτοβουλία, ένα κράτος οικονομικά εύρωστο. Αυτό επιτυγχάνεται με σταθερούς φορολογικούς νόμους που θα είναι δίκαιοι και θα αντικατοπτρίζουν μέρος της φορολογικής συνείδησης του πολίτη. Λόγω της ληστρικής συμπεριφοράς επί σειρά ετών, ο πολίτης αναγνωρίζει το κράτος ως τον ακριβότερο μεσάζοντα που τελευταία θυμίζει και εκβιαστική συμμορία. Φορολογική συνείδηση σημαίνει ότι πρέπει να γίνουν τέτοιες προεργασίες, έτσι ώστε ο πολίτες να θεωρεί και δικαίως, ότι αυτό το συγκεκριμένο ποσό, είναι του κράτους και πρέπει να του αποδοθεί για να έχει ο καθένας την ευημερία του. Και αυτό το ποσό θα το παραδίνει μόνος του και την στιγμή που προκύπτει. Επειδή ο Λαός δεν είναι βλάκας, όταν του ζητάς, σε καθεστώς ανεργίας και ανέχειας, να σου δώσει μόνο σαν ΦΠΑ το 1/4 και μαζί τα άλλα βερεσέδια και με σχεδόν ανύπαρκτες παροχές, ουσιαστικά του ζητάς να σου δώσει τα παραπάνω απ’ τα μισά από το υστέρημα του, δίχως εσύ σαν κράτος να έχεις καρφώσει ούτε μια καρφίτσα, δεν θα τα δώσει ούτε από φορολογική υποχρέωση μα ούτε και απ’ την καρδιά του, αλλά θα τα δώσει με συνείδηση ότι τα δίνει στον κλέφτη. Το κράτος πρέπει να είναι ο πατέρας των πολιτών. Όταν ο πατέρας “το κράτος” κλέβει και τα παιδιά “οι πολίτες” κινδυνεύουν να γίνουν κλέφτες. Γι’ αυτό αγαπητοί αρμόδιοι, πριν από τους φόρους, η καθιέρωση φορολογικής συνειδήσεως στους πολίτες είναι μεγάλη υπόθεση.
3. Αν θυμάται κανείς την μετάβαση από τον “υπαρκτό σοσιαλισμό ή κουμμουνισμό” στον καπιταλισμό, ιδίως στα κοντινά μας όπως στην Βουλγαρία, θα θυμάται επίσης ότι έγιναν ενέργειες πρώτα να υποτιμηθούν τα πάντα, μέχρις εξευτελισμού, έτσι ώστε όλα πουλήθηκαν σε εξευτελιστική τιμή, τα εργοστάσια, το ένα έκλεινε μετά το άλλο ή πουλιόταν και όταν οι αετονύχηδες κατάφεραν να τα γυρίσουν τα πράγματα προς το μέρος τους, τότε έκαναν το περίφημο πέρασμα στην “δημοκρατία”. Η σημερινή κατάσταση της χώρα μας, μου θυμίζει κάπως αυτές τις εποχές. Απορώ εμείς σε ποιο καθεστώς θα κάνουμε μετάβαση.
4. Όταν κάποτε κάποιος από τους ιθύνοντες είχε πει “δεν υπάρχει σάλιο”, εγώ το είχα εκλάβει ως σαν να εννοούσε ” δεν υπάρχει χρήμα”. Τελικά μου φαίνεται (ή απεδείχθη;) πως προειδοποιούσε ότι δεν θα μπορούν να ελαφρύνουν τον πόνο που θα μας προκαλούν οι ίδιοι τους.
5. Αφού λοιπόν είναι διαπίστωση όλων ότι το πολίτευμα έχει εγκλωβιστεί, ενώ οι εκλογές είναι ένα αναμενόμενο του τύπου “μια απ’ τα ίδια” και η χώρα βρίσκεται σε μια απ’ τις χειρότερες φάσεις της, από την άλλη η κυβέρνηση δεν έχει την νομιμοποίηση από τον Λαό “εντολέας” να λαμβάνει τέτοια μέτρα και αυτό φαίνεται τόσο απ’ τον πανικό όσο και απ’ την έλλειψη αποφασιστικότητας (εδώ θα εξαιρέσω βέβαια την αποφασιστικότητα της στην εύκολη λύση του τύπου “αν πονάει το κεφάλι κόψε το να μην πονάει!”, ήτοι της απεριόριστης επιβολής και επιδρομής φόρων και εισφορών), τότε άραγε τι πρέπει να γίνει; Προς τούτο κάνω την εξής σκέψη: σε χώρες όπου έχουμε βασιλεία, η εγγύηση του πολιτεύματος είναι ο βασιλιάς, ενώ σε χώρες όπου έχουμε δημοκρατία, η εγγύηση του πολιτεύματος είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Σε αυτήν την κρίσιμη στιγμή, μπορεί ο Πρόεδρος να καλέσει τους αρχηγούς όλων των κομμάτων και με το κύρος που τον περιβάλλει να τους κάνει να δεχθούν ότι η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, από τώρα και στο εξής και μέχρις εξόδου από την κρίση, από μία “κυβέρνηση εθνικής ανάγκης” την οποία θα συγκροτήσει ο ίδιος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η οποία Κυβέρνηση μέσα στα πλαίσια της συνεννόησης του Προέδρου με τους αρχηγούς θα λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από το Εθνικό Κοινοβούλιο και θα έχει σαν στόχο την έξοδο από την κρίση. Εάν τώρα ο Πρόεδρος δεν νιώθει αυτήν την ευστροφία, ιδίως όσον αφορά στην εύστοχη επιλογή των προσώπων για την νέα κυβέρνηση ή εάν δεν νιώθει καν ικανός προς τούτο (διότι και αυτό είναι ανθρώπινο) να παραιτηθεί και να οδηγηθεί η χώρα σε νέα λαϊκή εντολή, ώστε να προκύψουν νέα όργανα με γνώμονα τα νέα δεδομένα.
6. Μέχρι σήμερα στην χώρα μας την εξουσία την ασκούσαν και την ασκούν (κατά τα διατυμπανιζόμουνα) οι γκουρού της πολιτικής, οι γκουρού της οικονομίας και πάει λέγοντας, με συνέπεια να πλανάται η εντύπωση ότι άμα χαθούν αυτοί οι ειδήμονες, ζήτω που καήκαμε. Έχοντας αναθέσει την ευθύνη της χώρας σε ειδήμονες φθάσαμε σήμερα ενώπιον εξαθλίωσης και στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. Δεν νομίζετε ότι μπορεί να είναι καιρός να δοκιμάσουμε τους ατζαμήδες.
7. Εάν εκείνοι που οδήγησαν την Ελλάδα στο εκτελεστικό απόσπασμα, με συνέπεια σήμερα ο Ελληνικός Λαός να είναι αντιμέτωπος ακόμη και με συνέπειες που θυμίζουν την εποχή της κατοχής, αισθάνονται ως “αυτόκλητοι”, διότι καμία εξουσία δεν έχει την νομιμοποίηση να λαμβάνει τέτοια μέτρα, να βγάλουν την χώρα από το αδιέξοδο, σπεύδοντες προς τούτο, είτε για να κουκουλώσουν ουσιαστικά τις αμαρτίες τους, είτε να άρουν τις συνέπειες των εγκλημάτων τους για να επωφεληθούν από την “έμπρακτη μετάνοια τους”, τότε ας μην λησμονούν πως αυτός ο λαός που έτυχε να τον αξιώσει ο Θεός να ζει στην χώρα που είναι από τα καλύτερα γεωγραφικά φιλέτα της γης (ακόμη και αν αποδειχθεί μυθεύματα η ιστορία με τους υπόγειους θησαυρούς του Αιγαίου ή οποιοιδήποτε άλλου μέρους μας), δεν αξίζει τέτοια κατάντια. Είναι μεγάλο αμάρτημα να είναι πλέον “έμπρακτη” κυβερνητική θέση (με απουσία ουσιαστικά αντίθετης), ότι μονάχα η εξαθλίωση του Ελληνικού Λαού θα βγάλει την χώρα από την “κρίση”. Τότε για ποίου κρίση μιλάμε. Είναι σαν να λέει κάποιος υπουργός παιδείας: “ας μην ήταν οι μαθητές τότε θα δείτε πως θα είχα επιλύσει το θέμα της παιδείας”.
8. Αν σήμερα η κυβέρνηση κρίνει ότι το δημόσιο είναι διογκωμένο σε σχέση μ’ αυτό που έπρεπε να είναι, αυτό οφείλεται σε χειρισμούς της ιδίας της κυβερνήσεως και των προηγούμενων κυβερνήσεων μα και στην σιωπή των άλλων κομμάτων και όλου του κοινοβουλίου. Αν ανάμεσα στα μέτρα που πρέπει να ληφθούν είναι και η συρρίκνωση του δημοσίου κατά συνέπεια η μείωση του προσωπικού, εκεί δεν πρέπει να μείνει αμέτοχη και η παραπάνω διάσταση. Δεν μπορεί δηλαδή να απολύεται εκείνος που εντάχθηκε στο δημόσιο επιλεγείς με αδιάβλητες διαδικασίες για αυτόν τον σκοπό και να καταλαμβάνει αυτήν την θέση εκείνος που τοποθετήθηκε απ’ το παράθυρο, είτε επειδή κάποιοι αιρετοί οι επίδοξη να είναι αιρετοί είχαν ανάγκη να γίνει σουρωτήρι ο Νόμος Πεπονή, είτε επειδή ο κάθε βουλευτής έπρεπε να έχει παρατρεχάμενους για να του μαζεύουν ψήφους και να τους αμείβει το Ελληνικό Δημόσιο (εγώ και εσύ). Είναι απλό. Αν είναι να απολύσετε, μην απολύσετε τους δικαιωματικά κατέχοντες τις θέσεις, αλλά εκείνους που έχουν μπει στο Ελληνικό Δημόσια έξω από τις αδιάβλητες διαδικασίες με την διαδικασία του βολέματος (η μόνη περίπτωση έχει κάποια βάση η λογική του “μαζί τα φάγαμε”). Τι τους θέλουν τους 300 και, αστυνομικούς να φυλάνε τους βουλευτές. Με την ίδια λογική όλοι έχουμε κινδύνους ζωής και τι να κάνουμε, ο κάθε επαγγελματίας να έχει και τον προσωπικό του φρουρό; Από εκεί λοιπόν θα ξεκινήσεις να μειώνεις το διογκωμένο δημόσιο. Είναι άδικο και προκλητικό απέναντι στον έλληνα που υποφέρει, να του αφαιρείς το δικαίωμα στην εργασία, και να διατηρείς στην δουλειά τον βολεμένο οικείο του πολιτικού. Μην ξεχνάμε ότι μέχρι πρόσφατα οι βουλευτές είχαν θεσμοθετημένο δικαίωμα να μονιμοποιούν οικείους τους σε βάρος της εθνικής οικονομίας. Τα βουλευτικά γραφεία λειτουργού ως ΚΕΠ. Τότε τι τα θέλουμε τα ΚΕΠ. Απλά επειδή είναι πολύ δύσκολο να καλλιεργείς ιδέες και να καταστρώνεις σχέδια, ενώ είναι πολύ ποιό εύκολο να κάνεις ένα δεύτερο ΚΕΠ, να προσλαμβάνεις πότε τον έναν, πότε την άλλην και να κάνεις πελατειακή σχέση. Το άλλο είναι απλά εθνικό καλό και δεν φαίνεται. Είναι καιρός οι θεσμοί να εξορθολογιστούν και να μπουν στην κανονική τους διάσταση.
9. Το να προσφέρει κανείς εις την πατρίδα παραπάνω από αυτό που του αναλογεί είναι θυσία. Η θυσία μπορεί να φθάσει μέχρι και εις την αυτοθυσία, όταν αυτό είναι αναγκαίο. Πότε λοιπόν είναι αναγκαίο να κάνει κανείς θυσίες και αυτοθυσίες υπέρ της πατρίδας θα το δείξουν οι περιστάσεις.
Μια από αυτές τις περιστάσεις είναι και εκείνη η περίπτωση όπου η χώρα βρίσκεται υπό απειλή και δη εξωτερική επίθεση η οποία να τείνει να άρει την εθνική κυριαρχία. Ενώπιον τοιαύτης απειλής, έχει συμβεί, πότε να υπάρχει άνευ όρων παράδοση, είτε επειδή κάποιοι θέλανε να παραδώσουν την χώρα, είτε επειδή δεν υπήρχε άλλη λύση να σωθούν οι ζωές των ανθρώπων και πότε να προβάλλεται το ΟΧΙ, και να σύρεται όλος ο λαός σε μια γενικευμένη αυτοθυσία και αντίσταση.
Αν σήμερα τα δυσβάστακτα βάρη που επιβάλλονται να επωμισθούμε υπό μορφή ασύμμετρης απειλής από την εξουσία προς τους διοικούμενους, που στο μεγαλύτερο σύνολο τους δεν εμπλέκονται ούτε άμεσα μα ούτε και έμμεσα, ούτε στον υπέρογκο δανεισμό, ούτε στην χρεοκοπία της χώρας μας, καλούμαστε να τα σηκώσουμε επειδή η χώρα είναι ενώπιον εμπόλεμης περιόδου [και αυτό επειδή τέτοιου είδους χαράτσια μόνο σε τέτοιες περιόδους όχι ότι δικαιολογούνται αλλά είναι αναπόφευκτα] (εδώ να προσθέσω ότι δεν έχει σημασία αν αυτός ο πόλεμος είναι οικονομικός και μόνο) ή αν θα ακολουθήσει και τίποτε άλλο, τότε θα πρέπει να μας πούνε οι κυβερνώντες (και οι συγκυβερνώντες) αν θα παραδοθούμε ή αν θα πολεμήσουμε.
Για να σωθεί η χώρα μας από την κρίση προτείνω στην κυβέρνηση:
1. Να παραδεχθεί ότι δεν τα φάγαμε μαζί
2. Να παραδεχθεί ότι τα φάγανε μαζί (όλο το κοινοβούλιο της μεταπολίτευσης, και οι κυβερνώντες υπό στενή και υπό ευρεία έννοια)
3. Να μην επιβάλει έκτακτη εισφορά αφηρημένα στον λαό ο οποίος εξ άλλου είναι αμέτοχος στο βούλιαγμα της χώρας μας.
4. Να επιβάλει έκτακτη εισφορά σεβαστού ποσού για κάθε έτος θητείας τους, σε όλους του διατελέσαντες είτε υπό ευρεία, είτε υπό στενή έννοια κυβερνώντες, δηλαδή στον καθένα που διατέλεσε, Πρόεδρος Δημοκρατίας, Πρωθυπουργός, Υπουργός, βουλευτής, δήμαρχος, νομάρχης, περιφερειάρχης, πρόεδρος ΔΕΚΟ, πρόεδρος ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕ, ΙΚΑ, ΤΕΒΕ, ΟΠΑΠ, ΟΓΑ, ΔΕΗ κλπ φορείς. Εν συνεχεία και εφόσον δεν αρκούν αυτά που θα μαζευτούν να πληρωθεί το εξωτερικό χρέος, να βγει με διάγγελμα ο Πρωθυπουργός να πει στον Ελληνικό Λαό, “Ελληνικέ Λαέ, εμείς μαζέψαμε χρήμα από τους υπεύθυνους, τα οποία όμως δεν μας έφθασαν να ξεπληρώσουμε τα χρέη μας. Τώρα είναι η σειρά σου να συμβάλλεις και εσύ παρότι δεν ευθύνεσαι.”
Τότε να δείτε σώζεται ή δεν σώζεται η χώρα;
