Ομολογώ ότι στην αρχή, μού ήταν συμπαθής ο επικεφαλής της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που με τη συμπεριφορά του, πήρε και τον τίτλο του «φιλέλληνα». Δεν αμφισβητώ ότι – απ΄ αυτά που έμαθα διότι προσωπική γνώση δεν έχω- σε αρκετές ευκαιρίες είπε διάφορα που θα μπορούσαν να ερμηνευτούν και ως φιλελληνικές θέσεις.
Ωστόσο στο μεγάλο , εν εξελίξει, «παιχνίδι» του οικονομικού εξανδραποδισμού της Ελλάδος, δεν έχουν τόσο μεγάλη σημασία αυτά που λέει κάποιος «παράγων» αλλά αυτά που κάνει. Μπορεί ο πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παυλόπουλος υποδεχόμενος τον κ. Γιούνκερ να τόνισε την καθοριστική σημασίας συμβολή του για την παραμονή της χώρας στην Ευρωζώνη. Μπορεί οι εναγκαλισμοί και τα «φιλάκια» του Γιουνκέρ με τον Τσίπρα, αυτή τη φορά να συμπεριέλαβαν και τον Νίκο Παπά. Μπορεί ο Πρόεδρος να δήλωσε ότι η Ελλάδα, όπως φάνηκε από την αξιολόγηση, έπραξε ό,τι της αναλογεί και θα συνεχίσει τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις.
Μπορεί ο κ. Γιουνκέρ να δήλωσε χαρούμενος που επιστρέφει στην Ελλάδα, υπογραμμίζοντας και αυτός πως Ελλάδα και Ευρώπη πάνε μαζί και να επανέλαβε με έμφαση ότι « γι’ αυτό έκανα ό,τι μπορούσα για να αποφευχθεί το Grexit. Ποτέ δεν ακολούθησα την παράλογη λογική όσων ήθελαν η Ελλάδα να απομακρυνθεί από τη ζώνη του ευρώ. Και τελικά ήμασταν εμείς που επικρατήσαμε». Αλλά ολοκλήρωσε τις δηλώσεις του με δυο ΠΟΛΥ μεγάλες μπούρδες που η μια «κορόιδευε» την άλλη :
Μας είπε ότι «Η χώρα τώρα κινείται για να επιστρέψει στην ανάπτυξη. Αυτή είναι η Ελλάδα που μου αρέσει και αγαπώ».
Και μας «κούφανε» με το απόφθεγμά του ότι « Πολλοί έχουν άγνοια για τα προβλήματα των Ελλήνων, ειδικά των αδύναμων» διεκρινίζοντας ότι … . θαυμάζει τις προσπάθειες των Ελλήνων, ιδιαίτερα των αδύναμων.
Δηλαδή: όσο αυτός το έπαιζε …..φιλέλληνας στις δηλώσεις , οι «άλλοι», οι «κακοί» μας έριξαν, με τη συμφωνία της κυβέρνησης, τόσο ξύλο και μας «πήδηξαν» και μας βασάνισαν τόσο πολύ για το καλό μας ώστε να προκύψει η σημερινή Ελλάδα της φτώχιας και της εξαθλίωσης και της ανεργίας και του προσφυγικού καταυλισμού και της ζητιανιάς και της καταπίεσης , η Ελλάδα που του αρέσει και που αγαπά. Και μετά, έπεσε στην αγκαλιά του Τσίπρα και του Παππά και το έριξαν στα φιλιά.
Απορώ με τον αγαπημένο μου φίλο, τον πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο. Που αντί να του ρίξει δυο φάπες και να τον διώξει, τον ευχαρίστησε κι όλας.
Και θα ήθελα κάποιοι απ΄ όλους αυτούς που το παίζουν αγωνιστές έχοντας παραβεί και ξεχάσει όλες τις δεσμεύσεις και προεκλογικές υποσχέσεις, να τον έβαζε τον Γιούνκερ στη λιμουζίνα και να τον έκανε μια βόλτα στην Αθήνα της παρακμής. Στις νεκρές και μολυσμένες μας γειτονιές. Στο λιμάνι του Πειραιά. Στο Ελληνικό. Στο πάρκο μπροστά στο Πνευματικό Κέντρο. Στην Πειραιώς. Στο Γαλάτσι. Στα νησιά. Κι όπου αλλού ματώνει και πεθαίνει η Ελλάδα που του αρέσει και που αγαπά. Και ΕΚΕΙ να φέρει τον Τσίπρα και τον Παππά για να επαναλάβουν τις αγκαλιές και τα φιλιά. Και να παίζει και η μπάντα.
