Έπεσαν οι μάσκες και από την Ευρωπαϊκή Ένωση
Όταν ολοκληρώθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση όλοι οι πολίτες πίστεψαν ότι είχαν πλέον έναν πανίσχυρο οργανισμό που θα τους προστάτευε από κάθε λογής δοσίλογο πολιτικό, από τον κάθε λογής τραπεζίτη καθώς υπήρχε μια ανώτερη αρχή που θα μπορούσαν να προσφεύγουν οι πολίτες. Ακόμη και ένας ανίκανος ή προδότης πολιτικός ( βλέπε Ελλάδα ) δεν μπορούσε να καταστρέψει την χώρα του γιατί θα υπήρχε άνα μαξιλάρι ασφαλείας. Λογάριαζαν χωρίς τον Ξενοδόχο! Τυπικά υπάρχει μια Ευρωπαϊκή Κεντρική τράπεζα η οποία ουσιαστικά διαχειρίζεται τα χρήματα των πολιτών της Ευρώπης. Μάταια πολλοί Έλληνες αλλά και Ευρωπαίοι ειδικοί ζητούσαν να ανοίξει τα ταμεία της η ΕΚΤ και να βοηθήσει την κρίση χρέους των κρατών. Να δανείσει δηλαδή με επιτόκιο 1% τα κράτη και με την καθοδήγηση της να αποφευχθεί η κρίση που διαλύει το κοινωνικό και ανθρώπινο κράτος της Ευρώπης. Τέθηκαν πανηλίθιες δικαιολογίες όπως η μετατροπή της ΕΚΤ σε έναν άτυπο Ευρωπαϊκό δερβέναγα, η μη νομοθετική δυνατότητα να το πράξει και δεκάδες άλλες δικαιολογίες. Αυτό που δεν ειπώθηκε ήταν ότι κανείς πολιτικός και κανένας τραπεζίτης δεν ήθελε τα κράτη να έχουν αυτή την δυνατότητα. Έτσι την προηγούμενη εβδομάδα η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έδωσε την δυνατότητα χαμηλότοκης δανειοδότησης των εμπορικών τραπεζών τριετούς διάρκειας με αποτέλεσμα να αντλήσουν 489 δισ. ευρώ με επιτόκιο γύρω στο 1%. Η συγκεκριμένη κίνηση ήρθε να επιλύσει τα σημαντικά προβλήματα ρευστότητας που αντιμετωπίζουν οι τράπεζες ως αποτέλεσμα του διάχυτου φόβου για την ύπαρξη τοξικών ομολόγων στα χαρτοφυλάκιά τους. Άμεση συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι η…διατραπεζική αγορά να έχει κλείσει ερμητικά για τις ευρωπαϊκές τράπεζες. Υπό αυτό το βάρος η αγωνία για την πηγή από την οποία θα εξασφαλίσουν τα 725 δις. ευρώ που χρειάζονται το 2012 (εκ των οποίων τα 280 το πρώτο τρίμηνο) ώστε να αποπληρώσουν χρέη που λήγουν άγγιζε το κόκκινο. Μέχρι που ήρθε το μαγικό ραβδί της ΕΚΤ επιλύοντας τα άμεσα προβλήματα ρευστότητας των τραπεζών.
Το εναρκτήριο λάκτισμα μάλιστα για την χρήση των εν λόγω πιστώσεων γνωστών και ως μακροχρόνιων πράξεων αναχρηματοδότησης (Longer Term Refinancing Operations, LTROs) το έδωσε ο ίδιος ο διοικητής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας που δήλωσε πως «δεν βλέπουμε να συνοδεύει κάποιο στίγμα τη χρήση των πιστώσεων της κεντρικής τράπεζας: οι διευκολύνσεις μας είναι εδώ για να χρησιμοποιηθούν». Με την παρότρυνσή του το πρώην στέλεχος της Goldman Sachs εξάλειψε τον κίνδυνο να μπουν στην μαύρη λίστα οι τράπεζες που θα προσφύγουν σε αυτές τις πιστώσεις. Ας σημειωθεί ότι οι ιδιωτικές τράπεζες είναι επιχειρήσεις και η επιλογή τους να αγοράζουν ή να διαπραγματεύονται επικίνδυνα τραπεζικά προϊόντα είναι δική τους. Κι όμως όταν χάνουν ζητάνε από τα Κράτη να τους καλύψουν την χασούρα!!! Όταν η Ελλάδα ζήτησε παρόμοια αντιμετώπιση με υποβοήθηση, η Goldman Sachs αλλά και πολλοί άλλοι οικονομικοί οργανισμοί εξέφρασαν την αντίθεση τους θεωρώντας ότι αυτό το γεγονός θα πιστοποιούσε Χρεοκοπία. Δεν ήταν δηλαδή προς το συμφέρον τους με άλλα λόγια ένα κράτος να βγει από την κρίση καθώς θα έχαναν την παχιά αγελάδα που αρμέγουν ( όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και άλλα κράτη ). Η ΕΚΤ όμως κατάφερε με αυτή τη δυνατότητα να προσφέρει στις τράπεζες και μια επιπλέον πηγή κέρδους. Γιατί, τα χρήματα που θα πάρουν από την Φρανκφούρτη θα τα δώσουν στις κυβερνήσεις καλύπτοντας τις χρηματοδοτικές τους ανάγκες. Θα τα δώσουν όμως με πενταπλάσια ακόμη και μεγαλύτερα επιτόκια. Έτσι οι τράπεζες με τη χορηγία της ΕΚΤ, του θεματοφύλακα του ευρώ, θα κερδοσκοπήσουν σε βάρος των κρατών λεηλατώντας τα λεφτά των φορολογουμένων.
Αξίζει δε να σκεφτούμε πόσο διαφορετικά (και καλύτερα!) θα ήταν τα πράγματα αν η ακολουθία του χρήματος είχε διαφορετική διάδρομή. Αν δηλαδή η ΕΚΤ σταματούσε να γυρνάει την πλάτη της στο αίτημα να γίνει δανειστής εσχάτης ανάγκης για τα κράτη (κάτι που το κάνει αβίαστα για τις ιδιωτικές τράπεζες) δάνειζε τα ίδια τα κράτη με αυτό το χαμηλό επιτόκιο, οπότε θα επιλυόταν αμέσως η κρίση δημόσιου χρέους, και αυτά με τη σειρά τους δάνειζαν τις τράπεζες. Κι όσες δεν άντεχαν να πληρώνουν επιτόκια της τάξης του 5% και 6% απλώς να δήλωναν αδυναμία πληρωμών και να χρεοκοπούσαν περνώντας στα χέρια του κράτους το οποίο φυσικά θα εγγυούταν τις καταθέσεις όχι όμως και τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των μετόχων. Αυτό ακριβώς δεν συμβαίνει σήμερα με τα κράτη που υπό το βάρος του δανεισμού με απεχθείς όρους αναγκάζονται να παραχωρούν τα κυριαρχικά τους δικαιώματα προκειμένου να εξασφαλίσουν τους πόρους με τους οποίους θα εξοφλήσουν τους δανειστές τους; Κι αν αυτό θεωρείται φυσιολογικό για τα κυρίαρχα κράτη γιατί να μην θεωρείται φυσικό για τις τράπεζες που αποδεδειγμένα αποτελούν ζωντανό – νεκρό παρά τα δις. με τα οποία έχουν προικοδοτηθεί από τον κρατικό κορβανά; Στην Ελλάδα μόνο έχουν τεθεί στη διάθεσή τους συνολικά ποσά ύψους 155 δις. ευρώ, χωρίς να είναι εγγυημένη η κεφαλαιακή τους επάρκεια και η λειτουργία τους. Ο απλός πολίτης αναρωτιέται γιατί γίνεται αυτό αλλά η απλή, ψυχρή απάντηση βρίσκεται στα πόθεν έσχες των πολιτικών. Οι καταθέσεις τους, τα ομόλογα τους βρίσκονται στα χέρια των τραπεζιτών. Πρέπει να τους υποστηρίξουν για να συνεχίζουν αυτοί να κερδίζουν από το ληστρικό επιτόκιο που παρέχουν στα κράτη τα οποία δανείζονται ασύστολα και διοχετεύουν τα χρήματα κατά επιλογή αυτών των ίδιων των πολιτικών σε δαπάνες που βοηθούν μόνο την επανεκλογή τους!
Δ.Δ.
