Δεν ήταν και τόσο απλό το διάβημα του Ιωσήφ. Αντίθετα, ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο να παρουσιαστεί σε μια τόσο τραγική στιγμή ανοικτά φίλος ενός καταδίκου, που συγκέντρωσε το μίσος των αρχόντων. Μπορούσε να του στοίχιση την περιουσία και την υπόληψη του, πιθανώς και την ίδια του την ζωή. Ο Ιωσήφ όμως, παραμερίζει τους φόβους και με τόλμη προχωρεί εκεί που η συνείδηση τον καλεί. Αργότερα βλέπουμε να ακολουθούν το παράδειγμά του και μερικές άλλες μορφές, οι Μυροφόρες. Νύχτα ξεκινούν κι αψηφούν τους κινδύνους, που διατρέχουν πλησιάζοντας το μνήμα που φρουρούν στρατιώτες.
Η τόλμη του Ιωσήφ και των Μυροφόρων προσφέρει και σε μας μια ευκαιρία να θέσουμε στον εαυτό μας μερικά απλά, πρακτικά, αλλά κρίσιμα και επίκαιρα ερωτήματα. Άραγε σήμερα εμείς, που θέλουμε να λεγόμαστε μαθητές του Χριστού, δείχνουμε όση πρέπει τόλμη στην εκπλήρωση των καθηκόντων μας, των μικρών η των μεγάλων, των επαγγελματικών η των οικογενειακών; Μα χρειάζεται τόλμη ίσως διερωτηθεί κανείς για ένα τέτοιο πράγμα. Πόσα και πόσα εμπόδια έχει να αντιμετωπίσει ο τίμιος άνθρωπος στην καθημερινή βιοπάλη για να μείνει πιστός στο καθήκον του που χρειάζονται το σπαθί της χριστιανικής τόλμης για να λυθούν.
Αλλά αν χρειάζεται θάρρος για να ζήσουμε με συνέπεια τη χριστιανική μας ζωή, απαιτείται πολύ περισσότερη τόλμη για την αναχαίτιση και εξουδετέρωση του κακού που κατακλύζει την κοινωνία μας.
Συχνά συζητούμε για την επέκταση της εγκληματικότητας, για την παρακμή, και την καταπάτηση των οικογενειακών αρχών, για την κυριαρχία της αδικίας. Αλλά πόσοι από μας αποφασίσαμε να διαμαρτυρηθούμε; Διότι όταν μιλάμε για αντίσταση στο κακό δεν εννοούμε μια απλή παθητική άμυνα και στείρα κριτική, αλλά μια σοβαρή αποφασιστική προσπάθεια που στιλιτεύει το κακό και επαινεί το κάθε καλό. Ένα γενναίο αγώνα για την επέκταση της βασιλείας του Θεού που γίνεται με παρρησία, ενθουσιασμό και νηφαλιότητα.
Πως όμως θα τονώσουμε την τόλμη μας; Το πρώτο που θα βοηθήσει είναι η συναίσθηση ότι υπακούμε στο θέλημα του Θεού. Ένα δεύτερο στήριγμα προσφέρει η αλληλοενίσχυση. Το παράδειγμα των μυροφόρων μας δείχνει τον δρόμο. Δεν ενεργούν χωριστά, πηγαίνουν στο μνήμα μαζί. Συνεννοούνται, συντονίζουν τις ενέργειες τους, γιατί η συνεργασία στο καλό αυξάνει πάντοτε την αποφασιστικότητα μας. Ένα τρίτο είναι η εμπιστοσύνη και ο σύνδεσμός μας με τον Αναστάντα. «Πάντα ισχύω εν τω δυναμούντι με Χριστώ», διαβεβαίωνε από την πείρα του ο Απόστολος Παύλος.
