Του Δημήτρη Κωνσταντάρα
Την ίδια ώρα που η πρόεδρος της Βουλής με μια γενναία πρωτοβουλία και χαρακτηρίζοντας « εθνικό ζήτημα τη διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς το ελληνικό Δημόσιο και τον ελληνικό λαό» και προσθέτοντας ότι αποτελεί πανθομολογούμενη παραδοχή η ανάγκη ενεργοποίησης και του κοινοβουλίου στην υπόθεση αυτή, κατέθετε συγκεκριμένη πρόταση άμεσης ανάμιξης του Κοινοβουλίου , συνειδητοποίησα- και μάλιστα ύστερα από τεσσάρων ετών αγώνα και μέσα από το περιοδικό CRASH για τη δικαίωση των Ελληνικών απαιτήσεων- ότι πολύ λίγοι Έλληνες γνωρίζουν την υπόθεση σε όλες της τις διαστάσεις.
Η κ. Κωνσταντοπούλου κατέθεσε « Πρόταση για την επανασύσταση, επανασυγκρότηση και αναβάθμιση της Διακομματικής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής για τη Διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών προς την Ελλάδα» και η πρότασή της θα συζητηθεί στην Ολομέλεια του Σώματος, σε ειδική ημερήσια διάταξη, ΣΗΜΕΡΑ, 10 Μαρτίου στις 19.30.
Αλλά διαβάζοντας το τρομερό σκεπτικό της προέδρου της Βουλής ( «Οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό από τις θηριωδίες και τις καταστροφές που διέπραξαν οι ναζιστικές δυνάμεις επί γερμανικής κατοχής από τον σφετερισμό αρχαιολογικών θησαυρών από τις κατοχικές δυνάμεις αλλά και από το αναγκαστικό δάνειο που υποχρεώθηκε να δώσει η Τράπεζα της Ελλάδος στο Τρίτο Ράιχ είναι βΕυνικπο Θέμα και συγκροτούν απαράγραπτη υποχρέωση, χρέος ιστορικό, ηθικό, νομικό και οικονομικό προς το λαό μας, αλλά και προς την ανθρωπότητα» ) σκέφτηκα : « Μα τι κάναμε τόσα χρόνια;»
Πήρα σχεδόν αυτόματα την απάντηση αφού ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Δημήτρης Μάρδας, απαντώντας σε ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Δημήτρη Κυριαζίδη, διευκρίνιζε ότι « η έκθεση της Ειδικής Επιτροπής που είχε συσταθεί για τον προσδιορισμό των αξιώσεων του ελληνικού Δημοσίου από τις γερμανικές επανορθώσεις και το κατοχικό δάνειο έχει παραδοθεί και έχει χαρακτηρισθεί απόρρητη». Και ότι « σε πολιτικό επίπεδο αρμόδιο είναι το υπουργείο Εξωτερικών το οποίο έχει τον πρώτο λόγο στις διεθνείς διαπραγματεύσεις και συνεπώς σε μια ενδεχόμενη μελλοντική διεκδίκηση» .
Ανατρέχοντας στα στοιχεία μου, διαπίστωσα ότι από το 1946-47 ζητάμε αποζημιώσεις και παίρνουμε τερατώδεις απαντήσεις αλλά και ότι σήμερα οι επανορθώσεις-αποζημιώσεις, σύμφωνα με επίσημο έγγραφο της Τράπεζας της Ελλάδας, ανέρχονται σε 108,43 δισ. ευρώ, χωρίς τόκους. Το κατοχικό δάνειο, ύψους 3,5 δισ. δολαρίων, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία έχει ήδη «φτάσει» στα 54 δισ. Ευρώ. Πάλι χωρίς τόκους.
Ε… τι διάολο; Ξέρουμε ότι δεν μας αγαπάνε αλλά δεν μπορεί. 65 χρόνια τώρα δεν είναι δυνατόν να μην έχουμε κάνει ΚΙ ΕΜΕΙΣ κάπου, κάποιο λάθος.
