Ή καλύτερα να σηκωθούν να φύγουν. Το καλύτερο που έχουν να κάνουν για την Πόλη-Αγορά. Αρκετά την έχουν συσκοτίσει. Έχουν το θράσος να προτείνουν και νέα σχήματα. Υποσχόμενα να γεννούν νόες, για να παράγουν σκουριασμένα μέλλοντα. Πουθενά ένα απόσταγμα, που να συνοψίζει την κατάφαση, έναν απολογισμό.
Όλοι τους στο ίδιο ίχνος. Επιθυμώ και επιδιώκω να λήξουν τα θεσπισμένα, η ψεύτικη συγκίνηση, οι ατάλαντοι τελειομανείς του τίποτα, οι λύκοι της στέπας. Αυτή η ορχήστρα της θλίψης. Να φύγουν οι μεταφορείς της απελπισίας με τις αγχωμένες διαδρομές τους. Η βαρβαρότητα των ανυπόμονων χεριών.
Πληκτικοί μπουρζουάδες εν πλήρει συγχύσει. Κέρινα ομοιώματα, πασχίζοντα στην ρήξη του ορίζοντα προσδοκιών της Πόλης-Αγοράς. Μιλώντας για ένα παρόν αφανισμένο πίσω από το θέαμα, και για ένα μέλλον με πολλαπλές αντιφάσεις και απύθμενα σκοτάδια. Να φύγουν.
Για ν ανάψουν οι λαμπάδες τ’ ουρανού. Έχει η Πόλη εφεδρείες και μάλιστα αριστείες. Κατεβαίνουν, όπως το νεογέννητο από τη κοιλιά της μητρός του, καταματωμένοι προς το φώς. Ανάχωμα που καιροφυλακτεί. Εκεί θα σκοντάψουν. Το φως δεν θα έχει επιείκεια για κανέναν τους.
Μιχάλης Σπανίδης
