Για την ανάλυση της ταινία «Κακοποίηση της Γυναίκας»Ευχαριστούμε θερμά την ψυχολόγο Μαρίνα Κατσικίδου και την δικηγόρο Πόπη Συμεωνίδου για την σε βάθος ανάλυση της Ταινίας «Επικίνδυνη Σιωπή». Η ταινία προβλήθηκε στις 26-11-2012 στα πλαίσια της ημέρας για την «Κακοποίηση της Γυναίκας» από τον Σοροπτιμιστικό Όμιλο Ξάνθης με την επιμέλεια της συντονίστριας ανθρωπίνων δικαιωμάτων κας Νατάσσας Αναστασιάδου. Παραθέτουμε ένα μέρος του σχολιασμού:
Να λέμε όχι στην κακοποίηση
Η κακοποίηση είναι ένα σοβαρό θέμα το οποίο αγγίζει τη βαθιά ανθρώπινη υπόσταση. Αγγίζει την ευαισθησία, τον πόνο, τον θυμό την αγανάκτηση, τον φόβο, την επιβίωση, την ευθύνη και τα δικαιώματα που έχει κάθε άνθρωπος ως ελεύθερο ον και πολίτης αγγίζει πολλά άλλα θέματα, συναισθήματα και σκέψεις τα οποία κινητοποιούνται όταν αντιλαμβανόμαστε τη διάσταση της. Όταν η διάσταση της κακοποίησης εντοπίζεται μέσα στην οικογένεια τότε μιλάμε για ενδο-οικογενειακή βία, όταν αφορά το ίδιο το άτομο το θεωρούμε θύμα και αυτόν που το κακοποιεί θύτη, όταν υπάρχει κακοποίηση απέναντι στον ίδιο τον εαυτό τότε μιλάμε για μαζοχισμό και μια συγκαλυμμένη χαμηλή αυτό-εκτίμηση.
Αν εξετάσουμε το φαινόμενο της κακοποίησης, με αρχές της ψυχοθεραπείας Gestalt, μπορούμε να δούμε τους ψυχικούς μηχανισμούς που βρίσκονται στη βάση της. Έτσι ο μηχανισμός της «συμβολής» προσφέρει στο άνθρωπο την αίσθηση της ένωσης με σημαντικό πρόσωπο (γονείς ή αγαπημένο άνθρωπο) όμως πολλές φορές σε παθολογική εκδήλωση του προκαλεί εξάρτηση και αλλοτρίωση της ακεραιότητας του ατόμου. Ο μηχανισμός «ενδοβολής» γνωστός από παιδική ηλικία μας είναι χρήσιμος για να μάθουμε ορισμένες πληροφορίες από το περιβάλλον όμως πολλές φορές όταν υιοθετούμε «αλήθειες» ή «ταμπού της κοινωνίας» ή των «καταναγκαστικών πρέπει» και τι είναι «σωστό και όχι» χωρίς να το πιστεύουμε βαθιά και συμφωνούμε, τότε μπορούμε να διαστρεβλώσουμε την πραγματικότητα. Τότε μπορεί μια βίαιη συμπεριφορά να ληφθεί ως φυσιολογική όταν ενδοβάλαμε ή μάθαμε μια «αλήθεια» τύπου «είναι φυσιολογικό οι άνδρες να θυμώνουν και να το εκφράζονται με λεκτική βία ή συμπεριφορά». Είναι όμως έτσι? Επίσης ένας ακόμα μηχανισμός η «αναστροφή», παρατηρείται π.χ. σε πολύ φροντίστηκες γυναίκες απέναντι στον κακοποιητικό σύζυγο, για τις οποίες σαν να είναι αυτονόητο να κάνουν υπομονή στη βία. Σίγουρα κοιτάζοντας το παρελθόν τους μπορούμε να διαπιστώσουμε πως από κάπου το ξέρουν καλά αυτό, από κάποια πλευρά της ζωής τους το έμαθαν και έμαθαν να κάνουν υπομονή και κουράγιο, ίσως και να μεγάλωσαν σε ένα κακοποιητικό περιβάλλον. Εδώ ο μηχανισμός της «αναστροφής» δείχνει πόσο μεγάλη ανάγκη έχουν οι ίδιοι από φροντίδα αλλά ποτέ δεν έμαθαν να την εισπράττουν παρά μόνο να τη δίνουν.
Σίγουρα υπάρχουν ακόμα πολλοί λόγοι που συμβάλλουν στο να υπάρχει κακοποίηση, πολλοί λόγοι για να γίνει κάποιος θύμα ή θύτης και σίγουρα ένας θύτης είναι και θύμα και ένα θύμα κουβαλάει μέσα του τον θύτη. Το μέγεθος διάστασης της κακοποίησης είναι τεράστιος και πρέπει να ληφθούν υπόψη οι υποκειμενικοί και προσωπικοί παράγοντες και κάθε περίπτωση είναι μοναδική και παράδειγμα προς μάθηση. Πρέπει να μάθουμε να λέμε ΟΧΙ στην κακοποίηση, να ακούγεται η φοβισμένη σιωπή της ενδο-οικογενειακής βίας, να δηλώνουμε μια πράξη βίας προς τον εαυτό μας και τους άλλους, να μάθουμε να ζητάμε βοήθεια με σωστό τρόπο και πάνω από όλα να μάθουμε να σεβόμαστε τον εαυτό μας και να μη επιτρέπουμε την όποια παραβίαση των προσωπικών μας ορίων.
