Του Γιώργου Σπαθαράκη (Μέλους της Ένωσης Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων –πρ. Γραμματέα Δ.Σ. της ΕΙΗΕΕ-Εκδότη της εφημερίδας «Γεγονότα» της Αχαΐας)
Η Ένωση Ιδιοκτητών Ημερησίων Επαρχιακών Εφημερίδων (ΕΙΗΕΕ), ο ιστορικός φορέας που συμπληρώνει ζωή πάνω από 50 χρόνων, με σειρά πρωτοβουλιών και με διαρκή διάλογο, που κράτησε πάνω από τρία χρόνια, ζήτησε από την Πολιτεία τη θέσπιση κανόνων για τη λειτουργία του Περιφερειακού Τύπου. Ορίστηκαν λοιπόν οι minimum προδιαγραφές (αριθμός σελίδων, αριθμός δημοσιογράφων νομίμως απασχολούμενων, ελάχιστο όριο κυκλοφορίας), ώστε μια εφημερίδα να αναγνωρίζεται επίσημα από την Πολιτεία και να αποκτά το δικαίωμα δημοσίευσης των υποχρεωτικών δημοσιεύσεων του δημοσίου
Κατά το 2008, όλοι οι εκδότες ζήσαμε έναν τραγέλαφο, οφειλόμενο αποκλειστικά στις ασαφείς διατυπώσεις του Νόμου 3548 και στις διαφορετικές ερμηνείες που έδιναν οι υπάλληλοι της Γενικής Γραμματείας Ενημέρωσης. Τόσο ασαφείς ήταν οι διατάξεις, ώστε οι εκδότες όλης της χώρας εκλήθησαν στα μέσα Αυγούστου (!) να συμπληρώσουν τα δικαιολογητικά τους, τα οποία οι υπηρεσίες του Υπουργείου δεν μπορούσαν να αξιολογήσουν τελικώς, με αποτέλεσμα να μην υπάρξει τελικός πίνακας «αναγνωριζόμενων» από την Πολιτεία εφημερίδων. Κατέστη λοιπόν απαραίτητο να υπάρξει διευκρίνιση, νομοθετικά κατοχυρωμένη, ώστε να μην αλλάξει η ουσία των ρυθμίσεων (που εμείς προτείναμε!), αλλά να ελαχιστοποιηθεί η γραφειοκρατία. Το προτείναμε στην ηγεσία του Υπουργείου, αντελήφθη το πρόβλημα και προώθησε τη σχετική τροπολογία, που θα ψηφιστεί στη Βουλή την ερχόμενη εβδομάδα.
Όμως, αιφνιδίως, παρότι είχαν ενημερωθεί, ίσως και χωρίς να έχουν διαβάσει το Νόμο του 2007 ή το περιεχόμενο της τροπολογίας, ορισμένες πλευρές άρχισαν να κραυγάζουν, ενώ ευρίσκονται εν αδίκω.
Έλλειψη ενημέρωσης; Οκνηρία; Εμπάθεια αδικαιολόγητη εναντίον συναδέλφων; Συμφέροντα; Μάχη των εντυπώσεων για το ποιος έχει την «πρωτοκαθεδρία»;
Τι αλλάζει με την τροπολογία επί της ουσίας; Αριθμός σελίδων και κυκλοφορία μένουν σταθερά. Ο αριθμός των δημοσιογράφων, των «νομίμως απασχολουμένων» υπήρχε και στο Νόμο. Τώρα ενοχλούνται κάποιοι γιατί δεν αναφέρεται πλήρης και με μορφή μισθωτής υπηρεσίας απασχόληση δημοσιογράφων; Και η ασφαλιστική ενημερότητα, που προστέθηκε είτε ατυχώς στα δικαιολογητικά πρόσληψης είτε εκ του πονηρού και δια της πλαγίας οδού στο Νόμο, χωρίς ποτέ να έχει προταθεί στον τριετή διάλογο, εκτός από το να αποδεικνύει την ασφάλιση δημοσιογράφων, τι άλλο εξυπηρετεί; Από ποιο αθηναϊκό συγκρότημα Τύπου θα τολμούσε ποτέ κανείς να απαιτήσει ασφαλιστική ενημερότητα, για να του επιτρέπει να λειτουργεί; Από ποιόν άλλο κλάδο επαγγελματοβιοτεχνών ζητήθηκε προκαταβολικά, για να μπορεί να λειτουργεί μια επιχείρηση, μη οφειλή σε ασφαλιστικά ταμεία; Αν κάποιος εκδότης οφείλει σε ασφαλιστικά ταμεία, αποκλείεται να αποφύγει το χρέος του. Θα το πληρώσει, εφάπαξ ή με διακανονισμό, τώρα ή αργότερα. Αλλά γιατί ανησυχούν οι κραυγάζοντες ιδιοκτήτες από την αυτονόητη ρύθμιση; Και τι προτείνουν, εκτός από το να… κλείσουν οι εφημερίδες που έχουν οφειλές, για να επιβιώσουν μόνο οι ίδιοι;
Ας δούμε όμως και μερικά σημεία ουσίας, που οι κραυγάζοντες (μεταξύ των οποίων δυστυχώς και ορισμένοι συνδικαλιστές) θίγουν, ή αποφεύγουν να θίξουν:
α. Το σύνολο του Τύπου της περιφέρειας περνά δύσκολες οικονομικά ημέρες. Όλες (ΟΛΕΣ) οι εφημερίδες, αντιμετωπίζουν τεράστιο οικονομικό πρόβλημα και δίνουν καθημερινή μάχη επιβίωσης. Να πούμε λεπτομέρειες;
β. Καμιά ανησυχία δεν εκφράζουν όσοι ενοχλήθηκαν από την τροπολογία, για την πρόθεση της Πολιτείας και αυτής της κυβέρνησης (όπως και της προηγούμενης) να κρατά την κρατική διαφήμιση, με τα τεράστια ποσά, μακριά από την επαρχία. Ασχολούνται με το μικρό κομμάτι της πίτας (υποχρεωτικές δημοσιεύσεις, δηλαδή μειοδοτικοί διαγωνισμοί για έργα και προμήθειες, δηλαδή ψίχουλα) και αφήνουν τη μεγάλη πίτα, να τη διαχειρίζονται κατά το δοκούν τα ΜΜΕ της Αθήνας και οι ασκούντες εξουσία. Από το 1995 ισχύει ο Νόμος Βενιζέλου και η δαπάνη ξεπερνούσε παλαιότερα τα 100 δισ. κάθε χρόνο. Αυτά τα κονδύλια μπορεί να τα παίρνει οποιοδήποτε έντυπο, αναγνωρισμένο ή μη, παρασκηνιακώς πάντοτε.
γ. Γιατί ιδιοκτήτες και δημοσιογράφοι, που ανησυχούν για παροχές και συντάξεις των ταμείων τους, δεν ομολογούν δημοσίως, ότι από τη στιγμή της ασφάλισης, οι ασφαλιζόμενοι είναι πλήρως κατοχυρωμένοι; Και γιατί δεν έχουν ποτέ ανακινήσει θέμα (όπως η ΕΙΗΕΕ) για τα 100 δισ. δραχμών (τότε) που είχε ως περιουσία το ΤΑΙΣΥΤ και τώρα τα διαχειρίζονται εν λευκώ άσχετοι με τον Τύπο άνθρωποι;
δ. Ο ΣΗΠΕ δημιουργήθηκε πριν μερικά χρόνια, με τις ευλογίες του τότε Υπουργού κ. Πρωτόπαπα και με ελάχιστες εφημερίδες, λόγω των διαθέσεων παραγοντισμού ορισμένων και για να εξυπηρετηθούν ορισμένα «παιγνίδια». Γιατί, παρά τις υποσχέσεις και την πάροδο τόσου χρόνου, όπως και την επίδειξη κάθε καλής θέλησης από την πλευρά της ΕΙΗΕΕ, τα μέλη του ΣΗΠΕ δεν συγκλίνουν προς την «μητρική» Ένωση, για να εκφράζεται ενιαία και όχι διασπαστικά ο κλάδος;
ε. Έχουν αντιληφθεί όσοι εμφανίζουν «καταστροφικές διαθέσεις» σε βάρος συναδέλφων τους, ότι παίζουν πλήρως το παιγνίδι των αθηναϊκών εφημερίδων, που βλέπουν τις κυκλοφορίες τους να κατρακυλάνε και επιθυμούν να διώξουν από την αγορά επαρχιακές εφημερίδες, ώστε εκτός από τη… ληστεία της κρατικής διαφήμισης, να κερδίσουν και μέρος των αναγνωστών της επαρχίας;
στ. Και μια έκπληξη: Γνωρίζουν ορισμένοι διαμαρτυρόμενοι ότι ήταν «εκτός λίστας» (αυτής που δεν βγήκε ποτέ μέσα στο 2008) του Υπουργείου, λόγω… βλακείας υπηρεσιακών παραγόντων και αστείας ερμηνείας του Νόμου του κ. Ρουσόπουλου; Θα έπρεπε ή όχι να παρέμβει η ΕΙΗΕΕ για να αποκαταστήσει ακόμα και κραυγαλέες αδικίες;
Αλλά αναγκαστικά θα επανέλθουμε.
