Γράφει ο Κωνσταντίνος Θ. Κουτελίδης
Οι Πόντιοι πριν από δεκαεννέα χρόνια, και μετά από μεγάλους, επίμονους και επίπονους αγώνες μέσα στο υπάρχον πολιτικό, εθνικό και πολιτιστικό πλαίσιο αναδείξαμε το ιστορικό αίτημα για την αναγνώριση της μεγάλης αδικίας που διαπράχτηκε εναντίον μας. Και αυτή δεν είναι άλλη από το έγκλημα της Γενοκτονίας, την πράξη που καθόρισε τη σύγχρονη Ποντιακή μας ιστορία.
Οι Έλληνες του Πόντου πήραν το δρόμο της προσφυγιάς πολλές φορές, όπως ήδη γνωρίζουμε. Σήμερα πάνω από 380.000 Έλληνες ποντιακής καταγωγής βρίσκονται στον κύκλο της προσφυγιάς, φωτεινό παράδειγμα ότι οι πληγές της Μικρασιατικής καταστροφής δεν έχουν κλείσει μέχρι σήμερα. Αναμφισβήτητα ο αγώνας μας αυτός διεξήχθη μέσα σε κλίμα πολιτικής και κομματικής εχθρότητας προς τις ιδέες και τα δίκαια αιτήματα μας. Μετά από ολιγωρία δεκαετιών και μπροστά στην πίεση του αγώνα και της ιστορίας μας το ελληνικό Κοινοβούλιο στης 24 Φεβρουάριου του 1994 αναγνώρισε το αδίκημα και καθιέρωσε τη 19 η Μαΐου ως Ημέρα μνήμης. Η ελληνική Πολιτεία αναλάμβανε την υποχρέωση για ανέγερση του εθνικού Μνημείου της Γενοκτονίας, οι Πόντιοι μάρτυρες δεν έπρεπε να στερούνται αυτό που έχουν στην Ελλάδα τα θύματα των δυο άλλων Γενοκτονιών του 20 ου αιώνα, της Αρμένικης και της Εβραϊκής. Η αναγνώριση της γενοκτονίας από το Ελληνικό κοινοβούλιο σήμαινε κύρια την ηθική πολιτική και διπλωματική ευθύνη για την προώθηση του αιτήματος της αναγνώρισης προς τη διεθνή και ευρωπαϊκή κοινότητα, αλλά και το υπεύθυνο γι αυτήν, σύγχρονο τούρκικο κράτος. Αντί οι κυβερνώντες αλλά και οι άλλοι πολιτικοί θεσμοί να προωθήσουν και να προστατέψουν τη σημασία και τους συμβολισμούς αυτής της ημέρας (της 19 ης Μαΐου ) προέβηκαν άμεσα και έμμεσα, επίσημα και λαθραία σε ενέργειες που προσέβαλαν τη μνήμη μας και ακύρωσαν την απόφαση του κοινοβουλίου. Προσπαθούν από την κορυφή του ουρανοξύστη να κατεβάσουν το θέμα της γενοκτονίας στα υπόγεια και μιλάμε για την διοργανωτής συναυλίας Ρούβα- Κουτ το 1997 στης 19 Μαΐου, την απόπειρα αποστολής της κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στην Κωνσταντινούπολη το 1998 στις 19 Μαΐου, την προσγείωση των τουρκικών F- 16 στην αεροπορική βάση του Αγχιάλου το 1999 στις 19 Μαΐου, η απόπειρα απέλασης εξισλαμισμένων πόντιων φοιτητών στην Άγκυρα και πολλά άλλα. Ο κύριος Ε. Βενιζέλος την μια μέρα προσκυνούσε υποκριτικά το μνημείο της Γενοκτονίας στην Θεσσαλονίκη και την άλλη στην Κωνσταντινούπολη έκανε ύμνους στον Κεμάλ Πασά.
Στα αποκαλυπτήρια του μνημείου στη Θεσσαλονίκη δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη Γενοκτονία. Ένα είναι σίγουρο ότι κοροϊδεύει απροκάλυπτα τους πόντιους Πατέρες του Έθνους με στόχο τους ψήφους τους.
Η μεγαλύτερη όμως πράξη εχθρότητας απέναντι στους Πόντιους είναι η πολιτική του ζεϊμπέκικου, που με βάση τις εντολές και τα σχέδια του υπερατλαντικού στρατηγείου, ασκεί ο κ. Γιωργάκης Παπανδρέου.
Τη στιγμή κατάθεσης στεφανιού στο Μαυσωλείο του Κεμάλ Πάσα στην Άγκυρα αντί να κάνουν ένα μνημείο για τα θύματα της γενοκτονίας τιμούν τον δράστη του εγκλήματος. ΝΤΡΟΠΗ!
Δεν γνωρίζουμε εκπρόσωπους λαών να έπεσαν τόσο χαμηλά, όταν μάλιστα κανένα πρωτόκολλο δεν τους υποχρέωνε να προβούν σ αυτή την ενέργεια. Κανένας εκπρόσωπος των Εβραίων, των Αρμένιων, των Τσιγγάνων, των Ασυρίων, των Κούρδων, δεν θα τολμούσε να πράξει κάτι παρόμοιο. Αν το έπραττε δεν θα γύριζε ποτέ στην πατρίδα του. Η πράξη αυτή δεν είναι μόνο πράξη ανοχής, αλλά και υπεράσπισης του τούρκικου ρατσισμού που δεν προσέβαλε μόνο τους Πόντιους αλλά και όλους τους Έλληνες. Τους ταπείνωσε στα μάτια της οικουμένης, των ιστορικών, και των λαών της περιοχής. Τι κύρος και τι αισθήματα σεβασμού μπορεί να εμπνεύσει και να προκαλέσει στο εξωτερικό και στο εσωτερικό η κυβέρνηση μιας χώρας που ένας εκπρόσωπος της χωρίς αίσθηση της ιστορίας , αλλά και χωρίς να υποχρεώνεται καταθέτει στεφάνι στον θεμελιωτή μια ρατσιστικής ιδεολογίας. Τον Κεμάλ Πασά. Γιατί ο κεμαλισμός είναι ρατσισμός, είναι συγγενής και προγονός του Ναζισμού.
Ο Νέλσον Μαντέλα προσκλήθηκε παλιότερα στην Αθήνα και τιμήθηκε για την προσφορά του στην παγκόσμια ειρήνη. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδος παρέλειψαν από σκοπιμότητα να αναφέρουν ότι ο Μαντέλα έδωσε ένα ισχυρό ράπισμα στο τούρκικο κράτος όταν αρνήθηκε το βραβείο Κεμάλ Πάσα, που του πρότειναν. Ο Μαντέλα αρνήθηκε ακόμα να επισκεφθεί την Τουρκία θέλοντας να δείξει ότι δεν μπορεί να είναι συνδαιτυμόνας ενός από τα τελευταία ρατσιστικά καθεστώτα στον κόσμο. Πρωταθλητής στην βάναυση καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Αυτά ο Κύριος Παπανδρέου και ο κ. Καραμανλής δεν τα είπαν στον ελληνικό λαό, γιατί οι ίδιοι είναι λερωμένοι στο βρώμικο τούρκικο σφαγείο όταν καταθέτουν στεφάνι στον Χίτλερ των Ποντίων, χορεύουν ζεϊμπέκικο και κάνουν κουμπαριές με τους Γκρίζους Λύκους την στιγμή που το μαχαίρι στην πλάτη της Κύπρου ακόμα στάζει αίμα. Αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι μια λέξη πιο βαριά από την Υποκρισία.
Περιμέναμε ότι ο πρωθυπουργός οι Υπουργοί η Κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο θα συναισθάνονταν τη βίαια πράξη τους , την προσβολή για τους Πόντιους και θα ζητούσαν συγγνώμη, διότι παραβίασαν τους νόμους του κράτους διότι η πράξη τους υπονομεύει την απόφαση του Κοινοβουλίου το Φεβρουάριου του 1994 εκτός και αν αυτή η Κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση αυτά τα πρόσωπα δεν αναγνωρίζουν την Ποντιακή Γενοκτονία. Αν είναι έτσι γιατί δεν εκφράστηκαν ποτέ γι αυτό δημόσια. Παρ όλη όμως την συστηματική υπονόμευση από το κόμμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων που στόχευε στην κατάργηση της 19 ης Μαΐου οι Πόντιοι από μόνοι τους μέσα στο 2002 πετύχανε σημαντικές νίκες, στις Η.Π.Α .Ο Κυβερνήτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης MR, GEORGE E, PATAKI αναγνώρισε με διακήρυξη του την γενοκτονία και την 19 η Μαΐου ως η μέρα μνήμης Του ανήκει μεγάλη τιμή! Πρόσφατα το κοινοβούλιο της Αυστραλίας αναγνώρισε και αυτό την γενοκτονία που συντελέστηκε. Φέραμε το Ποντιακό στο ΟΗΕ. Υπάρχουν διεθνείς μη- κυβερνητικές οργανώσεις κύρους πλαισιωμένες από έντιμους ανθρώπους, που συγκινημένοι από το δράμα των Ποντίων έθεσαν το ζήτημα στην επιτροπή του ΟΗΕ, για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Γενεύη. Το βιβλίο της Θέα Χαλώ «ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ» έκανε γνωστό σόλο τον κόσμο το δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού. Για πρώτη φορά στην ιστορία δυο διανοούμενοι τούρκικης καταγωγής ,ο Αλί Εrtem και ο Αli Κizilmpas, στην διάσκεψη των λαών της Ανατολής στο Βερολίνο ζήτησαν εκ μέρους της τούρκικης κοινωνίας δημοσία συγγνώμη!!
Δυστυχώς ανάμεσα σ αυτούς που υπονομεύουν την Ποντιακή Γενοκτονία περιλαμβάνονται και άτομα Ποντιακής Καταγωγής που έγιναν όργανα τους. Αυτούς τους Κρίνουν οι Τάφοι και οι Νεκροί μας όπως έλεγε ο Θ. Κ. Θεοφύλακτος το 1922, «ευτυχείς όντως οι Λαοί οι οποίοι Αντιλαμβάνονται την Σημασία των Τάφων τις Υποχρεώσεις των Ζωντανών προς Αυτούς και Γνωρίζουν να Αντλούν Διδάγματα από του Νεκρούς…»
Μου αρκεί να κυκλοφορώ ελεύθερα στα Ποντιακά χώματα.
Οι Πόντιοι πριν από δεκαεννέα χρόνια, και μετά από μεγάλους, επίμονους και επίπονους αγώνες μέσα στο υπάρχον πολιτικό, εθνικό και πολιτιστικό πλαίσιο αναδείξαμε το ιστορικό αίτημα για την αναγνώριση της μεγάλης αδικίας που διαπράχτηκε εναντίον μας. Και αυτή δεν είναι άλλη από το έγκλημα της Γενοκτονίας, την πράξη που καθόρισε τη σύγχρονη Ποντιακή μας ιστορία.
Οι Έλληνες του Πόντου πήραν το δρόμο της προσφυγιάς πολλές φορές, όπως ήδη γνωρίζουμε. Σήμερα πάνω από 380.000 Έλληνες ποντιακής καταγωγής βρίσκονται στον κύκλο της προσφυγιάς, φωτεινό παράδειγμα ότι οι πληγές της Μικρασιατικής καταστροφής δεν έχουν κλείσει μέχρι σήμερα. Αναμφισβήτητα ο αγώνας μας αυτός διεξήχθη μέσα σε κλίμα πολιτικής και κομματικής εχθρότητας προς τις ιδέες και τα δίκαια αιτήματα μας. Μετά από ολιγωρία δεκαετιών και μπροστά στην πίεση του αγώνα και της ιστορίας μας το ελληνικό Κοινοβούλιο στης 24 Φεβρουάριου του 1994 αναγνώρισε το αδίκημα και καθιέρωσε τη 19 η Μαΐου ως Ημέρα μνήμης. Η ελληνική Πολιτεία αναλάμβανε την υποχρέωση για ανέγερση του εθνικού Μνημείου της Γενοκτονίας, οι Πόντιοι μάρτυρες δεν έπρεπε να στερούνται αυτό που έχουν στην Ελλάδα τα θύματα των δυο άλλων Γενοκτονιών του 20 ου αιώνα, της Αρμένικης και της Εβραϊκής. Η αναγνώριση της γενοκτονίας από το Ελληνικό κοινοβούλιο σήμαινε κύρια την ηθική πολιτική και διπλωματική ευθύνη για την προώθηση του αιτήματος της αναγνώρισης προς τη διεθνή και ευρωπαϊκή κοινότητα, αλλά και το υπεύθυνο γι αυτήν, σύγχρονο τούρκικο κράτος. Αντί οι κυβερνώντες αλλά και οι άλλοι πολιτικοί θεσμοί να προωθήσουν και να προστατέψουν τη σημασία και τους συμβολισμούς αυτής της ημέρας (της 19 ης Μαΐου ) προέβηκαν άμεσα και έμμεσα, επίσημα και λαθραία σε ενέργειες που προσέβαλαν τη μνήμη μας και ακύρωσαν την απόφαση του κοινοβουλίου. Προσπαθούν από την κορυφή του ουρανοξύστη να κατεβάσουν το θέμα της γενοκτονίας στα υπόγεια και μιλάμε για την διοργανωτής συναυλίας Ρούβα- Κουτ το 1997 στης 19 Μαΐου, την απόπειρα αποστολής της κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στην Κωνσταντινούπολη το 1998 στις 19 Μαΐου, την προσγείωση των τουρκικών F- 16 στην αεροπορική βάση του Αγχιάλου το 1999 στις 19 Μαΐου, η απόπειρα απέλασης εξισλαμισμένων πόντιων φοιτητών στην Άγκυρα και πολλά άλλα. Ο κύριος Ε. Βενιζέλος την μια μέρα προσκυνούσε υποκριτικά το μνημείο της Γενοκτονίας στην Θεσσαλονίκη και την άλλη στην Κωνσταντινούπολη έκανε ύμνους στον Κεμάλ Πασά.Στα αποκαλυπτήρια του μνημείου στη Θεσσαλονίκη δεν ανέφερε ούτε μια φορά τη λέξη Γενοκτονία. Ένα είναι σίγουρο ότι κοροϊδεύει απροκάλυπτα τους πόντιους Πατέρες του Έθνους με στόχο τους ψήφους τους.
Η μεγαλύτερη όμως πράξη εχθρότητας απέναντι στους Πόντιους είναι η πολιτική του ζεϊμπέκικου, που με βάση τις εντολές και τα σχέδια του υπερατλαντικού στρατηγείου, ασκεί ο κ. Γιωργάκης Παπανδρέου.
Τη στιγμή κατάθεσης στεφανιού στο Μαυσωλείο του Κεμάλ Πάσα στην Άγκυρα αντί να κάνουν ένα μνημείο για τα θύματα της γενοκτονίας τιμούν τον δράστη του εγκλήματος. ΝΤΡΟΠΗ!
Δεν γνωρίζουμε εκπρόσωπους λαών να έπεσαν τόσο χαμηλά, όταν μάλιστα κανένα πρωτόκολλο δεν τους υποχρέωνε να προβούν σ αυτή την ενέργεια. Κανένας εκπρόσωπος των Εβραίων, των Αρμένιων, των Τσιγγάνων, των Ασυρίων, των Κούρδων, δεν θα τολμούσε να πράξει κάτι παρόμοιο. Αν το έπραττε δεν θα γύριζε ποτέ στην πατρίδα του. Η πράξη αυτή δεν είναι μόνο πράξη ανοχής, αλλά και υπεράσπισης του τούρκικου ρατσισμού που δεν προσέβαλε μόνο τους Πόντιους αλλά και όλους τους Έλληνες. Τους ταπείνωσε στα μάτια της οικουμένης, των ιστορικών, και των λαών της περιοχής. Τι κύρος και τι αισθήματα σεβασμού μπορεί να εμπνεύσει και να προκαλέσει στο εξωτερικό και στο εσωτερικό η κυβέρνηση μιας χώρας που ένας εκπρόσωπος της χωρίς αίσθηση της ιστορίας , αλλά και χωρίς να υποχρεώνεται καταθέτει στεφάνι στον θεμελιωτή μια ρατσιστικής ιδεολογίας. Τον Κεμάλ Πασά. Γιατί ο κεμαλισμός είναι ρατσισμός, είναι συγγενής και προγονός του Ναζισμού.
Ο Νέλσον Μαντέλα προσκλήθηκε παλιότερα στην Αθήνα και τιμήθηκε για την προσφορά του στην παγκόσμια ειρήνη. Οι κυβερνήσεις της Ελλάδος παρέλειψαν από σκοπιμότητα να αναφέρουν ότι ο Μαντέλα έδωσε ένα ισχυρό ράπισμα στο τούρκικο κράτος όταν αρνήθηκε το βραβείο Κεμάλ Πάσα, που του πρότειναν. Ο Μαντέλα αρνήθηκε ακόμα να επισκεφθεί την Τουρκία θέλοντας να δείξει ότι δεν μπορεί να είναι συνδαιτυμόνας ενός από τα τελευταία ρατσιστικά καθεστώτα στον κόσμο. Πρωταθλητής στην βάναυση καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων.
Αυτά ο Κύριος Παπανδρέου και ο κ. Καραμανλής δεν τα είπαν στον ελληνικό λαό, γιατί οι ίδιοι είναι λερωμένοι στο βρώμικο τούρκικο σφαγείο όταν καταθέτουν στεφάνι στον Χίτλερ των Ποντίων, χορεύουν ζεϊμπέκικο και κάνουν κουμπαριές με τους Γκρίζους Λύκους την στιγμή που το μαχαίρι στην πλάτη της Κύπρου ακόμα στάζει αίμα. Αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι μια λέξη πιο βαριά από την Υποκρισία.
Περιμέναμε ότι ο πρωθυπουργός οι Υπουργοί η Κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο θα συναισθάνονταν τη βίαια πράξη τους , την προσβολή για τους Πόντιους και θα ζητούσαν συγγνώμη, διότι παραβίασαν τους νόμους του κράτους διότι η πράξη τους υπονομεύει την απόφαση του Κοινοβουλίου το Φεβρουάριου του 1994 εκτός και αν αυτή η Κυβέρνηση και η αξιωματική αντιπολίτευση αυτά τα πρόσωπα δεν αναγνωρίζουν την Ποντιακή Γενοκτονία. Αν είναι έτσι γιατί δεν εκφράστηκαν ποτέ γι αυτό δημόσια. Παρ όλη όμως την συστηματική υπονόμευση από το κόμμα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων που στόχευε στην κατάργηση της 19 ης Μαΐου οι Πόντιοι από μόνοι τους μέσα στο 2002 πετύχανε σημαντικές νίκες, στις Η.Π.Α .Ο Κυβερνήτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης MR, GEORGE E, PATAKI αναγνώρισε με διακήρυξη του την γενοκτονία και την 19 η Μαΐου ως η μέρα μνήμης Του ανήκει μεγάλη τιμή! Πρόσφατα το κοινοβούλιο της Αυστραλίας αναγνώρισε και αυτό την γενοκτονία που συντελέστηκε. Φέραμε το Ποντιακό στο ΟΗΕ. Υπάρχουν διεθνείς μη- κυβερνητικές οργανώσεις κύρους πλαισιωμένες από έντιμους ανθρώπους, που συγκινημένοι από το δράμα των Ποντίων έθεσαν το ζήτημα στην επιτροπή του ΟΗΕ, για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Γενεύη. Το βιβλίο της Θέα Χαλώ «ΟΥΤΕ ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ» έκανε γνωστό σόλο τον κόσμο το δράμα του Ποντιακού Ελληνισμού. Για πρώτη φορά στην ιστορία δυο διανοούμενοι τούρκικης καταγωγής ,ο Αλί Εrtem και ο Αli Κizilmpas, στην διάσκεψη των λαών της Ανατολής στο Βερολίνο ζήτησαν εκ μέρους της τούρκικης κοινωνίας δημοσία συγγνώμη!!
Δυστυχώς ανάμεσα σ αυτούς που υπονομεύουν την Ποντιακή Γενοκτονία περιλαμβάνονται και άτομα Ποντιακής Καταγωγής που έγιναν όργανα τους. Αυτούς τους Κρίνουν οι Τάφοι και οι Νεκροί μας όπως έλεγε ο Θ. Κ. Θεοφύλακτος το 1922, «ευτυχείς όντως οι Λαοί οι οποίοι Αντιλαμβάνονται την Σημασία των Τάφων τις Υποχρεώσεις των Ζωντανών προς Αυτούς και Γνωρίζουν να Αντλούν Διδάγματα από του Νεκρούς…»
Μου αρκεί να κυκλοφορώ ελεύθερα στα Ποντιακά χώματα.
*Μέλος Εθνικού Συμβουλίου Δημοκρατικής Αναγέννησης
