Κύριε Διευθυντά
Η Άνοιξη της χαράς, ταυ έρωτα, της αισιοδοξίας αλλά και της ψυχολογική; ανάτασης, αν και πιστή στο ραντεβού της είναι φανερό ότι φέτος δεν θα αγγίξει με τη δροσερή της αύρα τις ερμητικά κλεισμένες, λόγω προβλημάτων, καρδιές των εργαζομένων, των χαμηλοσυνταξιούχων και γενικά όλων των δεινοπαθούντων Ελλήνων. Ο «πολικός» λοιπόν χειμώνας θα συνεχιστεί επί μακρών για όλους αυτούς, οι οποίοι δεν έχουν την πολυτέλεια της δεύτερης σκέψης λόγω του Γολγοθά τον οποίο βιώνουν καθημερινά. Τα προβλήματα βέβαια, δεν προέκυψαν από παρθενογένεση. Αιτία αποτέλεσε η παντελής έλλειψη αντιπάλου δέους το οποίο θα έπρεπε να αποτελείται από τους συνδικαλιστές, τους εργαζόμενους και την κοινωνία, αλλά που ποτέ δεν λειτούργησε συνολικά.
Στις 1 Μαΐου, γιορτάσαμε την πρωτομαγιά, η οποία κατ εξοχήν, είναι γιορτή των εργαζομένων. Η φετινή πρωτομαγιά θα μου μείνει αξέχαστη, μόνο για τρεις λόγους:
1. για την υποτονικότητα, που ήταν εμφανέστατη
2. για τον μελαγχολικό, μουντό καιρό (όμοιο με τις ψυχές μας),
3. για το ευφάνταστο σύνθημα «ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΠΟΤΕ ΝΙΚΗΜΕΝΟΙ» που ποτέ δεν μετουσιώθηκε σε πράξη.
Πότε οι εργάτες κατάφεραν να αποβάλλουν την κομματική τους ταυτότητα για να διεκδικήσουν το δικαίωμα για ζωή και εργασία; Πότε οι ιδιωτικοί υπάλληλοι είδαν με συμπάθεια και ενώθηκαν σε κοινό αγώνα με τούς συνεταιριστικούς υπαλλήλους, υπό τη σκέπη του Εργατικού Κέντρου, το οποίο τελικά φέρει και την ολική ευθύνη γι αυτό;
Η απάντηση, κύριε Διευθυντά, είναι άμεση και πολύ εύκολη. ΠΟΤΕ δεν συνέβη αυτό, γιατί αν συνέβαινε, τα μέλλον της εργατικής τάξης θα ήταν διαφορετικό, ενώ δυστυχώς, σήμερα, είναι κατακερματισμένο και υπό διάλυση.
Επίσης, δράττομαι της ευκαιρίας να πληροφορήσω τους συμπολίτες μας (γιατί με ρωτούν καθημερινά), ότι οι εργαζόμενοι της ΣΕΠΕΚ και της ΣΕΒΑΘ συνεχίζουν να είναι άνεργοι, βαδίζοντας σε μονοπάτια, που κατά τη γνώμη μου, οδηγούν στο πουθενά. Ως θιασώτης επαναστάσεων λαών, κρατών και κοινωνιών, πιστεύω ότι πρέπει τάχιστα οι εργαζόμενοι να αφήσουν επιτέλους τη βελούδινη επανάσταση που κάνουν από το μπαουλοντίβανα του σπιτιού τους και να ορθώσουν το ανάστημα τους, δημιουργώντας ένα ανάχωμα, το οποίο θα λειτουργήσει αποτρεπτικά στη λαίλαπα των όλων προβλημάτων τους.
Η εκατόμβη λοιπόν των χαμένων θέσεων εργασίας και το λουκέτο στα εργοστάσια, θα πρέπει πάραυτα να σταματήσει. Είναι σίγουρο ότι οι πολίτες, δεν θα αντέξουν άλλο στις κοινωνικές ανισότητες και θα υπάρξουν κοινωνικές εκρήξεις, κάτι που εύχομαι και είναι διακαής μου πόθος.
Η μόνη λοιπόν ιαχή που θα πρέπει να δονεί την ατμόσφαιρα της πόλης μας, πρέπει να είναι ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΛΟΥΚΕΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΧΑΜΕΝΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.
Τα ερωτήματα λοιπόν, κύριε Διευθυντά είναι πολλά: Θα βρεθούν άραγε Απόστολοι αυτού του μηνύματος; θα τολμήσουν να κάνουν την εαρινή επανάσταση; Θα αποβάλλουν επιτέλους το συναίσθημα της δουλικότητας που τους έχει καταλάβει; Θα πάρουν τις τύχες στα χέρια τους; Θα προστατέψουν το μέλλον το δικό τους, των οικογενειών τους, του τόπου, της πολύπαθης Θράκης μας αλλά πρώτα και πάνω από όλα της Ελλάδας μας; Ή μοιρολατρικά και με ηττοπάθεια θα μείνουν για πάντα εγκλωβισμένοι στο λαβύρινθο της Κνωσού (αφού εδώ και πολύ καιρό έχουν χάσει το μίτο της Αριάδνης), περιμένοντας τον Μινώταυρο να τους κατασπαράξει;
